Παρίσι, Τέξας [1984]

Αν έπρεπε να επιλέξω μονάχα μία λατρεμένη ταινία από αυτές που έχουν κερδίσει Χρυσό Φοίνικα, αυτή θα ήταν το “Παρίσι, Τέξας” του Βιμ Βέντερς.

Η ταινία (βασισμένη σε διηγήματα του Σαμ Σέπαρντ) ξεκινάει δείχνοντας έναν άνδρα να καταρρέει, μετά από περιήγηση στην έρημο. Δεν μιλάει, δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτόν. Σύντομα θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε αποσπασματικά κομμάτια της προηγούμενης ζωής του, την ώρα που μερικές επαναλαμβανόμενες (σχεδόν απειλητικές) νότες -η μοναδική κιθάρα του Ράι Κούντερ- συνοδεύουν την προσπάθειά του να ορίσει το παρελθόν του και να αποφασίσει για το μέλλον του.

Χρησιμοποιώντας έντονα χρώματα (δεν έχεις δει πιο υπέροχα πράσινα, κόκκινα και γαλάζια), ένα σχεδόν συμβολικό τίτλο -το Παρίσι που δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκό, αλλά θα παραμείνει χαμένο κάπου στο… Τέξας- ο Βιμ Βέντερς, με τη βοήθεια του πρωταγωνιστή του Χάρι Ντιν Στάντον, φτιάχνει ένα γουέστερν, όπου δεν σκοτώνουν τα όπλα, αλλά τα συναισθήματα.

Και καθώς η ώρα περνά, αυτά που δεν γνωρίζουμε, βγαίνουν αργά στην επιφάνεια και οδηγούν σε ένα μελαγχολικό κρεσέντο, μια συγκλονιστική σκηνή πίσω από ένα τζάμι, όπου τα πρόσωπα των δύο πρώην εραστών (πόσο όμορφη μπορεί να είναι η Ναστάζια Κίνσκι σε αυτή την ταινία;) γίνονται ένα. Και ύστερα πάλι δύο. Για να σηματοδοτήσουν έτσι όλα όσα τους ενώνουν. Αλλά και όσα τους χωρίζουν.

*To κείμενό μου αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο Sevenart το 2011.