Hall Pass? Denied!

Υπέφερα. Υ-πέ-φε-ρα. Θα μου πεις, δεν ήξερες τι πας να δεις; Αδελφοί Φαρέλι άκουσες, Εργένηδες για μια Βδομάδα άκουσες, Όουεν Γουίλσον άκουσες. Ας όψεται η παρέα και οι χρονιάρες μέρες, σκέφτηκα και μπήκα στο σινεμά, αποφασισμένη να διασκεδάσω. Ε, λοιπόν δεν διασκέδασα. Καθόλου όμως λέμε.

Μην ξεγελιέστε. Το Εργένηδες Για Μία Εβδομάδα δεν είναι ούτε Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη, ούτε Swingers (πού τέτοια τύχη;) ούτε φυσικά Hangover.
Και αυτό που του λείπει δεν είναι μόνο το χιούμορ, αλλά και η ψυχή. Τα αστεία είναι χοντροκομμένα, οι χαρακτήρες ανούσιοι (αυτόν τον Σουντέκις ήθελα πραγματικά να τον χτυπήσω) και το κλισέ πάει σύννεφο.Η υπόθεση (;): δύο κυρίες αγανακτισμένες από τα «τσιλιμπουρδίσματα» των συζύγων τους και τα ερωτικά ρεζιλίκια τους, αποφασίζουν να τους δώσουν «κάρτα ελευθέρας» για μία εβδομάδα, αφήνοντας τους να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να νοιώθουν παντρεμένοι.

Είχα μαζευτεί στην καρέκλα, τα χέρια σταυρωμένα σαν παιδάκι που το έβαλαν τιμωρία, έβλεπα τη μία καφρίλα μετά την άλλη και αναρωτιόμουν: μήπως έχω χάσει το χιούμορ μου; Μήπως δεν βλέπω εγώ το αστείο;

Και δεν είναι ότι η ταινία έχει το είδος του χιούμορ που δεν μου αρέσει. Το Hangoverγια παράδειγμα ήταν καλό. Είχε πλάκα. Και είχε και κάτι άλλο: ψυχή. Βλέποντας πρόσφατα το Μη Σπρώχνεις, Έρχομαι σκεφτόμουν αυτό ακριβώς: ότι ακόμα και αν κάνει μια κακή ταινία ο Τοντ Φίλιπς (του Hangover), καταφέρνει να «μπολιάσει» τις ταινίες του με συναίσθημα. Οι αδελφοί Φαρέλι πάλι έχασαν το χιούμορ τους μετά τη Μαίρη (και δυστυχώς –για μας- ακόμα το ψάχνουν).

Η screwballκωμωδίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αμερικανικού σινεμά. Αλλά άλλο το Πάρτι με τον Πήτερ Σέλερς, άλλο οι ανεκδιήγητες κωμωδίες με τον Όουεν Γουίλσον. Ο οποίος πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι: είναι ο ίδιος που έγραψε τα Rushmoreκαι Οικογένεια Τένενμπαουμ; Ή μήπως μπήκε μέσα του κάποιο κακό πνεύμα; Να το ξορκίσουμε το παιδί, αν είναι. Απάντηση μάλλον δεν θα βρούμε. Ας περιμένουμε λοιπόν την νέα ταινία του Γούντι Άλεν (Μεσάνυχτα στο Παρίσι) μπας και γίνει εκεί κάνα θαύμα και έρθει ο Γουίλσον στα ίσια του. Μέχρι τότε, παρακαλώ πολύ, μπορεί κανείς να μην ξαναδώσει στους Φαρέλι «κάρτα ελευθέρας»;