Hardcore Henry
Ο Χένρι, που έχει υποστεί θανατηφόρο χτύπημα, επανέρχεται στη ζωή χωρίς να έχει αρχικά μνήμη του ποιος είναι, ποιος ήταν και τι του συνέβει. Με την προσθήκη έξτρα βιονικών μελών και εξαρτημάτων αποκτά υπεράνθρωπες ικανότητες και αντοχές, αλλά δεν έχει ακόμα τη δυνατότητα να μιλήσει. Πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει και να αρχίσει να ξεσκεπάζει το μυστήριο θα χρειαστεί να παλέψει για τη ζωή του. Στην πορεία, θα προσπαθήσει να σώσει την γυναίκα του από έναν σχιζοφρενικό κακό που έχει ως σχέδιο να κατακτήσει τον κόσμο χτίζοντας στρατιά βιονικών στρατιωτών υπό τις εντολές του.
To είχαμε δει να χρησιμοποιείται λίγο ή περισσότερο σε ταινίες, αυτή τη φορά όμως έχουμε να κάνουμε με μια ταινία εξ ολοκλήρου οπτικής πρώτου προσώπου.
Το Hardcore Henry δε θα μπορούσε παρά να κάνει τους «κομπιουτεράδες» να σκάσουν ένα πλατύ χαμόγελο…
Γιατί; Επειδή η οπτική της ταινίας, τα εφέ και η κίνηση της κάμερας μοιάζουν «ξεσηκωμένα» από τα άπειρα FPS (first person shooter) παιχνίδια υπολογιστών και παιχνιδομηχανών, που είναι τόσο διαδεδομένα στις νεαρότερες ηλικίες. Η αχαλίνωτη γεμάτη αδρεναλίνη δράση που υπόσχεται η ταινία (φέρνοντας στο μυαλό και τα Crank με τον Τζέισον Στέιθαμ για τους παλιότερους), θυμίζει ένοχα όλα τα cut scenes και στιγμές από gameplay παιχνιδιών. Με άλλα λόγια, δε βλέπουμε σχεδόν ποτέ το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, παρά μονάχα τα άκρα του, χέρια και πόδια, με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται η κάμερα τοποθετημένη στο ύψος των ματιών του κεντρικού ήρωα. Αυτό δίνει την αίσθηση στον θεατή ότι βλέπει μέσα από τα μάτια του χαρακτήρα, δίνοντας του μια εμπειρία απόλυτης “αληθοφάνειας” εξού και του ιλίγγου στις ριψοκίνδυνες σκηνές.
Εδώ λοιπόν η 7η τέχνη μιμείται τα 3D games…
Τι σημασία έχει όμως, εφόσον όλος ο χαβαλές και το ενδιαφέρον είναι στις δύσκολες σκηνές μάχης, τα κασκαντεριλίκια, τα εφέ και τις εκρήξεις που θα ενθουσιάσουν το πιο νεανικό κοινό και θα προκαλέσουν αφόρητες ημικρανίες στους μεγαλύτερους… Εφόσον η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το κοινό, τους «gamers», η αξιολόγηση μπορεί να γίνει μόνο με τη δική τους ορολογία.
Έτσι, λοιπόν αν έχετε παίξει ποτέ παιχνίδια Doom-κλώνους όπως τα λέγαμε παλιότερα, σαν τα Unreal Tournament, Counter Strike, Max Payne, Medal of Honor, Quake, Far Cry, Half Life, Call of Duty, Halo, Quake, Grand theft auto, τα λόγια (και οι συγκρίσεις) είναι περιττά. Η ταινία κινείται με νοοτροπία «πίστας», όπου ο κεντρικός χαρακτήρας κινείται χρησιμοποιώντας ενίοτε sneak abilities & stealth attacks, χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά όπλα αντιμετωπίζοντας εχθρούς, που μοιάζουν ατελείωτοι και πεθαίνουν όσο πιο θεαματικά γίνεται, αφήνοντας ένα εντυπωσιακό body count πίσω του. Πραγματικά, νομίζεις ότι σε στιγμές θα ακούσεις τη γνωστή φωνή του υπολογιστή να λέει τις συνήθεις ατάκες «head-shot», «unstoppable» ή «godlike»! Εν τέλει, αναλαμβάνει μικρόαποστολές, παίρνει τα points, κερδίζει ζωούλα, ανανεώνει το χρόνο του, μπαίνει το cut scene του main story, προχωρά, αντιμετωπίζει τα bosses… αλλάζει σκηνικό και φτου κι από την αρχή.
Αυτή η προσέγγιση όμως έχει δυο σημαντικά μειονεκτήματα. Από τη μια υπάρχει έλλειψη σεναριακής πρωτοτυπίας, ενώνοντας κλασικούς κορμούς συνηθισμένης υποθέσης action παιχνιδιών, με αποτέλεσμα να μοιάζει σαν ένα παιχνίδι που το έχεις ήδη τερματήσει και το παίζεις για δεύτερη φορά. Το άλλο σημείο, είναι το πρόβλημα του προοπτικού fps. Διότι, σε αυτή την περίπτωση ο θεατής δεν χειρίζεται την κάμερα και έτσι δεν κινείται όπως θα ήθελε ο ίδιος, δεν εστιάζει εκεί που θέλει πάντα να κοιτάξει, κάτι που θα κάνει τους περισσότερους να στραβολαιμιάσουν. Το βασικό σημείο που ξέφυγε στην προσέγγιση είναι ότι στα παιχνίδια η κίνηση είναι πιο ομαλή διότι το οπτικό -που χειρίζεται ο παίχτης συνήθως με το ποντίκι- βασίζεται στο που κοιτά η κόρη του ματιού του και όχι το κεφάλι του. Αντίθετα, στην ταινία η τοποθετημένη κάμερα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή κινείται βάσει της θέσεως του κεφαλιού του.
Τη σκηνοθεσία και συνυπογραφή σεναρίου αναλαμβάνει ο Ίλια Ναϊσούλερ, ενώ ανάμεσα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε την νεαρά Χάλεϊ Μπένετ, τον αγαπημένο ηθοποιό του Νέιλ Μπλομκαμπ (District 9, Elysium, Chappie), Σάρλτο Κόπλεϊ που αλλάζει διαφορετικές προσωπικότητες και προφορές ενώ προσθέτει και λίγο χιούμορ στην ταινία και τον Τιμ Ροθ σε ένα μικρό ρόλο, που περισσότερο μπορεί να θεωρηθεί cameo. Σε μια τέτοια ταινία όμως τα εύσημα πρέπει οπωσδήποτε να πάνε στους κασκαντέρ και τους stunt men, που γύρισαν απαιτητικές σκηνές, γεμάτες παρκούρ και χορευτικές σκηνές μάχης. Από την άλλη, σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα εφέ, δίνοντας έντονη αληθοφάνεια, τόση που ίσως ενοχλήσει κάποιους με πιο ευαίσθητα στομάχια. Όπως και να το κάνουμε, είναι ίσως η πιο βίαια ταινία που υπάρχει, καταντά συχνά splatter, γεμάτη ακρωτηριασμούς και κοντινά πλάνα σε άγριες δολοφονίες.
Η ταινία αποτελεί ρωσοαμερικάνικη παραγωγή και έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Τορίνο τον Σεπτέμβριο του 2015. Μιας που δεν προϋπάρχει το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν αποκλείεται να δούμε στο μέλλον το Hardcore Henry να κυκλοφορήσει και ως brand name για πληθώρα παιχνιδιών διάφορων παιχνιδομηχανών.
Τελικά να τη δω; Μια άκρως διασκεδαστική μέσα στην αδρεναλίνη και τη βια ταινία, που απευθύνεται όμως αποκλειστικά σε gamers και δύσκολα θα βρει το κοινό της στους υπόλοιπους. Παίρνει τα σκήπτρα της πρώτης ταινίας που χρησιμοποιεί αποκλειστικά προοπτικό πρώτου προσώπου και μαζί τη θέση της στην ιστορία, από την άλλη δεν εκμεταλλεύεται δημιουργικά την ευκαιρία. Τελειώνοντας θα νιώσετε τη χαρά αλλά και την κούραση, σαν να έχετε μόλις τερματήσει ένα action παιχνίδι υπολογιστή.
Fun Trivia:
(*) Να θυμίσουμε ότι την προοπτική πρώτου προσώπου, παλιότερα την είχαμε δει πολύ πετυχημένα και στο λογοκριμένο videoclip του «Smack My Bitch Up» των Prodigy (μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ – προαπαιτείται επιβεβαίωση ηλικίας).
