Το Χάρισμα (Solace)
Δύο πράκτορες του FBI ζητούν τη βοήθεια ενός γιατρού, ο οποίος έχει την ικανότητα να βλέπει οράματα, προκειμένου να βρουν έναν κατά συρροή δολοφόνο. Ο γιατρός, ο οποίος μετά τον θάνατο της κόρης του έχει απομονωθεί, θα κληθεί να αναλάβει και πάλι δράση, αλλά σύντομα θα καταλάβει ότι όλα δεν είναι όπως φαίνονται.
Ένα αστυνομικό θρίλερ που σε άλλη περίπτωση θα ήταν ό,τι έπρεπε για την μικρή οθόνη καταφέρνει να ξεπεράσει τον μέσο όρο των αδιάφορων θρίλερ χάρη στο ενδιαφέρον κόνσεπτ που βρίσκεται στην «καρδιά» του και στους εξαιρετικούς ερμηνευτές που διαθέτει.
Κι αυτό γιατί αυτό που ωθεί τον δολοφόνο στο έγκλημα δεν είναι κάποια ψυχασθένεια, ούτε ο σαδισμός, αλλά μία εντελώς διαφορετική αιτία (την οποία δεν θα αποκαλύψουμε για να μην κάνουμε σπόιλερ). Μία αιτία που αποτελεί, όμως, αφορμή για συζήτηση, αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.
Ίσως κάποιοι να το συγκρίνουν με το True Detective (λόγω και της παρουσίας του Κόλιν Φάρελ στην ταινία), αλλά η αλήθεια είναι ότι το Solace είναι μία ταινία με εκλεκτικές συγγένειες με ταινίες όπως τα Se7en και Stay. Δεν είναι τυχαία η αναφορά στο Se7en. Αρχικά, η New Line είχε αγοράσει το σενάριο με τη σκέψη να το χρησιμοποιήσει ως σίκουελ του Se7en με τίτλο Ei8ht και ήρωα τον ντετέκτιβ Γουίλιαμ Σόμερσετ, ο οποίος θα είχε αποκτήσει την ικανότητα να βλέπει οράματα. Η ιδέα εγκαταλείφθηκε όταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ είπε «όχι», οπότε αποφασίστηκε να γίνει ξεχωριστή ταινία.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ταινία δεν στέκεται στο who dunnit -αυτό το μαθαίνουμε αρκετά νωρίς- αλλά στο γιατί. Και μπορεί προς το τέλος να ξεφεύγει υπερβολικά προς την περιπέτεια, με μία κλασική αναμέτρηση από αυτές που θα περιμέναμε από μία τέτοια ταινία, μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως έχει καταφέρει να μας κλείσει το μάτι και να σπείρει τον σπόρο της…
Στα συν η σκηνοθεσία του Αφόνσο Ποϋάρτ, η οποία χρησιμοποιεί το «τέχνασμα» των οραμάτων για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα γεμάτη αποσπασματικές εικόνες. Μπορεί να μην ξεφεύγει από αυτό που θα περίμενε κανείς, αλλά ο σκηνοθέτης καταφέρνει και χρησιμοποιεί το αναμενόμενο υπέρ της ταινίας.
Μια σεναριακή αφέλεια, στο επίπεδο τουλάχιστον των οραμάτων, υπάρχει, όπως και το γεγονός ότι στην προσπάθεια να εκπλήξει, καταλήγει να επιδίδεται σε μία υπερ-προσπάθεια.
Το μεγάλο του ατού είναι οι ερμηνείες. Ο Τζέφρι Ντιν Μόργκαν κρατά με αξιοπρέπεια τον ρόλο του πράκτορα του FBI, αλλά αυτοί που ξεχωρίζουν είναι η Άμπι Κόρνις (Bright Star, Limitless) και -όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο- ο Άντονι Χόπκινς, ο οποίος εκτελεί και χρέη παραγωγού. Χωρίς αυτούς τους δύο η ταινία θα ήταν πολύ πιο αδιάφορη. Είναι οι δικές τους ερμηνείες, ο συνδυασμός ευάλωτου και σκληρού της Κόρνις και οι αμφιταλαντεύσεις του Χόπκινς που δίνουν νεύρο στην ταινία. Ο Κόλιν Φάρελ δεν είναι κακός, διαθέτει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα, αλλά δεν κάνει και πολλά με αυτόν. Εκτιμώ ότι θα ταιριάζε στον ρόλο κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία και ότι θα μπορούσε η ταινία να ωφεληθεί από μία συνάντηση όπως εκείνη των Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο στο Heat (το Solace έχει μια τέτοια σκηνή, αλλά χωρίς τον αντίστοιχο συναισθηματικό αντίκτυπο).
Τελικά να τη δω;
Μία ταινία που θα μπορούσε να βγει κατευθείαν στη μικρή οθόνη, αποκτά ενδιαφέρον χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του και στο θέμα που βρίσκεται στο κέντρο της. Αυτά τα δύο την κάνουν να αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα απλό θρίλερ.
Fun trivia: Αρχικά, την ταινία επρόκειτο να σκηνοθετήσει ο Σεχάρ Καπούρ με τον Μπρους Γουίλις στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
