Η Χήρα (Greta)
Η Φράνσις ανακαλύπτει μία χαμένη τσάντα στο μετρό της Νέας Υόρκης και αποφασίζει να την επιστρέψει στην κάτοχο της. Η τσάντα ανήκει στην Γκρέτα μια μοναχική χήρα που αρέσκεται να παίζει Σοπέν και Μπετόβεν στο πιάνο της. Οι δύο γυναίκες θα γίνουν φίλες, παρά τη δυσαρέσκεια της καλύτερης φίλης της Φράνσις Έρικα, που κατά τα άλλα βοηθάει την Γκρέις να εγκλιματιστεί στη μεγάλη πόλη και να ξεπεράσει την απώλεια της μητέρας της. Η Φράνσις όμως θα ανακαλύψει ένα μυστικό στο σπίτι της Γκρέτα και η σχέση των δύο γυναικών θα πάρει μια απροσδόκητη τροπή.
Επιστροφή του οσκαρούχου για το Crying Game Neil Jordan έπειτα από πολλά χρόνια στο σινεμά προκειμένου να κάνει ένα update ή και upgrade ακόμα, στα αγαπημένα θρίλερ των αρχών της δεκαετίας των 90ς. Γιατί η ταινία είναι ακριβώς αυτό. Μια νοσταλγική ματιά στους εφιαλτικούς χαρακτήρες που εισβάλουν στην ζωή αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων, προκειμένου να τους κάνουν την ζωή κόλαση και εμάς χαρούμενους. Θυμόμαστε το Χέρι στην Κούνια, την Παράνομη Έλξη, το Νέα Γυναίκα Μόνη Ψάχνει που τόσο πολύ λείπουν πλέον από το συγκεκριμένο είδος. Και να που ο Neil Jordan παίρνει την Isabelle Huppert για να κάνουν την Greta το πιο απολαυστικό και αγνών προθέσεων θρίλερ που είδαμε τελευταία.
Η ταινία κλείνει το μάτι με μηνύματα όπως η μοναξιά των ανθρώπων, η αλόγιστη και ηλίθια χρήση των social media, το εφήμερο των σχέσεων (ακόμα και των φιλικών). Στην βάση της όμως έχει την Isabelle Huppert, η οποία δείχνει να είναι πλασμένη για ρόλους που φλερτάρουν με την εμμονή και την παράνοια. Η ίδια παίρνει όλη την ταινία πάνω της και σε απόλυτη σύμπνοια με τον σκηνοθέτη δημιουργούν ένα jump scary περιβάλλον που δεν αφήνει λεπτό τον θεατή και την Chloe Grace Moretz σε ησυχία, μέχρι το απολαυστικό τελευταίο εικοσάλεπτο που ο Neil Jordan καταφέρνει να κάνει το σπίτι της Ιπέρ ένα τρενάκι του τρόμου από το οποίο δύσκολα βρίσκεις διέξοδο. Η πεντάλεπτη εμφάνιση του Stephen Rea είναι άλλος ένας κινηματογραφικό τρικ στον αγαπημένο ηθοποιό του σκηνοθέτη και μόνιμο συνεργάτη του ( Η Παρέα των Λύκων, Παιχνίδι των Λυγμών, Το Τέλος μιας Σχέσης, Μάικλ Κόλινς).
Φόρος τιμής στα 90ς και στα θρίλερ του, ένα είδος που ούτως ή άλλως έτεινε προς εξαφάνιση με μια απολαυστική Γαλλίδα ηθοποιό στα καλύτερα της, μια ταινία σκέτη απόλαυση χωρίς να κραυγάζει πρωτοτυπιών (το αντίθετο μάλιστα παίζει με όλα τα κλισέ). Η κινηματογραφική όμως ευχαρίστηση που προσφέρει και ο λόγος ύπαρξης της, η αναβάθμιση του συγκεκριμένου είδους δηλαδή, με έμφαση στους ηθοποιούς και στις λεπτομέρειες κάνουν την Χήρα σκέτη απόλαυση και καθόλου ένοχη!
