Το ραβδί, η πέτρα της Ανάστασης και ο μανδύας

Τ’ ομολογώ, κι ας πέσω ξερή από avada kedavra- αντιπαθώ τον Daniel Radcliffe.. Τον ίδιο, όχι τον ρόλο του σημαδεμένου ανεξίτηλα, απ΄τον Αυτός-που-δεν Προφέρουμε-το-‘Ονομα, νεαρού μάγου. Θεωρώ ότι ο νεαρός πανέμορφος και πράος Liam Aiken που υποδύετο τον βιβλιοφάγο Κλάους στην κινηματογραφικη μεταφορά του Lemony Snicket, και ο οποίος είχε περάσει από καστινγκ για το ρόλο του Χάρι αλλα απορρίφθηκε παρακαλώ, θα ήταν καλύτερος.Και πιό συμπαθής.
Ομολογώ επίσης οτι πήγα με πολύ υψηλές προσδοκίες να παρακολουθήσω το πρώτο μέρος της τελευταίας Ποτεροταινίας, Harry Potter and the Deathly Hallows . Φυσικό δεν ειναι; Κάτι τα teasers κάτι το σινεκουτσομπολιό που ειχε αρχίσει ήδη από πρόπερσι, οι διθύραμβοι του κυρίου Δανίκα, το γεγονός οτι βγαζω το καπέλο στην φαντασία της επίσης αντιπαθούς σ’εμένα, φυσιογνωμικώς, J.Κ. Rowlling συνέβαλαν στο να περιμενω αυτην την ταινία ανυπόμονα.
Το πρώτο μισάωρο της ταινίας, είχα έντονη την αίσθηση πως η πρωταγωνιστική τριάδα των Radcliffe, Watson,Grint ήταν μουδιασμένη(;), υποτονική, με έναν ψεύτικο τρόμο στα μάτια, τύπου ” μάγκες κοψτε τις μαλακίες, ενταξει ,χεστηκαμε στο δολάριο, γιναμε καραδιάσημοι, αλλα πρέπει να σοβαρευτουμε, να τελειωσουμε την ταινία, θυμηθείτε πως ήμασταν στα προηγούμενα”… Φάινοντα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, να παίζουν τους χαρακτήρες, κι όχι να είναι αυτοί, κατι το οποίο πέτυχαν στις προηγουμενες ταινίες της σειράς.
Ειχα αρχισει να νοσταλγώ το τικ στο δεξί ματι του Χαρι, όταν αγχώνεται, και τις φωνές της Ερμιόνης που καλούν σ’ εγγρήγορση. Πως στο διαολο μεγάλωσαν έτσι;
Οσο προχωρουσε όμως η ταινία, κατι παραξενο συνεβη, Η Ερμιόνη άνθισε, γέμισε την οθόνη, η μικρή ξερόλα Ερμιόνη η “insufferable miss Know-it-all” κατά Σνέϊπ, και “η καλύτερη μάγισσα της γενιά της” κατά Σείριους Μπλάκ,΄μεταμορφώθηκε σε μία πανεμορφη , φρεσκια, νέα κοπέλα, πανεξυπνη, που πάντα γνωριζει τρόπους διαφυγής, πάντα προστατέυει αποτελεσματικά τους φίλους της και δημιουργεί ένα προστατευτικό πλέγμα από ξόρκια γύρω τους.
Αν αξίζει αυτή η πολυαναμενόμενη ταινια για κάτι , θεωρώ πως είναι τα εντυπωσιακά εφέ με τα οποία έξυπνα μεταφέρονται οι μάχες των μάγων στα καθ’ ημάς, η εξαιρετική σεκάνς τω νκινουμένω νσχεδίων, όταν η Ερμιόνη αφηγείται το παραμύθι των 3 αδελφών(και κατ’ επέκταση των Κλήρων του Θανάτου, ΜΑΓΙΚΗ, μην τη χάσετε επ΄ουδενι), ο γλυκύτατος Ντόμπι, το παμπόνηρο ξωτικό-φύλακας του Χάρι και τέλος η ίδια η Ερμιόνη Γκρέϊντζερ.
Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει ακόμη, αν ειναι η δροσιά και ομορφιά των 21 χρόνων της Watson που φορτίζουν το ρόλο, ή το αντίστροφο. Πάντως η Ερμιόνη λαμπει, από όλες τις απόψεις. Προτυπο. Και δεν υπερβάλλω. Ποτερόφοβοι και θρησκόληπτοι, μην πανικοβάλεστε, μην γίνεστε γελοίοι. Υπάρχει καλύτερο πρότυπο για ένα νεο κορίτσι, και όχι μόνο, απ΄αυτη την πανέξυπνη μαγισσούλα; Κι ας την αποκαλούν οι εχθροί της, λασποαίματη(σημειωστε εδω και έμμεση αναφορά στις θεωρίες περί “καθαρότητας” φυλής, αίματος κ.λ.π.). Ισως γιαυτο ακριβώς να πρωτεύει. Η γνώση είναι δύναμη. Και η Ερμιόνη, με την ομορφιά της, και τη γνώση που απέκτησε στο Hogwarts, αποδεικνύει ότι εχει ευλογηθεί απ΄τις νεράϊδες. Ειναι γνωστο βεβαια οτι η κυρία Rowlling τρεφει ιδιαίτερη αδυναμία στον χαρακτηρα της Ερμιόνης. Δικαίως. Ειναι η καλυτερη στα ξόρκια. Εxpeliarmus και silensio, obliviate και bombarda, και μύρια άλλα, γίνονται πειθηνεια όργανα στην ακρη του ραβδιού της, και την ανταμείβουν για τις ατελειωτες ώρες μελέτης… Κι εκείνο το θαυματουργό,απύθμενο πουγκι-τσαντακι της, αλα Σπορτ Μπίλυ, το οποιο μεσω του ξορκιου επιμήκυνσης, εχει χωρεσει τα πάντα κυριολεκτικά. Απο πολυχημικο φίλτρο, μέχρι βιβλία ρουνικης γραφής, και πολλες αλλαξιές ρούχων για τους τρεις τους, αντίσκηνο και θεραπευτικά μαγικά βότανα! Ειδικα η γκαρνταρομπα της Watson νομιζω θα σκισει. Ειναι και κορμάρα η μικρή και την αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο.
Στο καστ σημειώστε την απουσία, σ’αυτο το πρωτο μερος δεν εμφανιζεται, της Maggie Smith ως καθηγήτριας Μαγκόναγκαλ, και την επανεμφάνιση της τρομερής Ιmelda Staunton, καθως και του Rhys Ifans ως του πατερα της Λούνα, και του Bill Nighy ως του νέου Υπουργού Μαγείας.
Νομιζω βρηκα τι μ’εκανε κι ενιωθα τοσο παραξενα αβολα το πρωτο μισαωρο της ταινίας- τ’ οτι ξαφνικά , τιποτα δεν θυμίζει Hogwarts.Τιποτα δεν ειναι οπως ηταν. Αυτο που ειχε προβλεψει με ανήσυχη θλίψη η Ερμιόνη στο τέλος τηε προηγούμενης ταινίας, συνέβη .Δεν ειναι απλώς κοντα στην τελικη αναμετρηση με τον αδίστακτο Βόλντεμορτ(εξαιρετικος Ralph Fiennes) δεν βλεπουν/ νιώθουν απλως τις ορμόνες να αλλαζουν τα κορμιά τους(μην ξεχνατε πως οι πρωταγωνιστες ουσιαστικα ενηλικιώθηκαν μαζι με τους ήρωες που υποδύονται) βλπεουν οτι ολο αυτο που ζουν, αποτελει κατά σαδιστικό τρόπο, μία διαβατήρια τελετουργία προς την ενηλικίωση.
Νομιζω πως θα μπορουσαμε να ερμηνεύσουμε και έτσι, τα βιβλία-ταινίες του Πότερ. Ως μία σσυναρπαστικότατη αλληγορία για την είσοδο στον κόσμο των μεγάλων.
Ποιός δεν θέλει ομως να είναι μάγος για να μπορεί να νικάει τους κακούς αυτης της κωλοζωής; Συμφωνείτε muggles?

Φράνσις