Η Τζέιν πήρε το όπλο της

Οι άνδρες του Τζον Μπίσοπ (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) κυνηγούν την Τζέιν Χάμοντ (Νάταλι Πόρτμαν) και τον σύζυγό της Μπιλ (Νόα Έμεριχ). Απελπισμένη και με τον σύζυγό της βαριά τραυματισμένο, η Τζέιν θα ζητήσει τη βοήθεια του πρώην αρραβωνιαστικού της, Νταν Φροστ (Τζόελ Έτζερτον), προκειμένου να τους απωθήσει.

Η γεμάτη προβλήματα παραγωγή που είδε σκηνοθέτη και σταρ να αποχωρούν πριν καλά-καλά ξεκινήσουν τα γυρίσματα, βγαίνει επιτέλους στις αίθουσες. Ας κάνουμε μια αναδρομή. Η Λιν Ράμσεϊ, σκηνοθέτις του Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν, θα σκηνοθετούσε ένα φεμινιστικό γουέστερν. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αρχικά βρίσκαμε τον Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος όμως αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Τζόελ Έτζερτον, ο οποίος επρόκειτο αρχικά να παίξει άλλο ρόλο στην ταινία. Ο Τζουντ Λο πήρε τη θέση του Έτζερτον, αλλά μετά την αποχώρηση της Λιν Ράμσεϊ από την καρέκλα του σκηνοθέτη (εξαιτίας μεγάλων διαφορών με τα στούντιο για τον προγραμματισμό και το final cut), αποχώρησε και αυτός. Στη θέση του ήρθε ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Μέσα σε όλα αυτά χρεωκόπησε και η εταιρεία που είχε αναλάβει την παραγωγή της ταινίας, η Relativity Media.

Με τόσα προβλήματα, δεν ξέρω τι θα περίμενε κανείς από αυτή την ταινία. Το αποτέλεσμα δεν είναι κακό, είναι μάλλον αδιάφορο.

Αυτό που ξεκίνησε ως φεμινιστικό γουέστερν έχει ήδη ξεπεραστεί από άλλες αντίστοιχης θεματικής ταινίες, ενώ δεν καταφέρνει απόλυτα τον σκοπό του. Κι αυτό γιατί πριν την Τζέιν είδαμε την Μέρι Μπι Κάντι στο The Homesman του Τόμι Λι Τζόουνς, αλλά και την Ντέιζι Ντόμεργκιου στους Μισητούς Οκτώ. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι θυμίζει το πρόσφατο -και πολύ καλύτερο Slow West: Μία κοπέλα επικυρηγμένη καλείται να υπερασπιστεί το σπίτι της. Μόνο που εκεί τα πράγματα που είχαν να ειπωθούν για τη σκληρή ζωή στην Άγρια Δύση και για την αμερικάνικη ιστορία ήταν πολύ πιο σημαντικά και με πολύ πιο ενδιαφέρον τρόπο σκηνοθετημένα.

Αρχικά, η ταινία επικεντρώνεται στην προσπάθεια της Τζέιν να πείσει τον Νταν Φροστ να τη βοηθήσει. Δεν ξέρουμε πώς είχε φανταστεί την ταινία η Λιν Ράμσεϊ, εδώ όμως η αφήγηση διακόπτεται από μεγάλης διάρκειας flashback που εξηγούν τη σχέση της Τζέιν με τον Νταν και τον λόγο που η Τζέιν, ενώ ήταν αρραβωνιασμένη μαζί του, αποφάσισε να παντρευτεί κάποιον άλλο. Κι ενώ το κομμάτι στο σπίτι που ετοιμάζεται για πολιορκία είναι ενδιαφέρον, τα flashback «πετούν» τον θεατή εκτός αφήγησης και τελικά είναι άκρως προβληματικά. Ίσως η απλή αναφορά στα γεγονότα να αρκούσε.

Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Δυστυχώς με τη συγκεκριμένη μεταμφίεση και ερμηνεία μοιάζει περισσότερο με καρικατούρα παρά με πραγματική απειλή, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να αισθανθείς την αγωνία των βασικών χαρακτήρων.

Ναι, η ταινία διαθέτει φεμινιστικά στοιχεία: η Τζέιν είναι μία ηρωίδα που δεν φοβάται να παλέψει, που αποδεικνύεται πιο ευφάνταστη και θαρραλέα από τους άνδρες συντρόφους της. Αυτό είναι το ένα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας. Το δεύτερο είναι ο τρόπος που την ερμηνεύει η Νάταλι Πόρτμαν. Δυναμική και ταυτόχρονα εύθραυστη, δεν έχει όλες τις απαντήσεις, αλλά καλείται να διαχειριστεί τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού και ταυτόχρονα να παραμείνει δημιουργική. Ουσιαστικά η όποια δύναμη της ταινίας οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την ερμηνεία της Πόρτμαν.

Γιατί κατά τα άλλα, η ταινία αρέσκεται σε όμορφα τοπία -εδώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στη φωτογραφία της Μάντι Γουόκερ-, flashback στα οποία βλέπουμε τους ήρωες σε χαζοχαρούμενες ή καρικατουρίστικες εκδοχές τους και ένα τέλος που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι υπήρχαν άνθρωποι που το βρήκαν καλή ιδέα.

Τελικά να τη δω;

Η προσπάθεια για μία φεμινιστική ταινία γουέστερν συνοψίζεται στο εξής επιτυχημένο σημείο: στον χαρακτήρα που έχτισε και στην ερμηνεία που έδωσε η Νάταλι Πόρτμαν.

Fun trivia: Στους τίτλους τέλους θα παρατηρήσετε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Το όνομα του Τζόελ Έτζερτον στο σενάριο, της Νάταλι Πόρτμαν στην παραγωγή και του Πάρι Λάτση (γνωστός σε εμάς ως Πάρις Κασιδόκωστας) επίσης στην παραγωγή. Η εταιρεία του ανέλαβε μέρος της παραγωγής του φιλμ.