Στην Καρδιά της Θάλασσας
Ο Μόμπι Ντικ, ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας βασίζεται σε πραγματική ιστορία, στην περιπέτεια του φαλαινοθηρικού Έσεξ. Η πραγματική ιστορία μοιάζει απίστευτη: Το Έσεξ ξεκινάει από τις ΗΠΑ να κυνηγήσει φάλαινες, ενώ η αντιζηλία ανάμεσα στον καπετάνιο και τον ύπαρχο είναι φανερή. Καθώς δεν έχουν καταφέρει να βρουν φάλαινες, αποφασίζουν να ξανοιχτούν στον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Στη μέση του πουθενά το πλοίο εμβολίζεται από μία φάλαινα και βυθίζεται. Με ελάχιστη τροφή και νερό, οι ναυαγοί θα κληθούν να επιβιώσουν μέσα από αντίξοες συνθήκες.
Ο Ρον Χάουαρντ καλείται να χειριστεί μία απίστευτη πραγματική ιστορία: Ο ακούραστος «εργάτης» του αμερικανικού σινεμά έχει ασχοληθεί με διάφορα είδη ταινιών και έχει καταφέρει να προσδώσει αξία και στις πιο αδιάφορες ταινίες. Εδώ η σκηνοθετική του ματιά δίνει φρεσκάδα στην ταινία, καθώς ο Χάουαρντ επιλέγει παράξενες οπτικές γωνίες για να δείξει τη σκληρή ζωή στο Ναντάκετ της Μασσαχουσέτης στα 1800, καθώς και την ακόμα πιο δύσκολη ζωή πάνω στο πλοίο: η κάμερα τοποθετείται πάνω σε πάγκους με προϊόντα, στο έδαφος, ακόμα και πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου για να σε κάνει να καταλάβεις ότι αυτή δεν είναι άλλη μία ταινία εποχής.
Η ταινία ξεκινά με τη συνάντηση του Νίκερσον (Μπρένταν Γκλίσον) με τον Χένρι Μέλβιλ (Μπεν Γουίσο) σε μία αναφορά που δεν θα μπορούσε να λείπει από την ταινία, καθώς αυτό ακριβώς είναι αυτό που κάνει γνωστή την πραγματική ιστορία. Και έτσι παρακολουθούμε μία μάλλον κλασική έναρξη που έχει βέβαια την τύχη να έχει δύο πολύ γνωστούς ηθοποιούς, αλλά που δεν προσφέρει κάτι παραπάνω στην ιστορία.
Η ταινία ξεκινά πραγματικά πάνω στο πλοίο, καθώς οι ναύτες ετοιμάζονται να αναχωρήσουν για την αναζήτηση φαλαινών (για αυτούς είναι σαν να πηγαίνουν στον πόλεμο, φορώντας τα «λάφυρα» των μαχών τους πάνω τους). Το πρώτο κομμάτι αφιερώνεται στην αντιζηλία του Τσέις (Κρις Χέμσγουορθ) με τον καπετάνιο του πλοίου (Μπέντζαμιν Γουόκερ), ενώ ένα μικρό πέρασμα κάνει στην ταινία ο Κίλιαν Μέρφι. Δεν προλαβαίνεις να τον απολαύσεις, βέβαια, καθώς ο χρόνος που του δίνεται είναι ελάχιστος.
Ο Κρις Χέμσγουορθ είναι από τους ηθοποιούς που παρ’ όλο που δεν μπορείς να πεις ότι είναι κακοί, δεν έχουν τη δυνατότητα να «σηκώσουν» στους ώμους τους μία τόσο μεγάλη ταινία. Στο Θορ η περίπτωση ήταν διαφορετική γιατί ο μύθος του ρόλου ήταν πάνω από το πρόσωπο. Ωστόσο ούτε στο Blackhat του Μάικλ Μαν, ούτε στην Καρδιά της Θάλασσας καταφέρνει να μαγνητίσει το βλέμμα του θεατή, ενώ ακόμα και στο Rush ο Ντάνιελ Μπριλ ήταν κατά πολύ ανώτερός του.
Αυτός που του κλέβει την παράσταση μέσα από τα χέρια είναι ο Μπέντζαμιν Γουόκερ (τον είδαμε δει και στο Abraham Lincoln: Vampire Hunter), ο οποίος είναι ο μόνος που κινείται προς κάπου: από φιλόδοξος, εγωκεντρικός και υπερφίαλος μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο ώριμο, που κουβαλά το βάρος της αποτυχίας του στους ώμους του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που εξελίσσεται, που έχει ενδιαφέρον και σε κάνει να τον παρακολουθείς στενά.
Το Στην Καρδιά της Θάλασσας δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από μία χορταστική περιπέτεια. Συχνά θα σας θυμίσει άλλες ταινίες: Το Master and Commander, την Καταιγίδα, το Life of Pi. Και προσπαθεί υπερβολικά να γίνει «η θαλασσινή περιπέτεια που θα επικρατήσει έναντι όλων των άλλων θαλασσινών περιπετειών». Και η αλήθεια είναι ότι περικλείει όλα όσα θα περίμενε κανείς να δει σε μία ταινία του είδους: καταιγίδες, μάχες με θαλάσσια «τέρατα», ο αγώνας για επιβίωση όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει. Με αποτέλεσμα την πρώτη ώρα να νοιώθεις ότι η ταινία κοντεύει να φτάσει στο τέλος της -πριν, φυσικά, ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι περιπέτειας.
Εάν υπάρχει, μάλιστα, ένα πρόβλημα στην ταινία είναι ότι μερικά πράγματα μοιάζουν να είναι υπερβολικά (και ποιος ξέρει ίσως είναι από αυτές τις υπερβολικές ιστορίες των ναυτικών). Προς υπεράσπιση, βέβαια, των συντελεστών, η πραγματική ιστορία μοιάζει ακόμα πιο απίθανη, καθώς το πλήρωμα έκαψε στην πορεία και ένα ολόκληρο νησί, με αποτέλεσμα να εξαφανίσει και ένα σπάνιο είδος χελώνας της περιοχής.
Αντίθετα με τον Μόμπι Ντικ, όμως, ελάχιστη σκέψη δίνεται στις περιβαλλοντικές συνέπειες. Σίγουρα, αυτό δεν ήταν ένα θέμα που απασχολούσε τους ανθρώπους εκείνη την εποχή, αλλά με τις σημερινές συνθήκες, θα περίμενες να γίνεται μία αναφορά. Γενικά, η ταινία είναι συγκρατημένη στο να αποδώσει ευθύνες. Αθωώνει τον Τσέις για την υπεροψία του, περιορίζει τη μάχη φάλαινας – Ανθρώπου σε μία μάχη εντυπωσιακή, αλλά δεν καταφέρνει να μιλήσει για τον θρίαμβο της φύσης ή να δείξει ότι κατά οποιονδήποτε τρόπο το πλήρωμα θεωρεί ότι κάνει κάτι επιλήψιμο. Η μόνη σκηνή που αυτό αναφέρεται, είναι μία σκηνή ανάμεσα στον Τσέις και τον Τζορτζ Πόλαρντ, με τον δεύτερο να ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος είναι ο θεός επί της γης και τον πρώτο να αναρωτιέται.
Τελικά να τη δω;
Καλοφτιαγμένη και χορταστική, ασχολείται με πολλά θέματα, χωρίς να καταφέρνει να εντρυφήσει σε όλα.
Fun trivia: Για να χάσουν τα κιλά που απαιτούσε ο ρόλος, το καστ έκανε δίαιτα και κατανάλωνε 500-600 θερμίδες την ημέρα.
