Οι Μισητοί Οκτώ (The Hateful Eight)
Η Αγκάθα Κρίστι συναντά τον Κουέντιν Ταραντίνο. Το Hateful Eight πέρασε από 40 κύματα, αλλά κατάφερε να πάρει την εκδίκησή του επιστρέφοντας με καλές κριτικές και καταφέρνοντας να κάνει μία καλή πορεία στο αμερικάνικο box office.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ένας κυνηγός επικηρυγμένων πηγαίνει έχοντας αιχμάλωτη μια επικίνδυνη γυναίκα για να την κρεμάσουν στο Ρεντ Ροκ. Θέλοντας να αποφύγει μια χιονοθύελλα, βιάζεται να φτάσει με την άμαξά του στο υφασματάδικο της Μίνι, όπου θα βρει καταφύγιο. Στον δρόμο θα συναντήσει έναν ακόμα κυνηγό επικηρυγμένων, καθώς και έναν άνδρα που ισχυρίζεται ότι είναι ο νέος Σερίφης του Ρεντ Ροκ και θα τους πάρει μαζί του. Φτάνοντας στο υφασματάδικο της Μίνι, θα βρουν άλλους τέσσερις ανθρώπους μέσα στο καταφύγιο. Ο ένας λέει ότι είναι στρατηγός, ο άλλος ο δήμιος του Ρεντ Ροκ, ο τρίτος γελαδάρης και ο τέταρτος βοηθός της Μίνι. Όλοι μαζί θα κληθούν να περάσουν κάποιες ημέρες μαζί.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο σου δίνει πολλούς καλούς λόγους για να τον μισείς. Αναπολογιτικός, βίαιος, αθυρόστομος, ανορθόδοξος, τόσο αυτός όσο και το σινεμά του, προσφέρει ακριβώς τους ίδιους λόγους για να τον λατρέψεις.
Και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν κάνει σινεμά όπως αυτό που κάνει ο Ταραντίνο.
Οι Μισητοί Οκτώ δεν θα έλεγες ότι αποτελούν εξαίρεση. Μία οπτική πανδαισία σε 70mm, ξεκινά δυναμικά: η μουσική του Έννιο Μορικόνε –απόλυτα ταιριαστή για την περίσταση-, το logo του Cinerama, τα χιονισμένα βουνά των ΗΠΑ. Σύντομα καταλήγει σε έναν χώρο, μετατρέπεται σε κλειστοφοβικό γουέστερν μυστηρίου όπου κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Η τρίωρη ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη και πέντε κεφάλαια. Μπορεί ο Ταραντίνο να αποφάσισε να δημιουργήσει ένα τρίωρο έπος, αλλά σίγουρα θα το έκανε ενδιαφέρον: το πρώτο μέρος είναι γεμάτο αναμετρήσεις –με όπλα ή χωρίς-, αίμα και ίντριγκα.
Και είναι γεμάτη με πολιτικές αναφορές. Σε μία Αμερική λίγα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, όπου οι εντάσεις παραμένουν, Βόρειοι και Νότιοι καλούνται απλά… να επιβιώσουν με όποιο τρόπο μπορούν. Σε αυτό το κλίμα η μόνη αναφορά σε μία ανώτερη εξουσία είναι μία επιστολή του Αβραάμ Λίνκολν που ο Μαρκί Γουόρεν (Σάμουελ Τζάκσον) κουβαλά παντού μαζί του και η οποία είναι ικανή να επιφέρει την πολυπόθητη «ειρήνη». Κανείς δεν δίνει σημασία στους υπόλοιπους (από τον νέο σερίφη του Ρεντ Ροκ, στον δήμιο, σε πρώην και νυν στρατηγούς).
Πολλοί κατηγορούν τον Ταραντίνο ότι αγαπά πολύ τις κινηματογραφικές αναφορές του. Και σίγουρα στην ταινία θα δει κανείς στοιχεία από το σινεμά του Σέρτζιο Λεόνε, λίγο από το Ρίο Μπράβο, το σινεμά του Σαμ Πέκινπα, ενώ ο Ταραντίνο κάνει το εκπληκτικό: αναφέρεται στο ίδιο το σινεμά του. Ωστόσο, το κάνει με έναν άκρως πρωτότυπο, διασκεδαστικό και ενδιαφέροντα τρόπο.
Σίγουρα, υπάρχουν περιορισμοί. Το αιματοκύλισμα του τέλους είναι μάλλον αναμενόμενο, ενώ παρ’ όλο που ο Ταραντίνο δείχνει αγάπη προς τους χαρακτήρες του, αρκετοί από αυτούς δεν καταφέρνουν να λάμψουν, καθώς δεν τους δίνεται το απαραίτητο βάθος ή ο χρόνος για να ενδιαφέρουν πραγματικά το κοινό.
Αυτός που ξεχωρίζει είναι φυσικά, ο Σάμιουελ Τζάκσον σε έναν ρόλο που αναδεικνύει το κωμικό του ταλέντο και σε έναν ρόλο που είναι από τους καλύτερους που τον έχουμε δει εδώ και καιρό.
Και σίγουρα ο αυτοθαυμασμός του Ταραντίνο τον εμποδίζει από το να βάλει «ψαλίδι» στην ταινία και να την κρατήσει σε διάρκεια μικρότερη των δυόμισι ωρών –όπως θα έπρεπε. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικοί μεν, αλλά μάλλον εξαντλητικοί διάλογοι.
Τελικά να τη δω;
Εάν αγαπάτε το σινεμά του Ταραντίνο, καθώς συνοψίζει όλα όσα χαρακτηρίζουν το έργο του Αμερικανού σκηνοθέτη. Συν ότι είναι γυρισμένο σε 70 mm που εντάξει στην Ελλάδα δεν θα προβληθεί όπως έχει, αλλά παρ’ όλα αυτά δείχνει μια τεράστια αγάπη για το σινεμά.
Fun trivia: Όταν το σενάριο της ταινίας διέρρευσε, ο Ταραντίνο εγκατέλειψε το πρότζεκτ. Στη συνέχεια αποφάσισε να το κάνει θεατρικό, ενώ στη συνέχεια είπε ότι θα το κάνει και ταινία, σε μία τρίτη εκδοχή.
