Ο ΟΙΚΟΣ GUCCI (HOUSE OF GUCCI)
Η οικογένεια Γκούτσι και τα γεγονότα που οδήγησαν στην δολοφονία του Μαουρίτσιο Γκούτσι έπειτα από την εμπλοκή της Πατρίτσια Ρετζιάνι, συζύγου του Μαουρίτσιο. Οι οικογενειακές διαφορές, τα οικονομικά σκάνδαλα και οι δολοπλοκίες προκειμένου ο οίκος να κρατηθεί στην κορυφή αλλά και οι προσωπικές φιλοδοξίες του κάθε μέλους, κυρίως όμως της Πατρίτσια που η λαϊκή καταγωγή της έκανε την οικογένεια άνω κάτω.
Βασισμένο στο βιβλίο της Sara Gay Forden που διασκεύασε σεναριακά η Becky Johnston (Πρίγκηπας της Παλίρροιας) και ο Roberto Bentivegna, ο Ridley Scott που από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχε αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου της συγκεκριμένης ρεπόρτερ και αν και το σχέδιο ναυαγούσε με εμπλεκόμενους από Μάρτιν Σκορσέζε (μακάρι) μέχρι και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τελικά ο ίδιος σκηνοθέτησε την ιστορία μίας κραταιάς οικογενειακής επιχείρησης στον χώρο της μόδας, μίας ιστορίας που μοιάζει να έχει βγει από μαύρο παραμύθι. Μόνο που όλα πήγαν όχι ακριβώς στραβά απλά κινηματογραφικά το σχέδιο μοιάζει σαν εικονογράφηση tabloid κουτσομπολίστικης εφημερίδας σε κακό ιλουστρασιόν χαρτί.
Υπερβολικά στυλιζαρισμένο και χωρίς ίχνος ατμόσφαιρας (για το στυλ δεν θα μιλήσω διότι είναι ανύπαρκτο, ένα τεράστιο φάουλ σε ταινία που έχει να κάνει με την μόδα) αλλά με έμφαση στον πλούτο, τις σπατάλες, την επιφανειακή πλούσια ζωή και τις φιλοδοξίες μίας γυναίκας που από γραμματέας σε αλάνα φορτηγών καταλήγει να γίνει μέλος μίας τέτοιας οικογένειας, ο Ridley Scott παραδίδει μία ταινία απαράμιλλης κενότητας, αφαιρεί κάθε ίχνος camp που θα μπορούσε να δώσει ενδιαφέρον στην ταινία, καθοδηγεί τον κάθε ηθοποιό με διαφορετικό τρόπο, με αποτέλεσμα τόσο άνισο όσο και η σχέση της λαϊκής Πατρίτσια με την οικογένεια. Η πλειάδα των ηθοποιών κάνει τα δικά της με κορυφαία την Lady Gaga που δείχνει να θέλει πολύ αλλά η ερμηνεία της φλερτάρει με την υπερβολή όχι την επιτηδευμένη αλλά αυτή που δείχνει ότι θέλω να κλέψω την παράσταση από τους πάντες, ο Jeremy Irons μας αφήνει γρήγορα, ο Al Pacino είναι απλά εκεί, ο Adam Driver δείχνει να παίζει σε άλλη ταινία και ο Jared Leto ακροβατεί ανάμεσα στο γκροτέσκ και την καρικατούρα με στιγμές σχεδόν κωμικοτραγικές. Το κυριότερο όμως είναι πως οι ρόλοι δεν έχουν το παραμικρό βάθος.
Θα μπορούσε να γίνει μία νέα επιτυχημένη Δυναστεία της νέας εποχής. Θα μπορούσαμε να μάθουμε πράγματα για το πως δημιουργήθηκε η αυτοκρατορία Gucci. Θα μπορούσαμε να εμπλακούμε συναισθηματικά με την φτωχή Πατρίτσια. Θα μπορούσαμε κινηματογραφικά να δούμε μία κόλαση πτώσης και ενδοοικογενειακής παρακμής. Και όμως βλέπουμε μια τέλεια ιλουστρασιόν εικόνα, διάσπαρτα τραγούδια της εποχής των 70s και των 80s (χρησιμοποιημένα λάθος), κάκιστο μοντάζ, ηθοποιούς που είναι αλλού για αλλού, ένα δημιούργημα με λίγα λόγια που απευθύνεται σε θεατές τελικά που απλά θέλουν να παρακολουθήσουν 153 λεπτά μίας ιλουστρασιόν καλογυρισμένης σαπουνόπερας χωρίς όμως τα απαραίτητα ”υπερβολικά” στοιχεία της σαπουνόπερας. Ο λόγος στην ένωση των Χρυσών Βατόμουρων.
