Αυτός ο ευφυέστατος χοντρούλης
Ένας ευτραφής κύριος με προγούλι και αναμμένο πούρο στο χέρι, κοιτάζει μέσα από τις περσίδες του γραφείου του μια ευθυτενή ξανθιά που “χαράζει” το πλακόστρωτο με τα ψηλοτάκουνά της. Αχ, πόσο θα ‘θελε να την βασανίσει. Ο ίδιος κύριος , καταβροχθίζει μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του ψυγείου του όλες τις κονσέρβες με πατε φουά-γκρα που έχει. Πίνει επίσης με βουλιμία, θερμιοδοφόρα κοκτέϊλς, σαμπάνια, κρασιά. Παρακολουθεί με προσήλωση κινούμενα σχέδια τρώγοντας τούρτα. Βγάζει με ανυπομονησία, και κρυφά, φωτογραφίες ξανθών σταρ του σινεμά πάνω στο γραφείο του και τις χαϊδεύει με παράπονο.
Καλησπέρα σας- καλωσήρθατε στον μυστικό κόσμο του “Μετρ του τρόμου” κυρίου Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Η ταινία του Sacha Gervasi HITCHCOCK είναι άλλη μία κινηματογραφική “βιογραφία” μεν, απολαυστικότατη δε. Κι αυτό το οφείλει εν πολλοίς και πρωτίστως στο άπαιχτο πρωταγωνιστικό δίδυμο που υποδύεται το ζεύγος Χιτσκοκ: τον μεγάλο και τρανό ‘Αλφρεντ και τη σύζυγό του (συνεργάτιδα, ακάματη διορθώτρια των σεναρίων των ταινιών του, σύμβουλό του, στήριγμά του) ‘Αλμα Ρέβιλ. Οι Anthony Hopkins, Helen Mirren είναι εξαιρετικοί (αν και άκουσα και πολύ αρνητικά σχόλια τύπου: “ο Χόπκινς κοροϊδεύει” ). ‘Εξυπνοι διάλογοι, σαρκασμός και αυτοσαρκασμός, προσοχή στη λεπτομέρεια και οι δύό τους παίρνουν πάνω τους όλη την ταινία, βοηθούμενοι αποτελεσματικά και αναζωογονητικά και από το υπόλοιπο καστ, το οποίο είναι πολύ καλό και με τη φοβερή δουλειά που έχει γίνει στο μακιγιάζ-χτενίσματα, δημιουργεί μια πειστικότατη ψευδαίσθηση ότι φερειπείν, δεν είναι η Scarlett Johansson στο πλάνο, αλλά η Τζάνετ Λη, ή οτι δεν βλέπουμε τον James D’ Arcy άλλα όντως τον ‘Αντονι Πέρκινς (απολαυστικοί αμφότεροι, παρεπιπτόντως).
Πολύ καλή και ταιριαστή με το ύφος των ταινιών του Χϊτσκοκ είναι η μουσική του Danny Elfman , φοβερά και τα κοστούμια δεκαετίας 1950 δια χειρός Julie Weiss και μερικές αξέχαστες σκηνές (η σκηνή της πρώτης συνάντησης του Χίτσκοκ με τον Α.Πέρκινς, η σκηνή του καβγά του Αλφρεντ με τη σύζυγό του, το γύρισμα της θρυλικής σκηνής στο ντούς -η ταινία ασχολείται και μετά γυρίσματα της μεγάλης επιτυχίας του Χίτσκοκ, Psycho- η σκηνή της καθοδήγησης της Τζάνετ Λη σε μια σκηνή της ταινίας ) ,αλλά πάνω απ΄ όλα το φοβερό δίδυμο Hopkins-Mirren , δίνουν μια βαθιά ανθρώπινη ταινία , ακολουθώντας την αλάνθαστη μέθοδο: παρουσίασε τον άνθρωπο πίσω απ΄τον “θεό”/ “τέρας”/ “μεγαλοφυΐα” (οι χαρακτηρισμοί εντός ή εκτός εισαγωγικών).
Η ταινία βασίστηκε στο βιβλιο του Stephen Rebello Alfred Hitchcock and the making of Psycho , o οποίος Rebello δηλώνει στα extras του dvd ότι ασχολείτο παιδιόθεν με τον κύριο Αλφρέδο και έχει μιλήσει με ανθρώπους που τον έζησαν και δούλεψαν μαζί του. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η εκ παραλλήλου παρουσίαση (και διαπλοκή) της προετοιμασίας της θρυλικής ταινίας του (του Psycho) και των προσωπικό-συζυγικών προβλημάτων του σκηνοθέτη. Η ταινία επικεντρώνει ακριβώς στην πολύχρονη σχέση ζωής- συνεργασίας αυτών των δύο ανθρώπων , με όσα θετικά, αρνητικά συνεπάγεται. Σύμφωνα με την ταινία, ή ‘Αλμα είχε ουσιαστικότατο ρόλο σε κάθε project του “Χιτς” και υπάρχουν πάμπολλες ευκαιρίες στην ταινία για να το διαπιστώσουμε. Δεν ξέρω αν είναι ενθαρρυντικό απομυθοποιητικό ή απλώς ανθρώπινο , το “πορτρέτο ” του μεγάλου σκηνοθέτη που σκιαγραφείται στην ταινία: ένας ευφυής, δουλευταράς , γνώστης της ψυχολογίας των θεατών (και της αγοράς), παθιασμένος σκηνοθέτης, μ’ εμμονή στις ξανθές , τα “μικρά βρώμικα μυστικά που όλοι κρύβουμε” με μία ψυχαναλυτική ματιά (οι σκηνές με τη Τζάνετ Λη και τον Αντονι Πέρκινς είναι χαρακτηριστικές) και μ’ ένα δικαιολογημένο παράπονο ότι ενώ έκανε γαμάτες ταινίες , δεν έλαβε ποτε ‘Οσκαρ. Ποτέ. Μόνο το 1979 βραβεύτηκε επιτέλους, για την συνολική προσφορά του στο σινεμά.
Πολύ ενδιαφέροντα και υπαινικτικά είναι τα πλάνα της “συνομιλίας” του ‘Αλφρεντ με τον κατά συρροή δολοφόνο Εντ Γκιν (ο οποίος ήταν η έμπνευση πίσω απ΄το βιβλίο του Peter Bloch Psycho ,το οποίο έγινε ταινία απ΄τον Χίτσκοκ και που περιέργως δεν υπάρχει καμία αναφορά στην ταινία του Gervasi σχετικά με το αν υπήρξαν προβλήματα με τα δικαιώματα για την κινηματογραφική διασκευή του, φαίνεται ότι ο Bloch δεν είχε αντιρρήσεις), όπου του εξομολογείται τ’απωθημένα, παράπονα, άγχη του. Δεν υπάρχει πιστεύω, αληθινός καλλιτέχνης, δημιουργός, που να μην βασανίζεται από φοβίες ,συμπλέγματα κ.λ.π. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
‘Ίσως αυτό, είναι το βαρύ τίμημα της ιδιοφυΐας και του αξιοζήλευτου ταλέντου του. ‘Ίσως αυτά ακριβώς τα ελαττώματά του, να ειναι η ρίζα και η αστείρευτη πηγή του ταλέντου του. ‘Ίσως ο κύριος Αλφρέδος να ήταν κατά βάθος ένας δυστυχής, πολύ παχουλός κύριος που ορεγόταν σέξι ξανθές, τις οποίες νόμιζε ότι θα έχει για πάντα δικές του (δελεάζοντάς τις με μια λαμπρή καριέρα) αλλά αυτές τελικά τον παρατούσαν κι εκείνος προδομένος, απογοητευμένος γι’ άλλη μιά φορά, τις “περιποιείτο” δεόντως στις ταινίες του. ‘Ίσως η μοναδική ξανθιά που είχε δική του και δεν τον ‘Έφτυσε” ποτέ, ήταν ο ακλόνητος φύλακας-άγγελός του ‘Αλμα (η οποία μήπως ήταν ένα απείκασμα της αυταρχικής μανούλας του; )
Η αμφιθυμία που ενδεχομένως υπήρχε στο βάθος-βάθος της συζυγικής του σχέσης, άλλα και η αναγνώριση εκ μέρους του, του ουσιωδέστατου ρόλου που έπαιζε η ‘Αλμα στην ολοκλήρωση των ταινιών του, ίσως να κρύβονταν πολύ έμμεσα , πολύ κομψά και συγκαλυμμένα στην εμμονή του με τις ξανθές πρωταγωνίστριες.
Αυτό προκύπτει πιστεύω αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά την ταινία. Σε κάθε περίπτωση, η ταινία του Gervasi είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να θυμηθούμε/κατανοήσουμε το ξινισμένο ύφος των ανθρώπων που μόχθησαν για μιά ταινία, όταν αυτή επιτέλους ολοκληρώνεται κι εμείς οι θεατές την παρακολουθούμε εκστασιασμένοι.
Αν γνωρίζαμε τι διαμηνύθηκε στα παρασκήνια , ίσως και να τη μισούσαμε.
Γιαυτό, καλύτερα που δεν γνωρίζουμε…
* Αν σας άνοιξε όρεξη για περισσότερο Χιτσκοκ, μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμά μας στη χάρη του.
Διαβάστε Επίσης: Αφιέρωμα Χίτσκοκ: ο ηδονοβλεπτικός σκηνοθέτης του τρόμου
Διαβάστε Επίσης: Ψυχανάλυση και Χίτσκοκ
