Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα της Ημέρας Ανεξαρτησίας (όσα και τα χρόνια που χρειάστηκαν για να γυριστεί η ταινία δηλαδή). Και σε πλήρες Star Wars – στυλ, το σίκουελ έρχεται με βετεράνους, παιδιά και εγγόνια, σε μία soap opera που και space είναι και fun.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη εισβολή των εξωγήινων στη Γη, οι άνθρωποι δηλώνουν έτοιμοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να αλληλοσυγχαίρονται για το πόσο έτοιμοι είναι. Οι Ντέιβιντ Λέβινσον και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Γουίτμορ θεωρούνται ήρωες. Ο δεύτερος έχει σκοτεινά οράματα μετά την επαφή του με τους εξωγήινους. Η κόρη του Πατρίσια προσπαθεί να τον προστατεύσει. Στην ιστορία βρίσκουμε και τον γιο του Στίβεν Χίλερ -που στην πρώτη ταινία υποδυόταν ο Γουίλ Σμιθ-, καθώς και τον Τζέικ Μόρισον, έναν μάλλον παρορμητικό πιλότο.
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα για το τι ακριβώς είναι το σίκουελ της Ημέρας Ανεξαρτησίας. Για το συντηρητικό της μήνυμα (εδώ δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την πρώτη ταινία και μάλιστα πώς μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός ότι η γυναίκα πρόεδρος σκοτώνεται και τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ένας στρατιωτικός!) ή για την έλλειψη βάθους σε χαρακτήρες και καταστάσεις. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι μέσα σε 20 χρόνια, ελάχιστα έχουν αλλάξει στη βασική δομή της ταινίας και ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα ριμέικ της πρώτης Ημέρας Ανεξαρτησίας, καθώς τα πράγματα κυλούν λίγο – πολύ όπως πριν από 20 χρόνια.
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Η Νέα Απειλή είναι σαν junk food. Ξέρεις ότι σου κάνει κακό, ξέρεις ότι δεν έχει καμία απολύτως θρεπτική ουσία, ξέρεις ότι είναι πρόχειρο, αλλά παρ’ όλα αυτά το απολαμβάνεις όταν το τρως. Ο Ρόλαντ Έμεριχ γνωρίζει ακριβώς τι έχει στα χέρια του: και δεν διστάζει να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Αυτό που προσφέρει είναι μία ταινία που τρολάρει τον θεατή, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Πώς αλλιώς να μιλήσεις για μία ταινία όπου ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να κανιβαλίσει τους χαρακτήρες της ταινίας του, την ίδια την υπόθεσή της, ενώ στην πορεία ξεπαστρεύει κάμποσους από αυτούς;
Ακόμα και τη φήμη του ίδιου του σκηνοθέτη του κανιβαλίζει σε μία σκηνή που δείχνει αρκετά μνημεία να καταστρέφονται, αλλά όχι και τον Λευκό Οίκο -αλλά λυγίζει την αμερικάνικη σημαία. Σίγουρα σε επίπεδο εφέ η ταινία είναι εντυπωσιακότατη και ο Έμεριχ το γνωρίζει αυτό καθώς η σκηνή της έλευσης του εξωγήινου αεροσκάφους διαρκεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Μπορούμε, λοιπόν, να κάτσουμε να συζητήσουμε με πολύ σοβαρό τρόπο για το πόσο λάθος είναι αυτή η ταινία. Αλλά μπορούμε απλά να διασκεδάσουμε. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουν τι ακριβώς εστί «Ημέρα Ανεξαρτησίας».
Τελικά να τη δω;
Ξέρετε τι θα δείτε και παρ’ όλο που είναι ανώδυνη και θα την ξεχάσετε με το που βγείτε από την αίθουσα, είναι η ιδανική ταινία για να συνοδέψει το ποπ κορν σας. Πάντως, ένας Γουίλ Σμιθ λείπει.
