Γυναίκες που περάσατε από δω

Δύο άνεργοι καλούνται να φιλάνε τσίλιες όσο ο ιδιοκτήτης μιας οικείας θα χτίζει ένα αυθαίρετο δωμάτιο. Στη διάρκεια της αναμονής τους θα μιλήσουν με διάφορους περαστικούς για μικρά και μεγάλα ζητήματα της ζωής, την ώρα που η πολεοδομία… καραδοκεί.

Άλλοτε με σουρεαλιστική διάθεση, άλλοτε με το χαρακτηριστικό μαύρο χιούμορ του, ο Σταύρος Τσιώλης χτίζει μια ταινία για τις ιστορίες των ανθρώπων, όσο παράξενες και αν μοιάζουν αυτές. Με βασικούς «οικοδεσπότες» σε αυτό το γαϊτανάκι χαρακτήρων τους Ερρίκο Λίτση και Κωνσταντίνο Τζούμα, οι θεατές θα ακούσουν για έρωτες, προδοσίες, συνοικέσια και παγωμένους εραστές.

Πρόκειται για μια βαθιά προσωπική ταινία -όπως άλλωστε όλες οι ταινίες του Τσιώλη- και συμπληρώνει την τριλογία των Γυναικών που ξεκίνησε το 1992 με το Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε και συνεχίστηκε το 1998 με το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες. Και οι δύο ταινίες αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό και έχουν φτάσει και σήμερα να αποτελούν σημείο αναφοράς στο εγχώριο σινεμά.

Υπάρχουν στιγμές με χιούμορ, αλλά αυτό που χαρακτηρίζει τις «Γυναίκες» του 2017 είναι μια θλίψη και μια νοσταλγία. Η ταινία μιλά για όλα όσα χάνονται μέσα στο πέρασμα του χρόνου και τα θυμόμαστε και τα αφηγούμαστε σαν μία ιστορία παλιά.

Κάποιες ιστορίες είναι πιο «δυνατές» και άλλες πιο «αδύναμες», οι περισσότερες όμως ενδιαφέρουσες και με συνδετικό κρίκο δύο ηθοποιούς που ξέρουν να κρατούν τις ισορροπίες και να συμβάλουν στη γλυκόπικρη αίσθηση που αποπνέει η ταινία. Μια αίσθηση που ενισχύεται και από τα εμβόλιμα πλάνα προηγούμενων ταινιών του Τσιώλη, μια νοσταλγική ματιά του ίδιου του σκηνοθέτη στις ταινίες του και στη ζωή του. Γιατί τι άλλο είναι το σινεμά από ζωή;