Η Λεπίδα του Αθανάτου

100ή ταινία του θρυλικού σκηνοθέτη Τακάσι Μίικε, σαμουράι, χιούμορ, με μπόλικες μάχες και ήρωα του έναν πολεμιστή που μοιάζει αθάνατος. Ο καταραμένος σαμουράι, «ο δολοφόνος των 100» όπως τον ονόμαζαν, αποτυγχάνει να προστατεύσει τη μικρή αδερφή του και ζει «καταραμένος» να είναι άτρωτος. Στην πορεία θα γνωρίσει άλλο ένα κοριτσάκι που θέλει να εκδικηθεί για το θάνατο του πατέρα της και ως το τέλος της ταινίας ο πολεμιστής θα προσθέσει ένα μηδενικό στο τέλος του αριθμού όσων εχθρών αφάνισε.

Μια μίξη σαμουράι και Terminator, μεταφορά γνωστού manga, όπου ο μαχητής μπορεί να ξανακολλήσει τα άκρα του που χάνει, αλλά όχι να τα ξαναβγάλει, ενώ μπορεί να πεθάνει οριστικά μονάχα αν του κόψουν το κεφάλι (εδώ θυμίζει Highlander). Η αρχική ιστορία έχει πολλούς χαρακτήρες, πάνω από 200, που φυσικά δε μπορούσαν να εμφανιστούν όλοι.

Αυτό που έκανε στις 2,5 ώρες της διάρκειας της ταινίας, είχε τις ευχάριστες στιγμές του, απλά ήθελε λίγο μάζεμα για να μην είναι τόσο κουραστικό. Οι κλασικές ιστορίες σαμουράι εξάλλου είναι οι περισσότερες ιστορίες εκδίκησης, με επικές μάχες και μονομαχίες και μερικές μάτσο ή αστείες ατάκες, θυμίζοντας σε αυτά τα στοιχεία τα αντίστοιχα κλασικά γουέστερν και τα σπαγγέτι.

Ο κεντρικός χαρακτήρας έχει την πλάκα του, θυμίζει ελαφρά τον Κάπτεν Σπάροου του Τζόνι Ντεπ στους Πειρατές της Καραϊβικής, που όμως δε βγαίνει αυτό όσο θα μπορούσε προς τα έξω. Ήθελε σίγουρα λίγο περισσότερο χιούμορ ή αν θέλετε «καφρίλα». Λείπει αυτό το κάτι, το τραβηγμένο ή το διαφορετικό που θα έδινε φρεσκάδα και ανανέωση στο είδος.