Η σιωπηλή επανάσταση (The Silent Revolution)
Μερικές ακόμα ιστορικές, οικογενειακές «αμαρτίες» προσθέτει στην φιλμογραφία του ο σκηνοθέτης Λαρς Κράουμε που μετά το The People vs Fritz Bauer εξετάζει μια άλλη πλευρά της μεταπολεμικής ιστορίας της Γερμανίας. Το έτος είναι 1956 και κεντρικοί χαρακτήρες είναι νεαροί μαθητές στην Ανατολική Γερμανία. Η εξέγερση κατά των κομμουνιστών στην Ουγγαρία θα τους εμπνεύσει και θα θελήσουν να τηρήσουν δύο λεπτών σιγής μέσα στην τάξη για τα θύματα της σύγκρουσης. Οι συνέπειες της πράξης τους θα είναι, όμως, πολύ μεγαλύτερες από ότι είχαν φανταστεί, καθώς οι Αρχές θεωρούν την πράξη τους ως πράξη πολιτικής αντίστασης και αναζητούν μανιωδώς τον εμπνευστή της.
Η ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας που καλείται να ζήσει με το ναζιστικό παρελθόν της, ενώ ταυτόχρονα γίνεται πεδίο σύγκρουσης της Δύσης με τη Σοβιετική Ένωση δίνεται μέσα από μία πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα στην Ανατολική Γερμανία πριν την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου (αν και υπήρχαν έλεγχοι για το πέρασμα προς το δυτικό Βερολίνο).
Η Σιωπηλή Επανάσταση παραπέμπει λίγο στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, μόνο που εδώ δεν έχουμε έναν χαρισματικό καθηγητή που να μπορεί να καθοδηγήσει τα παιδιά. Οι περισσότεροι ενήλικες απογοητεύουν συνεχώς τους νεαρούς ήρωες, με εξαίρεση ίσως τον ηλικιωμένο άνδρα στο σπίτι του οποίου τα παιδιά ακούνε δυτικό ραδιοφωνικό σταθμό.
Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που ο Κράουμε προσπαθεί να ισορροπήσει τις διάφορες απόψεις, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί για την αλήθεια και για την έννοια της προπαγάνδας -ενώ δεν παραλείπει να μιλήσει για τον τρόπο λειτουργίας του μηχανισμού της εξουσίας που θέλει να καταπνίξει την ατομική βούληση. Σίγουρα τα ερωτήματα είναι εκεί και ο Κράουμε δεν θέλει να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις.
Ωστόσο, δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα και από τα αναμενόμενα. Η ενδιαφέρουσα ματιά του πρώτου μέρους δίνει τη θέση της σε μία υπερβολή στο δεύτερο μέρος, με τις αποκαλύψεις να έρχονται η μία μετά την άλλη, το αναμενόμενο ερωτικό τρίγωνο να μην οδηγεί πουθενά (και ουσιαστικά να μην έχει λόγο ύπαρξης) και τα κλισέ να κυριαρχούν. Παράλληλα, η ταινία μοιάζει να μην έχει ξεκαθαρίσει ποιο θέλει να είναι το φινάλε της: έτσι βλέπουμε δυο – τρεις σκηνές που θα μπορούσαν να είναι φινάλε και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνει η ταινία από τη δυναμική της.
Μια ομάδα όμορφων νεαρών παιδιών πρωταγωνιστεί στην ταινία και οι ερμηνείες τους είναι από τα ατού της Σιωπηλής Επανάστασης: είναι πρόσωπα γεμάτα ενέργεια, ιδεαλισμό και διάθεση για ζωή. Το βάρος δίνεται στους Τέο και Κουρτ (Λέοναρντ Σάιχερ και Τομ Γκράμεντς αντίστοιχα), ενώ μάλλον ανεκμετάλλευτη μένει η Λένα Κλένκε που ερμηνεύει τη Λένα.
