Hannah Arendt

 

Μία μεσόκοπη γυναίκα καπνιζει. Είναι αδιάφορη εξωτερικά, φοράει κάτι μπανάλ παλιά ρούχα και μιλάει σε μία φίλη της με ένα αφύσικο 60’ς μαλλί. Κάθονται στον καναπέ. Φοράει και κάτι περίεργα γυαλιά, καθώς καπνίζει στο μισοσκόταδο. Αυτή είναι η Χάνα Αρέντ, μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές θεωρητικούς όπως προτιμούσε να την αποκαλούν.

 

Μια εξαιρετικά οξυδερκής γυναίκα, δεμένη μονίμως με ένα βιβλίο, μια γραφομηχανή και ένα τσιγάρο. Αποτύπωσε τις σκέψεις της για τον απολυταρχισμό στο πρώτο της βιβλίο, “Πηγές του Απολυταρχισμού“-1951, όπου συνέκρινε και εν μέρει ταύτιζε τον Σταλινισμό με το Ναζισμό. Οι αριστεροί τραβούσαν τα κοτσίδια τους, δεν τους αδικώ. Το πιο σημαίνον έργος της, ήταν το “Η ανθρώπινη κατάσταση” όπου επιχειρεί  να κάνει κατανοητό τον χαρακτήρα των σημερινών βιομηχανικών κοινωνιών, φωτίζοντας παράλληλα τρεις θεμελιώδεις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης γενικά: το μόχθο, την εργασία και την πράξη.  Το έργο της στο σύνολο του χαρακτηρίζεται από μία συστηματικότητα και μία ανεξαρτησία σκέψης, γεγονός που το κανει ακατάλληλο για φανατισμούς και αγκυλώσεις, γεγονός που το κάνει πολύτιμο.

 

Ο Κοπέρνικος, πάλεψε 10 χρόνια με τον εαυτό του, στην εποχή του τέλειου και κομψού σχήματος του κύκλου, για να αποδεχτεί ότι οι τροχιές των πλανητών δεν είναι τέλειοι κύκλοι, αλλά ελλείψεις. Κι όταν τα κατάφερε παραιτήθηκε από κλήρικος και δέχτηκε την αλήθεια. Η Χάνα, δεν μπόρεσε ποτέ να σταματήσει να σκέφτεται. Δεν μπόρεσε ποτέ να αγνοήσει την αλήθεια της ακόμα κι αν αυτή ήταν καταστροφική για αυτήν για τους φίλους της, για τον εαυτό της. Πήγε να παρακολουθήσει τη δίκη του Ναζιστή, Adolf Eichmann, και συμπέρανε πως αυτός ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που ακολουθούσε απλά εντολές. Που απλώς δεν σκεφτόταν. Είδε την “Μπανάλ μορφή του Κακού” και την αποτύπωσε στον New Yorker, δημιουργώντας τεράστια αντιπαράθεση. Κυρίως με τους υπόλοιπους Εβραίους αλλά και με ένα τεράστιο κομμάτι της Αμερικάνικης κοινωνίας. Το σίγουρο είναι ότι αποτύπωνε ελεύθερα την γνώμη της χωρίς να την αφορά ποιον θα ευχαριστήσει και ποιον θα δυσαρεστήσει. Το άρθρο βρίσκεται στον σύνδεσμο της εικόνας εδώ δίπλα.

Αυτή είναι η Χάνα  Αρέντ, που μας γνωρίζουν η σκηνοθέτις Margarethe von Trotta και η ηθοποιός Barbara Sukowa σε αυτή την βιογραφική ταινία για την κάλυψη της δικής του Adolf Eichmann για τον New Yorker.  Η κινηματογράφηση είναι βαριά, αργή και σου αφήνει το χρόνο να επεξεργαστείς αυτό που βλέπεις, χωρίς να γίνεται βαρετή. Στην διάρκεια της δίκης δε, χρησιμοποιεί πραγματικά πλάνα από τότε, μπλεγμένα με πλάνα τωρινά, κάνοντας την στιγμή ακόμα πιο ουσιώδη και με περισσότερη ένταση. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ταινία δεν θα σε ανακουφίσει. Της βάζω 9.