Τα μυαλά που κουβαλάς
Η μικρή Ρίλει μετακομίζει με την οικογένεια της στον Σαν Φρανσίσκο. Πως όμως αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος της αυτήν την αλλαγή; Η φρέσκια πρόταση της Pixar, που έρχεται να διεκδικήσει την θέση της στην λίστα των αγαπημένων μας animation ταινιών, είναι μια περιήγηση μέσα στο κεφάλι ενός μικρού κοριτσιού. Αν νομίζατε ότι εσείς ελέγχετε τα συναισθήματά σας Τα μυαλά που κουβαλάς θα σας αποδείξουν ότι τα συναισθήματα σας ελέγχουν, και συγκεκριμένα 5 από αυτά: η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός , η Αηδία και ο Φόβος.
Μεταμορφώνοντας τον εγκεφαλικό φλοιό σε κέντρο ελέγχου αεροπλάνου και δίνοντας το πιλοτικό ρόλο στο συναίσθημα της Χαράς, ξεκινά η δόμηση του νέου σύμπαντος της Pixar. Οι μνήμες έχουν μορφή σφαίρας, τα στοιχεία της προσωπικότητας καθορίζονται από τον σχηματισμό νησίδων στον εγκέφαλο – οι οποίες σχηματίζονται μετά από μια καθοριστική εμπειρία, τα όνειρα κατασκευάζονται όπως η κινηματογραφική δημιουργία, το υποσυνείδητο είναι μια σπηλιά και κάπου εκεί υπάρχει και μια χωματερή αναμνήσεων. (Φαντάζομαι τον Φρόιντ με γυαλιά 3D και ποπ κορν να την απολαμβάνει γελώντας!) Και για να τα μάθουμε όλα αυτά απαιτείται το απαραίτητο μπλέξιμο των δυο ηρωίδων ,που δεν τρέφουν αμοιβαία συμπάθεια – συγκεκριμένα της Χαράς και της Λύπης –, σε καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν προκειμένου να σώσουν το μυαλό της Ρίλει.
Το μοτίβο «τρέχω – εμπόδιο – ξεμπλέκω – τρέχω» και ούτω καθ’ εξής είναι γνωστό σ΄ όλες τις ταινίες της Pixar, αυτό που αλλάζει είναι ποιος τρέχει και που τρέχει, άντε αν θέλουμε να είμαστε και αυστηροί και η «ποιότητα» των εμποδίων. Το που, στο Τα μυαλά που κουβαλάς, είναι εξαιρετικά δομημένο, στο ποιος τρέχει και τα εμπόδια που συναντά είναι που αρχίζουν τα προβλήματα. Παρ’ όλο που η ιστορία ενός παιδιού που βυθίζεται σε κατάθλιψη ίσως να είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που έχει διαχειριστεί η Pixar, η συναισθηματική ταύτιση δεν επιτυγχάνεται – όπως όταν ο Μέρλιν έψαχνε τον Νέμο ή ο Μπαζ τον Γούντι. Εξάλλου είναι προς προβληματισμό η θέση της ταινίας ότι ένα απόλυτα υγιές άτομο χάνει τον έλεγχο του μυαλού του από μια επιπολαιότητα ενός συναισθήματος, και δεν μπορεί να κάνει τίποτα το ίδιο το άτομο για να επανέλθει- η χαρά του βιολογικού ντεντερμινισμού.
Για τους μικρούς θεατές διατηρώ αμφιβολίες αν θα καταλάβουν την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου που προσπαθεί να βάλει σε τάξη η ταινία. Όπως και να ‘χει θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και εκπαιδευτική ιστορία με ηθικό δίδαγμα την αξία όλων των ειδών των συναισθημάτων, και να θυμίσει σε μας τους παλιότερους την γαλλική σειρά κινουμένων σχεδίων Once upon a time- Il était une fois… (ψάξτε το στο youtube!), όπου παρουσίαζε το ανθρώπινο σώμα σαν ένα τεράστιο άβουλο μηχανισμό που καθοδηγούταν από την ηγεσία μικρών ανθρωπόμορφων πλασμάτων που αντιπροσώπευαν τα κύτταρα του οργανισμού.
Και προσωπικά θεωρώ την σκηνή της συζήτησης των δύο γονέων αλλά και την τελευταία σκηνή όλα τα λεφτά της ταινίας, καθώς και μια ιδέα εξέλιξης του Τα Μυαλά που Κουβαλάς, σε μια συνέχεια που θα αναφέρεται στην αλληλεπίδραση διαφορετικών Μυαλών!
Τελικά να την δω; Φυσικά! Μα τι ρωτάς ώρες – ώρες…. Εμ…. Έχεις δεί και τις υπόλοιπες της Pixar, έτσι; Σε τελικό αποτέλεσμα ίσως καταφέρει να σε προβληματίσει για το τι μυαλά κουβαλάς!
Fun Trivia: Μέσα στα πλαίσια των αυτοαναφορών που αγαπά η Pixar, όταν η Χαρά και η Λύπη περνούν από την Χώρα Φαντασίας, διακρίνεται ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με τίτλο «Find Me» με την εικόνα του Νέμο.
