Grimm: από τα παραμύθια στη σειρά
Διάβασα τις προάλλες στο in.gr ένα άρθρο για την έκθεση του Ινστιντούτου Γκαίτε που αρχίζει 13 Φεβρουαρίου και είναι αφιερωμένη στους αδερφούς παραμυθάδες με αφορμή τα 200 χρόνια από την έκδοση των διάσημων παραμυθιών τους (http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231234268). Το μυαλό μου έτρεξε στην σειρά Grimm που γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία και διανύει τον δεύτερο κύκλο της.
Το μυστήριο με αυτή τη σειρά μυστηρίου (!) είναι ότι η επίδραση της σειράς ως σειρά (!) γίνεται εθιστική!
Θα μου πείτε, τι εννοεί ο ποιητής; Εννοώ ότι η σειρά αρχίζει εντελώς νερόβραστα. Δεν έχει ούτε τους ηθοποιούς που θα μας κερδίσουν με την πρώτη ματιά, ούτε τα δυνατά εφέ, ούτε μπαίνει κατευθείαν στην υπόθεση για να μας κάνει να κολλήσουμε. Κι όμως, μετά από ένα-δυο επεισόδια είμαστε ήδη κολλημένοι με τον περίεργο κόσμο που έχει χτίσει. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Nick, ένας επιθεωρητής που νομίζει ότι έχει αρχίσει να τα χάνει καθώς βλέπει γύρω του μερικούς ανθρώπους να παραμορφώνονται μπροστά του και να μοιάζουν τερατόμορφοι. Τελικά ο άνθρωπος δεν είναι τρελός, αυτοί ήταν τέρατα! Με άλλα λόγια τα παραμύθια των Grimm δεν ήταν ψεύτικα αλλά ήταν αληθινά κι αυτός σαν βέρος απόγονος της γενιάς τους έχει την δυνατότητα να τους ξεχωρίζει. Έτσι σε κάθε επεισόδιο παρελαύνουν περήφανα μπροστά στα μάτια μας ορκ, λυκάνθρωποι, δράκοι, μάγισσες (χωρίς σκουπόξυλα), ποντικάκια, σκιουράκια, γουρούνια, αλλά και ρινόκεροι, τρολ, έντομα και ερπετά, ο διάσημος big foot και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Τα εφέ μεταμόρφωσης είναι σχετικά απλοϊκά και κρατάνε λίγα δευτερόλεπτα συνήθως αλλά είναι αρκετά “πιασάρικα” και σε κάνουν να περιμένεις τη στιγμή πως και πως.
Στα πλαίσια της κλασικής συνταγής σειράς (βλέπε supernatural) η σειρά πατά σε μια ιστορία που προχωρά αργά αλλά ταυτόχρονα αποτελείται από αυτοτελή επεισόδια μη χάσει κάποιος κατά λάθος κάποιο και χάσει μαζί και τον μπούσουλα! Έχει γίνει ένα ανακάτεμα-μπέρδεμα με τους λοιπούς χαρακτήρες γύρω από τον κεντρικό πρωταγωνιστή που θυμίζει χρηματιστήριο. Από τη μια έχουμε τον συνεργάτη του, ο οποίος είναι αρκετά νερόβραστος και δε “τραβάει” γρήγορα όμως το ενδιαφέρον στρέφεται σε έναν λυκάνθρωπο που από το δεύτερο κι όλας επεισόδιο τον αντικαθιστά ενεργά και γίνεται ο αόρατος σύμμαχος του Nick. Από την άλλη έχουμε τον μυστηριώδη αρχηγό της αστυνομίας εκπρόσωπο της παλιάς βασιλικής οικογένειας που κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στους δυο κόσμους, τον ανθρώπινο και των τεράτων και έναν Ασιάτη αστυνομικό του τμήματος που βάζει πιο έντονο το κωμικό στοιχείο στη σειρά. Φυσικά, έχει και το love story καθώς ο Nick έχει και την αγαπημένη του προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες και στη σχέση του, παράλληλα με το βεβαρυμένο του πρόγραμμα. Αχ, τι να κάνει κι αυτός;
Η σειρά Grimm δεν έχει τίποτα το ιδιοφυές στο σενάριο της. Έχει όμως όλα εκείνα τα μικρά συστατικά που μας κάνει να την παρακολουθούμε ευχάριστα. Το παρελθόν που αποκαλύπτεται σιγά σιγά, νέα πρόσωπα, ένα μέρος αστυνομικού μυστηρίου, ένα μέρος φανταστικού, η θεία από το Σικάγο και το μυστικό τροχόσπιτο που γίνεται ένα μικρό κρησφύγετο της διπλής ζωής του. Ο πρώτος κύκλος μου θύμισε πολύ την παλιά σειρά με το μαγαζάκι του τρόμου (Παρασκευή και 13). Εν μέρη και η σειρά είναι αρκετά 90’s, το βλέπεται εξάλλου και από το μαλλί του πρωταγωνιστή! Η φάτσα του επίσης ενέχει στοιχεία superman, μιας που η διπλή ζωή του παραπέμπει και λίγο σε μασκοφόρο ήρωα. Βάλαμε μέσα και τον λυκάνθρωπο του twilight που είναι “in” σε ρόλο pet friend και φτιάξαμε ένα ενδιαφέρον κοκτέιλ! Ο πρώτος κύκλος κλείνει την αυλαία με την ωραία κοιμωμένη κι ο κλήρος πέφτει στην κοπέλα του Nick, αλλά φέρνει στην επιφάνεια ένα πρόσωπο από το παρελθόν για να δώσει πνοή στον νέο κύκλο που ξεκινά με άλλον αέρα.
