Jackie
Τι περιμένει κάποιος από μία βιογραφία; Ένα ψυχογράφημα του ανθρώπου που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια του. Μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη σκιαγράφηση του χαρακτήρα. Ο χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραΐν παρουσιάζει εδώ τη δεύτερη βιογραφία του (την πρώτη, το Neruda θα το δούμε σε λίγες ημέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες), ανακατεύοντας την τράπουλα, αλλά κρατώντας πάντοτε τα μάτια του στο στόχο: την προσπάθεια να ζωντανέψει την Τζάκι Κένεντι.
Στο Jackie, ο Λαραΐν παρακολουθεί την ηρωίδα του στη διάρκεια λίγων ημερών, αλλά όχι οποιονδήποτε ημερών: την παρακολουθεί τη στιγμή της μεγαλύτερης κρίσης της, τις ημέρες μετά τον θάνατο του συζύγου της και προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι. Η Τζάκι καλείται να παρηγορήσει τα παιδιά της, να μείνει όρθια στα πόδια της, να μετακομίσει και να κανονίσει τα της κηδείας του συζύγου της. Και μέσα σε όλα αυτά, προσπαθεί να χτίσει για τον σύζυγό της μια κληρονομιά που θα ξεπερνά την θητεία του στον Λευκό Οίκο.
Με μία μοντέρνα κινηματογράφηση, σαν να παρακολουθείς επίκαιρα μιας άλλης εποχής, αλλά να βρίσκεσαι μέσα σε αυτά, να βρίσκεσαι μέσα στην ιστορία, ο Λαραΐν δεν ενδιαφέρεται για την κλασική αφήγηση. Ούτε για τα συναρπαστικά γεγονότα. Στην ταινία μοιάζει σχεδόν να μη συμβαίνει τίποτα: μία γυναίκα ετοιμάζει την κηδεία του συζύγου της. Ο Λαραΐν (και φυσικά ο σεναριογράφος Νόα Οπενχάιμ (που μέχρι σήμερα τα σενάριά του περιελάμβαναν τίτλους όπως το Maze Runner και Η Τριλογία της Απόκλισης) ενδιαφέρονται για το πώς χτίζεται ένας μύθος, αλλά και για το ποιος είναι αυτός που χτίζει έναν μύθο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν θα περιμέναμε, φυσικά, να δούμε μία αγιογραφία των Κένεντι. Αντιθέτως, η ταινία περιλαμβάνει κρυφές και φανερές αιχμές (κάτι που εν μέρει βλέπουμε και στο Neruda, σε μικρότερο ίσως βαθμό) για μία οικογένεια φιλόδοξη, για μία προεδρική θητεία που μπορεί να μην ήταν αυτό που θεωρήθηκε αργότερα ότι ήταν, για μία γυναίκα που μέσα από τον πόνο της προσπαθεί να εξυψώσει τη θέση του συζύγου της και τη δική της. Ο Λαραΐν μοιάζει να την καταλαβαίνει.
Τον βοηθά φυσικά και η εξαιρετική Νάταλι Πόρτμαν που έχει κάνει μεγάλη δουλειά όσον αφορά την χαρακτηριστική φωνή της Τζάκι, τη στάση του σώματός της και την προφορά της. Είναι οι λεπτές αποχρώσεις στην ερμηνεία της Πόρτμαν, όμως, που κάνουν τη διαφορά. Και μπορεί από άποψη γεγονότων να μην βλέπουμε πολλά, αλλά αυτά που βλέπουμε έχουν τη δυνατότητα να εξηγήσουν και τα μετέπειτα, τις επιλογές της Τζάκι, τις ανησυχίες και τους φόβους της.
