Χάιντι

Μαυρομαλλούσα ορφανή πηγαίνει να ζήσει με τον παππού στο βουνό: όχι σε οποιοδήποτε βουνό: όχι οποιοδήποτε βουνό αλλά στις ελβετικές Άλπεις. Απολαμβάνει μία ζωή ελευθερίας και καθαρό αέρα με το τσουβάλι, αλλά δεν είναι όλα ρόδινα. Κάποια στιγμή θα βρεθεί σε πλούσιο αρχοντικό να κάνει παρέα σε παράλυτο κοριτσάκι, ενώ η ίδια σκέφτεται μόνο το βουνό.

Η κλασική βουκολική ιστορία – επιτομή του γερμανικού πνεύματος -που βασίζεται στο βιβλίο της Γιοχάνα Σπίρι- μεταφέρεται ξανά στην οθόνη (έχει γίνει ταινία, σειρά και animation). Η νέα μεταφορά είναι, όμως, παλιακή και θυμίζει ηθικοπλαστική τηλεταινία, ενώ ελάχιστα έχει να προσφέρει σε ένα σύγχρονο κοινό. Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι ένα από τα καλύτερα στοιχεία έχει αφαιρεθεί: ούτε ένας σκύλος (και δη Αγίου Βερνάρδου που ήταν η ράτσα του σκύλου που είχε η Χάιντι) δεν εμφανίζεται στην ταινία.

Στα στοιχεία που ξεχωρίζουν βρίσκει κανείς το πρωταγωνιστικό δίδυμο παππού – εγγονής. Για τον Μπρούνο Γκαντς δεν χρειάζεται να πει πολλά κανείς, αλλά και η μικρή Ανούκ Στέφεν είναι απόλαυση. Ένα αγριοκάτσικο που μου έφερε στο νου την πραγματική Αλίκη πάνω στην οποία ο Λούις Κάρολ βάσισε την μυθιστορηματική «Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» (ελπίζω πραγματικά να βρεθεί κάποιος να της δώσει αυτόν τον ρόλο).

Κατά τα άλλα, η ταινία δεν έχει πολλά να προσφέρει, ενώ ιδιαίτερα απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι βλέπουμε την ταινία μεταγλωττισμένη στα αγγλικά (και μάλιστα με τους ηθοποιούς να ακούγονται να μιλούν με προφορά που δεν ταιριάζει στην κοινωνική τους τάξη).

Τελικά να τη δω;

Ωραία τοπία, υπέροχη η πιτσιρίκα, αλλά υπερβολικά παιδική, χωρίς την απαραίτητη φρεσκάδα.