ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινεμά

Ο Αξέχαστος Μήνας

two-half-popcorn

seduction001Ένα μικρό λιμανάκι στον Καναδά ζει από τα χρήματα της πρόνοιας. Οι κάτοικοί του χρειάζονται επειγόντως ένα… θαύμα. Αυτό έρχεται με την προοπτική να ανοίξει στην περιοχή τους ένα εργοστάσιο.. Για να γίνει, όμως, αυτό η μικρή κοινότητα θα πρέπει να έχει γιατρό. Έτσι, θα κάνουν τα πάντα, προκειμένου να κρατήσουν στο χωριό τους τον προσωρινό γιατρό που έρχεται. Από το να σχηματίζουν ουρές έξω από το ιατρείο του, μέχρι το να κάνουν ότι λατρεύουν το κρίκετ.

Χαριτωμένη κωμωδία -στο ύφος του πρόσφατου κροάτικου Θεϊκό Κόλπο– με υπερβολικά αναμενόμενη κατάληξη.

Η ταινία αναφέρεται στη συλλογική προσπάθεια και τη συλλογική εξαπάτηση, τα ψέμματα που λέμε σαν προσωπικότητες, αλλά και σαν κοινωνίες προκειμένου να επιβιώσουμε.

Χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο, πιάνεις τον εαυτό σου να γελάς σε στιγμές και στη συνέχεια να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σου φάνηκε τόσο αστείο. Υπάρχουν μερικές σκηνές σκρούμπολ κωμωδίας, όπως η σκηνή του κυνηγητού γύρω γύρω στο λιμανάκι (η διαδρομή ανάμεσα στην παμπ και την εκκλησία) που θυμίζουν παλιές, καλές κωμωδίες.

seduction002seduction003

Κι ενώ από τη μέση και μετά τα πράγματα γίνονται μάλλον αναμενόμενα, η παρουσία του Μπρένταν Γκλίσον, ο οποίος ερμηνεύει τον αναπληρωτή δήμαρχο που είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα προκειμένου να φέρει στην περιοχή το πολυπόθητο εργοστάσιο, προσδίδει φρεσκάδα στην ταινία.

grand-seductionΑλλά και οι «συγχωριανοί» του είναι υπέροχοι. Υπέροχες φάτσες σε ένα τοπίο γοητευτικότατο που γοήτευσε και τον ίδιο τον σκηνοθέτη, ο οποίος έχει παραδεχθεί ότι ήθελε να εισέλθει σαν παρατηρητής στην κοινότητα αυτή και να καταγράψει την καθημερινότητα και τη ζωή της.

Ωστόσο, ο Τέιλορ Κιτς που ερμηνεύει τον νεαρό γιατρό δεν καταφέρνει να είναι τίποτα άλλο από μία ωραία φάτσα, διατηρώντας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μια αδιάφορη προσωπικότητα

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκουμε τον Ντον ΜακΚέλαρ, σκηνοθέτη της Τελευταίας Νύχτας του Κόσμου (1998).

Τελικά να τη δω;

Χαριτωμένη κωμωδιούλα που μπορεί να μην σας αλλάξει την κοσμοθεωρία, αλλά θα προσφέρει τουλάχιστον ένα ευχάριστο βράδυ.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *