Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή

Η παρέα των νάνων συνεχίζει την πορεία της για το τρομερό Βουνό της Μοναξιάς όπου βρίσκεται ο τρομερός δράκος Νοσφιστής.

Ο Μπίλμπο έχει ήδη βρει το ΕΝΑ δαχτυλίδι και αρχίζει να νιώθει την κατάρα του, ενώ ο Θόριν φανερώνει στοιχεία του ξεροκέφαλου και εγωιστικού χαρακτήρα του. Οι ήρωες θα βρεθούν αντιμέτωποι με αράχνες, θα συναντήσουν όχι και τόσο φιλικά ξωτικά και θα πολεμήσουν ορδές Ορκ.

Σίγουρα καλύτερο από το πρώτο μέρος της τριλογίας του Χόμπιτ, το δεύτερο μέρος χωρίζεται σε επεισόδια που βοηθούν τον θεατή να καταλάβει τι συμβαίνει, αναπτύσσει λίγο περισσότερο κάποιους χαρακτήρες και διαθέτει εντυπωσιακότατα εφέ και σκηνικά.

Ο Τζάκσον ξέρει να οπτικοποιεί εξαιρετικά το σύμπαν του Τόλκιν. Και να κάνει τον θεατή να χάνεται μέσα σε αυτό. Το δάσος με τις αράχνες, η Λιμνούπολη, το βουνό της Μοναξιάς με τους θησαυρούς αποτελούν ένα ποίημα σκηνογραφίας και ειδικών εφέ.

Το τελευταίο μέρος οφελείται ιδιαίτερα από την φωνητική ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ενώ και οι Μάρτιν Φρίμαν και Ρίτσαρντ Άρμιτατζ έχουν βελτιώσει τις ερμηνείες τους. Μου άρεσε και η Εβάντζελιν Λίλι, άξια ακόλουθος της Λιβ Τάιλερ, λιγότερο αιθέρια και περισσότερο γήινη.

Η ταινία είναι διασκεδαστική εάν κάποιος παραβλέψει τη διάρκειά της (κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται να αφιερωθεί τόση ώρα σε κάθε επεισόδιο –όπως στη μάχη με τα Ορκ στο ποτάμι π.χ.) και στο γεγονός ότι με τόσες φορές που έχουμε δει το ίδιο πράγμα αρχίζουμε λίγο και το βαριόμαστε (όχι άλλο γαμημένο Ορκ, όπως θα έλεγε και ο Τζακ Λούις, φίλος του Τόλκιν).

Εάν σε κάτι πάσχει πολύ η ταινία είναι στους χαρακτήρες. Σίγουρα είναι ευνοημένοι σε σχέση με την πρώτη ταινία, καλύτερα ανεπτυγμένοι (όχι όλοι όμως), αλλά δεν διαθέτουν τη δύναμη εκείνη που διέθεταν οι χαρακτήρες του Άρχοντα: το ότι σε έκαναν να νοιάζεσαι για αυτούς, να τους περιμένεις να εμφανιστούν στην οθόνη (όλοι και όχι ένας ή δύο), να σε πάρουν από το χέρι και να ταξιδέψεις μαζί σου.

Συγγνώμη κύριε Τζάκσον αλλά οι νάνοι σας δεν διαθέτουν καμία τέτοια δύναμη.