Πώς το Spotlight κατάφερε να κερδίσει το φαβορί;
Τις τελευταίες ημέρες το «Spotlight» είχε χάσει τη δυνάμική του. Μέρος αυτής είχε καταφέρει να ανακτήσει με τη νίκη του στα Independent Spirit Awards, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία είχε φύγει με άδεια χέρια από τα βραβεία της Ένωσης Παραγωγών Κινηματογράφου (τα PGA Awards είχαν ψηφίσει Μεγάλο Σορτάρισμα), ενώ η Επιστροφή ήταν ο μεγάλος νικητής των Bafta και του βραβείου της Ένωσης Σκηνοθετών Κινηματογράφου. Και δεδομένου ότι μέχρι το τέλος της βραδιάς το Spotlight είχε κερδίσει μόλις ένα ακόμα Όσκαρ (εκείνο του καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου), η νίκη του έναντι του φαβορί (της ταινίας του Ινιάριτου) φαντάζει ως ένα από τα παράδοξα των Όσκαρ.
Υπάρχουν μπόλικα τέτοια παράδοξα. Πριν όμως τα αναλύσουμε, ας αναρωτηθούμε: Πώς το «Spotlight» κατάφερε να κερδίσει το μεγάλο βραβείο;
Η απάντηση είναι απλή και έχει σχέση με τον τρόπο της ψηφοφορίας. Τα μέλη της Ακαδημίας ψηφίζουν τις ταινίες, επιλέγοντάς τες με σειρά προτίμησης. Γεγονός που σημαίνει ότι μία ταινία σαν το Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής ή σαν την Επιστροφή θα μπορούσαν να βρεθούν στις πρώτες θέσεις κάποιων μελών, αλλά όχι άλλων (είναι ταινίες που διχάζουν), ενώ μία ταινία όπως το «Spotlight» θα μπορούσε να βρεθεί στη 2η ή 3η θέση των περισσότερων μελών της Ακαδημίας.
Έτσι, παρ′ όλο που είναι εξαιρετικά σπάνιο μία ταινία που έχει κερδίσει στη διάρκεια της βραδιάς μόλις ένα ακόμα Όσκαρ να κερδίζει το μεγάλο βραβείο (η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 1953 με το The Greatest Show on Earth του Σεσίλ Μπ.Ντε Μιλ), φάνηκε ότι αν έχεις καλό σενάριο, τότε ακόμα και αυτό μπορεί να γίνει. Αξίζει να σημειωθεί ότι η βράβευση θυμίζει την αντίστοιχη του «12 Χρόνια Σκλάβος» που είχε κερδίσει βραβείο Σεναρίου, Β′ Γυναικείου Ρόλου και Καλύτερης Ταινίας.
Αν και δεν παραπονιέμαι, καθώς θεωρώ το Spotlight από τις καλύτερες ταινίες της 8άδας (μετά το αγαπημένο μου Big Short), πιστεύω ότι υπάρχει μία παραδοξότητα στο να βραβεύει κάποιος μία ταινία που δεν θεωρεί αρκετά καλή για να αναγνωρίσει σε άλλες κατηγορίες, ενώ θεωρώ ότι στην πραγματικότητα η αδικία έγινε αυτή τη φορά εις βάρος όχι της Επιστροφής (που στο κάτω κάτω κέρδισε τα βραβεία στις κατηγορίες που το άξιζε: Φωτογραφίας, Σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου), αλλά εις βάρος του Mad Max: Fury Road.
Και αυτό γιατί ενώ το Mad Max ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς με έξι Όσκαρ (Κοστουμιών, Ηχητικού Μοντάζ, Ηχητικού Μιξάζ, Μακιγιάζ, Σκηνογραφίας, Μοντάζ), δεν κατάφερε να κερδίσει στις κατηγορίες που έχουν σημασία. Είναι σαν να χτύπησε στην πλάτη η Ακαδημία τον Τζορτζ Μίλερ και να του είπε: «Καλή δουλειά, καλή ταινία, αλλά όχι αρκετά σοβαρή για να τις δώσουμε τα Όσκαρ».
Και από την άλλη η Ακαδημία δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Star Wars για να ανεβάσει στη σκηνή τα droids και να αυξήσει την τηλεθέαση, αλλά έχει πρόβλημα να αναγνωρίσει μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της.
Είναι ένα μόνιμο πρόβλημα. Σε μία βιομηχανία θεάματος να προκρίνονται οι λεγόμενες «σοβαρές» ταινίες, φοβούμενοι μήπως η Ακαδημία χαρακτηριστεί μη σοβαρή; Είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα Όσκαρ είχαν σημειώσει ρεκόρ τηλεθέασης το 1997, χρονιά βράβευσης του «Τιτανικού»;
Έχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι η καλλιτεχνική αξία των μπλοκμπάστερ να αναγνωρίζεται χωρίς να «βαρυγκομά» η Ακαδημία (ίσως γίνει με ένα από τα επόμενα Star Wars, όπως είχε γίνει με την Επιστροφή του Βασιλιά).
