How I live Now (Just another low budget sci-fi teen movie)
Τελικά η Saoirse Ronan (Hanna, Lonely Bones, Byzantium, the Host) με το περίεργα γαλήνιο πρόσωπο, είτε μας αρέσει είτε όχι φαίνεται να δημιουργεί ένα νέο είδος ταινιών. Στο ‘Σ’αγαπώ’ (How I Live Now), όπως και στο αμέσως προηγούμενο the Host οι σκηνοθέτες χτίζουν ολόκληρες τις ταινίες τους γύρω από τη νεαρή έφηβη.
Στο ‘Σ’αγαπώ’ βασισμένο στο ομότιτλο (How I live Now) βιβλίο της Meg Rosoff, η Ντέιζι (Saoirse Ronan) είναι μια Νεοϋορκέζα έφηβη με πολλά προβλήματα. Ο πατέρας της είναι απών και η μητέρα της έχει πεθάνει. Ο πατέρας της την στέλνει στην Αγγλία για να περάσει το καλοκαίρι με τα θετά της ξαδέλφια. Ένας έρωτας γεννιέται με τον 17χρονο Έντυ, αλλά το ξέσπασμα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου θα ανατρέψει τα δεδομένα. Καθώς τα ξαδέλφια χωρίζονται, η Ντέιζι θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να ξανασυναντήσει τον Έντυ.
Η ταινία ξεκινά με μη αναμενόμενη νεανική φρεσκάδα και στην κινηματογράφηση. Δυστυχώς, όμως, τα μειονεκτήματα του Host ξεπηδούν κι εδώ και το post modern περιβάλλον χρησιμοποιείται απλά και μόνο για να παρουσιάσει την ερωτική ιστορία. Το σκηνικό της νεανικής ομάδας θυμίζει παιδική κατασκήνωση και η σοβαρότητα της κατάστασης όπως και οι κίνδυνοι περνούν στα ‘ψιλά γράμματα’ τόσο από τους πρωταγωνιστές όσο και από τον σκηνοθέτη. Προσπαθώντας να κάνει μια ανάλαφρη ταινία για τη χαρά της ζωής στη φύση και τη ματαιότητα του πολέμου μπλέκει την πλοκή, επιλέγοντας να φιλμάρει λάθος σημεία και τελικά η αργή εξέλιξη καταντά το έργο κουραστικό.
Τελικά, φαίνεται πως όλοι περιμένουν πολλά από τη νεαρή Ρόναν και ξεχνούν την κάμερα στο πρόσωπο της (όταν δεν νετάρει σε κάποιο ρυάκι ή πεσμένο φύλλο), ενώ θα μπορούσαν να την αφήσουν να ‘αναπνεύσει’ μέσα από την εξέλιξη του έργου. Η ταινία θα μπορούσε να είναι μια καθώς πρέπει περιπέτεια. Αντίθετα προσέδωσαν χαρακτηριστικά και ικανότητες στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που μένουν ανεκμετάλλευτες. Αυτή (η Ντέιζι) ακούει φωνές και νομίζει ότι την κυνηγά μια κατάρα, ενώ ο νεαρός Έντυ μπορεί να επικοινωνεί με τα ζώα. Το μόνο που δεν φαίνεται παράταιρο είναι η τηλεπαθητική ικανότητα που δημιουργείται ανάμεσα στους δυο εραστές. Αυτό παρουσιάζεται κάπως πιο αξιοπρεπώς. Όλα τα σημαντικά γεγονότα περνάνε πολύ γρήγορα και βιαστικά. Ο έρωτας, το δέσιμο των δυο νέων, οι όποιες ενστάσεις στο γεγονός ότι είναι ξαδέρφια, όλα περνάνε στιγμιαία. Ο τρίτος παγκόσμιος φαίνεται μόνο στο ότι αποφεύγουν να πιουν νερό και τρώνε πολλές κονσέρβες φασόλια (πράγμα όχι παράδοξο αν βρίσκεσαι στην Αγγλία). Δεν εξηγείται καθόλου η παρανοϊκή εσωτερική βία στη χώρα τόσο από το στρατό όσο και από τους επαναστατημένους πολίτες.
