Ο Τζέιμς Μποντ γίνεται 50!

Τι είναι αυτό που 50 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη κάνει τον Τζέιμς Μποντ τόσο θρυλικό;

Παιδί μιας ψυχροπολεμικής λογικής, ο Μποντ του Ίαν Φλέμινγκ δεν είναι ακριβώς ο μπον-βιβέρ των ταινιών, αλλά ένας άνδρας που φοβάται, που μετά από αρκετά ποτήρια αλκοόλ παθαίνει χανγκόβερ, ένας κατάσκοπος στιγμές-στιγμές ψυχοπαθής και υπερβολικά αισθητιστής.

Ο 007 του Φλέμινγκ κινείται σε έναν κόσμο ψυχροπολεμικό, σκοτεινό και γεμάτο μυστικά. Αυτός δεν ήταν ο κόσμος που εξέφραζε τις αρχές της δεκαετίας του 1960, σε μια περίοδο που τα πάντα φαίνονταν να αλλάζουν.

Οι αυστηρές ηθικές αρχές του προηγούμενου διαστήματος χαλάρωναν και σύντομα θα έδιναν τη θέση τους στη σεξουαλική επανάσταση, οι υπερατλαντικές πτήσεις είναι διαθέσιμες σε ένα κοινό που διψά να ανακαλύψει πως μοιάζει ο κόσμος πέρα από τα σύνορα της χώρας του, ενώ οι πρώτοι Αμερικανοί αστροναύτες είναι γεγονός. Και ο επικρατέστερος υποψήφιος για την προεδρία είναι ένας 42χρονος Δημοκρατικός.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δήλωση του ίδιου του Τζον Κένεντι –ως πρόεδρος πια- ότι το «Από τη Ρωσία με Αγάπη» είναι ένα από τα δέκα αγαπημένα του μυθιστορήματα, είναι αυτή που συστήνει στο αμερικανικό κοινό τον Μποντ και εκτοξεύει τη δημοτικότητά του.

Ο 007 πρέπει να γίνει fun. Να είναι μέλος του διεθνούς τζετ σετ, να οδηγεί αυτοκίνητα με απίστευτη ταχύτητα (καταστρέφοντάς τα), να πίνει μαρτίνι (shaken, not stirred), να επιβιβάζεται σε αεροπλάνα και να κάνει το γύρο του κόσμου σε μια εποχή που λιγότερο από το 2% των Αμερικανών πολιτών είχε ταξιδέψει εκτός ΗΠΑ με αεροπλάνο. Αντίθετα, για τον Βρετανό πράκτορα ένα ταξίδι μέχρι την Τζαμάικα ή την Κωνσταντινούπολη είναι παιχνιδάκι.

Ο Μποντ είναι πάντα καλοντυμένος και ατσαλάκωτος, αντίθετα με το λογοτεχνικό alter ego του, αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ και απολαμβάνει την καλή ζωή. Χαίρεται το σεξ σε μία εποχή που το χάπι ελέγχου γεννήσεων κάνει την εμφάνιση του και πριν η μάστιγα του Aids αναγκάσει τους Αμερικανούς να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στο σεξ.

Εάν ήταν πραγματικός πράκτορας, θα ήταν καταστροφή. Έχοντας, όμως, την πολυτέλεια να ανήκει στο σύμπαν της φαντασίας, μπορεί να γίνει όσο εξωφρενικός και όσο παράτολμος επιθυμεί.

Η μεγάλη επιτυχία του Μποντ είναι ότι κατάφερε μέσα στα χρόνια να εξελιχθεί και ο ίδιος. Από τον πιο αστείο Σον Κόνερι, στον πιο εκλεκτικό Ρότζερ Μουρ και από εκεί στον σχεδόν συντηρητικό Τίμοθι Ντάλτον. Ο Πιρς Μπρόσναν επαναφέρει την αυστηρότητα και τη γοητεία –κληρονομιά του Κόνερι, ενώ ο Ντάνιελ Κρεγκ επιστρέφει στις λογοτεχνικές ρίζες, γίνεται λιγότερο υπεράνθρωπος και περισσότερο ευάλωτος.

Αποτελεί τέτοιο καθαρό βρετανικό προϊόν, ώστε να μπορεί να καυχιέται ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες στάθηκε επάξια δίπλα στη Βασίλισσα Ελισάβετ, για την τιμή της οποίας εργάστηκε σε τόσες ταινίες.

Μπορεί να έχει κατηγορηθεί για μια σειρά από πράγματα, ανάμεσά τους και για μισογυνισμό και ότι έχει γίνει πια όχημα διαφήμισης (μέχρι και το μαρτίνι θα μειώσει για χάρη της μπύρας Heineken ο 007 στο Skyfall), ο Μποντ όμως θα εξακολουθήσει να παραμένει κλασικός όσο πίνει το μαρτίνι του «shaken, not stirred», όσο φλερτάρει με τη Μανιπένι και όσο καταφέρνει να «ρίχνει» τις γυναίκες με ένα του βλέμμα.

• Ρίξτε και μια ματιά στο αφιέρωμα του in.gr για τον Μποντ