Κινηματογραφικά πρόσωπα του Ιησού

Το να ενσαρκώσεις τον Ιησού δεν είναι και εύκολο πράγμα. Εκτός από τις φυσικές δυσκολίες του ρόλου, οι κινηματογραφικοί Χριστοί έπρεπε να ζουν ασκητική ζωή (τουλάχιστον για όσο διαρκούσαν τα γυρίσματα). Άλλοι προσέγγισαν τον ρόλο πιο ανθρώπινα, άλλοι με τρόπο πιο πνευματικό, άλλοι ήταν περισσότερο αστείοι (ηθελημένα ή άθελά τους) και άλλοι ήταν απλά ροκ. Όλοι αναμετρήθηκαν με έναν ρόλο μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή, έναν ρόλο που μπορεί είτε να χτίσει, είτε να καταστρέψει καριέρες. Και άλλοι βγήκαν νικητές, άλλοι ηττημένοι.

Ιδού -σε χρονολογική σειρά- τα βασικότερα κινηματογραφικά πρόσωπα του Ιησού:

Ο Ιησούς με τη χαλάουα

«I was a teenage Jesus» (Ήμουν ένας έφηβος Ιησούς). Αυτό ήταν το παρατσούκλι της ταινίας ο Βασιλεύς των Βασιλέων (1961) του Νίκολας Ρέι, καθώς ο Τζέφρεϊ Χάντερ που ερμήνευσε τον Χριστό είχε νεανική εμφάνιση, αν και διένυε την τρίτη δεκαετία της ζωής του.

Ο φωτογενής αυτός Ιησούς ήταν και προσεκτικά ξυρισμένος. Μάλιστα, οι φήμες λένε ότι η σκηνή στο σταυρό ξαναγυρίστηκε, καθώς οι θεατές που παρακολούθησαν τις δοκιμαστικές προβολές δήλωσαν προσβεβλημένοι από το γεγονός ότι ο Θεάνθρωπος είχε… τριχωτό στήθος. Οι σκηνές ξαναγυρίστηκαν και οι τρίχες εξαφανίστηκαν.

Η εμφάνισή του και η προσωπική ιστορία του Χάντερ έχουν κάνει γνωστό τον Ιησού του και όχι η ερμηνεία του, η οποία δεν είναι και η καλύτερη της καριέρας του.

Η πορεία του Τζέφρεϊ Χάντερ έχει συμβάλει στον μύθο της «κατάρας» του να ερμηνεύεις τον Ιησού. Μετά την ταινία ο ηθοποιός έπαιξε μικρούς ρόλους, ενώ επέλεξε σειρές που δεν έκαναν επιτυχία ή επέλεγε να μην παίξει σε σειρές που θα έκαναν τεράστια επιτυχία (είχε προσληφθεί να ερμηνεύσει τον κεντρικό ρόλο στη σειρά Star Trek και μετά άλλαξε γνώμη, αφήνοντας τον Γουίλιαμ Σάτνερ να «παίξει μπάλα»). Παντρεύτηκε για τρίτη φορά, αλλά δυστυχώς άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 42 ετών.

 Τάιλερ

Ο γήινος Ιησούς 

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, άθεος μαρξιστής αλλά νοσταλγός της πίστης όπως δήλωνε, αποφασίζει να μεταφέρει στην οθόνη το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Το Βατικανό εγκρίνει το σενάριο και ο Παζολίνι παίρνει το ρίσκο να δώσει τους ρόλους σε μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Ο νεαρός φοιτητής από την Καταλονία Enrique Izarogui είναι γενικός γραμματέας της παράνομης φοιτητικής οργάνωσης της Βαρκελώνης και έρχεται στην Ιταλία με σκοπό να πείσει τους Ιταλούς διανοούμενους να πάνε στη Ισπανία και να υποστηρίξουν ανοιχτά τον αντιδικτατορικό αγώνα. Ο σκηνοθέτης τον δέχεται στο σπίτι και την ώρα που μιλάει σηκώνεται και τον παρατηρεί από κοντά βάζοντας τον σε δύσκολη θέση. Στο τέλος της ομιλίας του λέει ότι δέχεται να πάει στην Ισπανία με ένα όρο: να δεχτεί να παίξει τον Χριστό. Ο Παζολίνι ήθελε για τον ρόλο έναν νέο αγνό,σκληρό και αντιφασίστα και ο Ενρίκε ήταν όλα αυτά.

Όταν άρχισαν τα γυρίσματα ο Ενρίκε ένιωθε τυφλωμένος από τα φώτα των προβολέων και δεν μπορούσε να μιλήσει λόγω του τρακ κάτι που δεν ήταν τόσο σοβαρό γιατί ο ήχος της ταινίας θα ντουμπλάρονταν σε στούντιο στην Ρώμη. Ο σκηνοθέτης ζήτησε από τον νεαρό φοιτητή να είναι ο εαυτός του και να εμπνέεται από την καθημερινότητα για τις ανάγκες του ρόλου. Για τις σκηνές με τους Φαρισαίους ο Ενρίκε φανταζόταν ότι είχε απέναντι του τους τραπεζίτες που υποστήριζαν τον Φράνκο και για τις αντίστοιχες με τους Ζηλωτές ότι είχε να κάνει με την Πολιτική αστυνομία. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό,καθώς σε συνδυασμό με την κινηματογράφηση του Παζολίνι, ο Ενρίκε δίνει μια καταπληκτική ερμηνεία που φέρνει τον Χριστό μακριά από τις Χολιγουντιανές υπερβολές και πιο κοντά στην αλήθεια του κειμένου και της ζωής. Ο Ιζαρόγκι θα γυρίσει στην Ισπανία όπου θα κατασχεθεί το διαβατήριο του γιατί συμμετείχε σε ταινία κομμουνιστικής προπαγάνδας σύμφωνα με τις αρχές. Θα κλειστεί σε στρατόπεδο αναμόρφωσης και όταν ελευθερώνεται σπουδάζει πολιτική οικονομία στην Ισπανία και λογοτεχνία στο Παρίσι. Μέχρι και σήμερα διδάσκει σε πανεπιστήμιο και ασχολείται με το σκάκι. Για την μοναδική του κινηματογραφική εμπειρία θα δηλώσει: «Αυτό που ήταν μαγικό, δεν ήταν να παίξω το Χριστό, αλλά ότι βρήκα μια νέα ζωή αντίθετη της σκληρότητας και της ανελευθερίας που υπήρχαν στην Ισπανία . Στη Ρώμη, ήμουν εντελώς ελεύθερος».

 Antoine Doinel

Ο Σουηδός Ιησούς

Μπορεί να μην είναι μία από τις  καλύτερες ταινίες για τον Ιησού, ωστόσο, το The Greatest Story Ever Told (1965) διαθέτει μία –σύμφωνα με αρκετούς- από τις καλύτερες αναπαραστάσεις του Θεανθρώπου: εκείνη του Μαξ Φον Σίντοου στον ρόλο του Ιησού.

Όταν ερμήνευε τον ιερέα Μέριν στον Εξορκιστή, ο Φον Σίντοου είπε στον σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν ότι δεν πιστεύει στους διαβόλους. «Μα Μαξ, έπαιξες τον Ιησού στο The Greatest Story Ever Told» του είπε ο Φρίντκιν. «Ναι, αλλά τον έπαιξα σαν άνθρωπο» απάντησε εκείνος.

Ίσως γι’ αυτό, για τον σπουδαίο ηθοποιό –ο οποίος μετρά μια καριέρα έξι δεκαετιών και δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ ερμηνείας- το δυσκολότερο πράγμα στον ρόλο του ήταν… ανθρώπινο: Οι προσδοκίες που είχε το κοινό να παραμένει εντός του χαρακτήρα του σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Δεν μπορούσε να καπνίζει ανάμεσα στα γυρίσματα των σκηνών, δεν μπορούσε να απολαύσει ένα ποτό μετά τη δουλειά, ούτε έπρεπε να δείχνει δημοσίως τρυφερότητα απέναντι στη γυναίκα του.

«Το να ερμηνεύω τον Χριστό, ήταν σαν να έκανα φυλακή. Πρόκειται για τον πιο δύσκολο ρόλο που έπρεπε να παίξω στη ζωή μου. Έπρεπε να διατηρώ την εικόνα (του Χριστού) 24 ώρες το 24ωρο. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, επέστρεψα στο σπίτι μου στη Σουηδία και προσπάθησα να βρω τον παλιό εαυτό μου. Χρειάστηκαν έξι μήνες για να βρω τους ρυθμούς μου. Όταν τελείωσα τα γυρίσματα, αισθάνθηκα σαν να βγήκα από τη φυλακή με άδεια. Ένας άνδρας που έχει εκτίσει 18 μήνες, δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη φυλακή» είχε δηλώσει κάποτε για τον ρόλο του.

Αρχικά, ο Τζορτζ Στίβενς ήθελε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον να παίξει τον ρόλο του Ιησού.

Η ταινία διαθέτει ορισμένες παράξενες επιλογές ηθοποιών: ο Τέλι Σαβάλας στον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου –ο ηθοποιός ξύρισε το κεφάλι του για τον ρόλο και το διατήρησε ξυρισμένο και σήμα κατατεθέν του- ή τον Τζον Γουέιν στον ρόλο του ρωμαίου εκατόνταρχου. Οι φήμες λένε ότι γύρισε δεκάδες φορές τη σκηνή όπου ο Τζον Γουέιν πρέπει να πει: «Πραγματικά αυτός ο άνδρας είναι ο γιος του Θεού». Η ιστορία λέει ότι όταν ο σκηνοθέτης ζήτησε από τον Τζον Γουέιν να πει την ατάκα του με μεγαλύτερο θαυμασμό (χρησιμοποιώντας τη λέξη awe), εκείνος πήρε κυριολεκτικά την φράση και είπε: «Ωωω (aw), πραγματικά αυτός ο άνδρας είναι ο γιος του Θεού».

Πάντως, ο Μαξ Φον Σίντοου είναι ένας από τους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν ερμηνεύσει τόσο τον Θεάνθρωπο, όσο και τον διάβολο (στο Needful things του 1993).

 Τάιλερ

O Iησούς τραγουδιστής

Τον Ιησού στο Jesus Christ Superstar (1973), την πιο γνωστή ροκ όπερα, ενσαρκώνει ο Ted Neeley, o oποίος έχει ανακηρυχθεί ως ο χειρότερος κινηματογραφικός Ιησούς στο βιβλίο the Golden Turkey Awards (1980). Ευτυχώς, από το 1980 ακολούθησαν χειρότερες ερμηνείες και αν γινόταν σήμερα ψηφοφορία θα είχε αρκετούς ανταγωνιστές. Ως παρουσία ο Ted Neeley είναι λιτός έως διακριτικός με την προσέγγιση του ρόλου του. Στο ερμηνευτικό κομμάτι, εξάλλου, η ταινία εστιάζει -και τελικά εξιλεώνει- τον Ιούδα, που αποτελεί ως σήμερα και τη βασικό σημείο της δύναμης της. Ως τραγουδιστής από την άλλη, είχε να αντιμετωπίσει τη σύγκριση με τον προκάτοχο του, στο θεατρικό που είχε προηγηθεί στη Μ.Βρετανία, που δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα τραγουδιστή των Deep Purple, Ian Gillan. Ακόμα και σήμερα πολλοί, ανάμεσα τους και εγώ, θεωρούμε ότι έπρεπε να είναι ο Gillan στο ρόλο.

Όσο για την λεγόμενη «κατάρα των ηθοποιών που ενσάρκωσαν τον Ιησού», ο Ted Neeley αντιμετώπισε προβλήματα πολύ πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Ο σκηνοθέτης Norman Jewison ήταν να τον δει σε μια θεατρική μεταφορά του Tommy των Who (που θα γίνει και αυτό με τη σειρά του ταινία το 1975). Ο Neeley όμως τραυματίστηκε στην προηγούμενη παράσταση και φάνηκε ότι η ευκαιρία του να παίξει στην ταινία χάθηκε. Για να πείσει τον σκηνοθέτη να τον πάρει ντύθηκε Ιησούς και οδήγησε μέχρι το ξενοδοχείο του σκηνοθέτη. Για την ιστορία, ένας από τους βασικούς ηθοποιούς που εξετάζονταν για τον ρόλο ήταν ο μόλις 17χρονος τότε John Travolta. Το φαντάζεστε αυτό; Ο Τραβόλτα λίγα χρόνια μετά (1977) θα γίνει παγκοσμίως γνωστός με το Saturday Night Fever (Πυρετός το Σαββατόβραδο). Πάντως, ο Ted Neeley πήγε στο Ισραήλ για τα γυρίσματα, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και το λεωφορείο με το οποίο περιόδευε με τη ροκ μπάντα του (είναι αυτό που εμφανίζεται στην αρχή και το τέλος της ταινίας). Στα γυρίσματα η κακιά η ώρα ξαναχτύπησε και στη σκηνή της σταύρωσης από λάθος συνεννόηση παραλίγο να τον καρφώσουν πραγματικά πάνω στον σταυρό! Τον έσωσε τελευταία στιγμή ο σκηνοθέτης φωνάζοντας. Στο πλατώ των γυρισμάτων γνώρισε όμως και την μελλοντική του γυναίκα που ήταν χορεύτρια. Η καριέρα του Neeley μετά το JCS δεν απογειώθηκε ποτέ. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μουσική, τραγούδι και σύνθεση, ενώ έκανε κάποιες τηλεοπτικές κυρίως εμφανίσεις μέχρι τη δεκαετία του 80. Από το 1985 ξαναεμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη σε μικρό ρόλο χάρη στον Κουέντιν Ταραντίνο το 2012 παίζοντας έναν ιχνηλάτη στο Τζάνγκο, Ο Τιμωρός. Τον ρόλο του Ιησού στη ροκ όπερα όμως δεν τον αποτίναξε ποτέ, ενσαρκώνοντας τον τακτικά σε εμφανίσεις και θεατρικά για πάνω από 40 χρόνια!

Gimli

Ο Έλληνας Ιησούς

Την περίοδο 1974-1975 προβάλλεται στην ΕΡΤ η τηλεοπτική σειρά, Ο Χριστος Ξανασταυρώνεται, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη για έναν άνδρα, τον Μανωλιό που καλείται να αναβιώσει τα Πάθη του Χριστού και αλλάζει και ο ίδιος. Η μοίρα υπήρξε τραγική για τον Αλέξη Γκόλφη, τον άνθρωπο που ερμήνευσε τον Μανωλιό/Ιησού.

Η ξαφνική φήμη, φαίνεται ότι ενέτεινε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ηθοποιός, ο οποίος είχε γίνει ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος από τη σειρά. Εθίστηκε στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και ζούσε ρακοσυλλέκτης και άστεγος σε εγκαταλελειμμένο κτίριο της πλατείας Κολιάτσου. Σπάνια έκανε μικρά περάσματα από ταινίες και τηλεοπτικές σειρές (όπως το Τέλος Εποχής ή το Λόγω Τιμής). Ο Αλέξης Γκόλφης άφησε την τελευταία του πνοή πριν από μερικά χρόνια. Βρισκόταν ξεχασμένος επί μήνες στο νεκροτομείο, όπου κανείς δεν είχε βρεθεί να τον αναζητήσει.

Τάιλερ

Ιησούς ο υποβλητικός

Γεννημένος στο Μάντσεστερ της Aγγλίας το 1944, ο Robert Powell ήταν 33 ετών (όσο κι ο Ιησούς όταν σταυρώθηκε) όταν πρωταγωνίστησε στην αριστουργηματική τηλεοπτική σειρά Jesus of Nazareth (1977), του Franco Zeffirelli. Για μένα αποτελεί την καλύτερη, συγκλονιστικότερη και υποβλητικότερη ενσάρκωση του Θεανθρώπου, αν και όχι πιστότερη μιας και ο πανέμορφος, γαλανομάτης «Άριος Ιησούς» του Powell ΔΕΝ μοιάζει με τον αληθινό Ιησού… Η περίφημη κατάρα δεν βλέπω να τον έπληξε δεδομένης της συμμετοχής του σε πολλές παραγωγές και μετά το 1977, κυρίως τηλεοπτικές σειρές, με πιο προσφατη τη συμμετοχή του το 2013 ως αφηγητής σε τηλεοπτική σειρά, πάλι, με τίτλο The Bible. Τυχαίο;

Φράνσις

Η παρουσίαση του Χριστού στην αγιογραφία τον δείχνει όπως περίπου τον Ρόμπερτ Πάουελ. Αυτός -εν μέρει- είναι και ο λόγος που πολλοί τον ταυτίζουν με την εικόνα του Ιησού. Ο άλλος είναι η εσωτερικότητα και η πνευματικότητα, με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του Ιησού. Ο Φράνκο Τζεφιρέλι σκεφτόταν τον Ρόμπερτ Πάουελ για τον ρόλο του Ιούδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι η προδοσία και η αρετή βαδίζουν χέρι-χέρι. Για τον ρόλο του Ιησού σκεφτόταν είτε τον Αλ Πατσίνο, είτε τον Ντάστιν Χόφμαν, ωστόσο εγκατέλειψε τις επιλογές αυτές, φοβούμενος ότι εμφανισιακά ένας τέτοιος Χριστός δεν θα ταιριάζει με την ιδέα που είχε το αμερικανικό κοινό για τον Θεάνθρωπο. Η ιδέα για τον Ρόμπερτ Πάουελ ανήκε στη σύζυγο του παραγωγού της σειράς, η οποία είπε στον άνδρα της ότι ο Ρόμπερτ Πάουελ είχε «υπέροχα μπλε μάτια».  Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να χρησιμοποιήσει άιλαϊνερ στον ηθοποιό και του ζήτησε να μην ανοιγοκλείνει τα μάτια του, προκειμένου να τονίσει τα μάτια αυτά και να κάνει το βλέμμα του πιο έντονο, δίνοντάς του παράλληλα μια υπερφυσική χροιά.

Μπορεί τώρα οι Χριστιανοί να τον λατρεύουν πριν την έναρξη, όμως, των γυρισμάτων, ο Πάουελ είχε δεχθεί έντονες επικρίσεις από χριστιανικές οργανώσεις επειδή ζούσε «εν αμαρτία» με τη σύντροφό του (χωρίς δηλαδή να έχουν παντρευτεί) και ενώ ετοιμαζόταν να υποδυθεί τον Χριστό. Τελικά, ο Πάουελ υπέκυψε στις πιέσεις (των χριστιανών ή της συντρόφου του δεν γνωρίζουμε) και παντρεύτηκε την χορεύτρια Μπάρμπαρα Λορντ, πριν από την έναρξη των γυρισμάτων. Το ζευγάρι είναι παντρεμένο σχεδόν 40 χρόνια και έχει δύο παιδιά. Πριν «ανέβει» στο σταυρό, ο Πάουελ έκανε επί 12 ημέρες νηστεία μόνο με τυρί, προκειμένου να μοιάζει εξαντλημένος. Βέβαια, οι εικόνες που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και τον δείχνουν στο σταυρό με κονιάκ και τσιγάρο, μάλλον έκαναν αρκετούς χριστιανούς να σηκώσουν τα φρύδια τους με αποδοκιμασία.

Μη θέλοντας να παραμείνει εγκλωβισμένος στον ρόλο του Ιησού, ο Ρόμπερτ Πάουελ διεκδίκησε -και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε- μία ενδιαφέρουσα καριέρα. Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ πρώτο όνομα, ωστόσο έχει καταφέρει να χτίσει μια πορεία με σημαντικούς ρόλους.

Τάιλερ

Ο παρ’ ολίγον Ιησούς 

Τα τρομερά παιδιά του Βρεταννικού χιούμορ, οι Μόντι Πάιθον, κάνουν την δική τους ανάγνωση των Ιερών κειμένων.

Με την ταινία Ένας προφήτης μα τι προφήτης (The Life of Brian, 1977) οι ευφυείς κωμικοί μας αφηγούνται την ζωή ενός ανθρώπου που γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον Χριστό αλλά δεν θέλει να γίνει Μεσσίας αν και όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει. Οι Τρεις Μάγοι μπαίνουν στην φάτνη που έχει γεννηθεί ο Μπράιαν περνώντας τον για τον Χριστό και από εκεί και πέρα ζει μια παράλληλη ζωή με τον Χριστό. Η διαφορά τους τεράστια: Ο Ιησούς είναι ηγέτης ενώ ο Μπράιαν παρεξηγείται συνέχεια από τους θαυμαστές τους ως Μεσσίας. Ο κακότυχος “προφήτης” ζει ακόμα με την μαμά του και δεν έχει καμία σχέση με θεότητα. Προσελκύει άθελα του οπαδούς οι οποίοι πείθουν τους εαυτούς τους ότι είναι ο σωτήρας, γίνεται το αντικείμενο της λατρείας και ανεπιτυχώς προσπαθεί να πείσει τα πλήθη ότι δεν είναι αυτός που νομίζουν ότι είναι.Οι οπαδοί του εκτιμούν λάθος τις καταστάσεις και παρεξηγούν κομμάτια της ομιλίας του δημιουργώντας ένα ψεύτικο δόγμα που υποτίθεται ότι τους έχει διδάξει.

Στο ρόλο του παρολίγον Μεσσία ο Γκράχαμ Τσάπμαν είναι απολαυστικός. Η αδέξια ψηλόλιγνη φιγούρα του και το σχεδόν πάντα απορημένο πρόσωπο του δίνουν στο χαρακτήρα μια ειλικρινή αθωότητα που κάνει τα πάντα πιστευτά. Ο Τσάπμαν,βασικό μέλος των Μόντι Πάιθον,έχει τον ένα από τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους του στις ταινίες της τρελοπαρέας(ο άλλος είναι ο Βασιλιάς Αρθούρος στους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης). Μετά από μια σύντομη αμερικανική παρένθεση ο Τσάπμαν επιστρέφει στους Μόντι και συνεχίζει να γράφει σενάρια και να παίζει στις ταινίες της ομάδας αλλά να γράφει και να παίζει και σε ταινίες άλλων μέχρι τον θάνατο του από καρκίνο τον Οκτώβρη του 1989. Το 2012 οι επιζώντες της παρέας του αποτίουν φόρο τιμής συμμετέχοντας στην ταινία A Liar’s Autobiography: The Untrue Story of Monty Python’s Graham Chapman, ιδανικός τίτλος τέλους για ένα ψεύτικο προφήτη.

 Antoine Doinel

Ο αμφιλεγόμενος Ιησούς

Πρόκειται για τον Χριστό που δέχθηκε τις περισσότερες επικρίσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, Ο Τελευταίος Πειρασμός (1988) βασίζεται στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, του σπουδαίου λογοτέχνη που αφορίστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία.  Τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία, ο Ιησούς καλείται να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο πειρασμό: μία κανονική ζωή κοντά στους ανθρώπους με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όπως ήταν φυσικό, η ταινία του Σκορσέζε προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Στη Γαλλία, φανατικοί καθολικοί έφτασαν σε σημείο να κάψουν σινεμά όπου προβλήθηκε η ταινία, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένα άτομο και να τραυματιστούν αρκετοί από τους θεατές. Στην Ελλάδα υπήρξαν οργισμένες διαδηλώσεις, ενώ σε πολλές χώρες του κόσμου, η ταινία παραμένει απαγορευμένη.

Ο Γουίλιεμ Νταφόε είναι, ίσως, ο πιο γνωστός Ιησούς, ένας ηθοποιός που δεν εξαφανίστηκε στην αφάνεια μετά την ερμηνεία του ως Θεανθρώπου, αλλά που μετά τον Τελευταίο Πειρασμό έπαιξε ακόμα σημαντικότερους ρόλους, παραμένοντας σημαντικός «παίκτης» του αμερικανικού σινεμά. Στη διάρκεια των γυρισμάτων, αντιμετώπισε και αυτός διάφορα προβλήματα. «Τυφλώθηκε» για τρεις ημέρες, καθώς η παραγωγή του είχε βάλει πολλές σταγόνες, προκειμένου να διασταλλούν οι κόρες του και να δημιουργηθεί ένα παράξενο οπτικό αποτέλεσμα, ενώ γύρισε τη σκηνή όπου τα φίδια μπαίνουν στην καλύβα του Ιησού με εξαιρετικά υπερβολικό πυρετό.

Αρχικά, ο Σκορσέζε σκεφτόταν τον Εντ Χάρις για τον ρόλο του Θεανθρώπου.  Τον ρόλο του Ιούδα είχε διεκδικήσει παθιασμένα ο Τζεφ Μπρίτζες, μεγάλος θαυμαστής του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έγραψε προσωπική επιστολή στον Μάρτιν Σκορσέζε. Τελικά ο ρόλος κατέληξε στον Χάρβεϊ Καϊτέλ.

Πάντως, ο Σκορσέζε δεν την «πάτησε» όπως ο Τζεφιρέλι. Στη διάρκεια των γυρισμάτων είχε απαγορεύσει το κάπνισμα, θέλοντας να επικρατεί κατάνυξη στο σετ, αλλά και για να αποφύγει τις «ανεπιθύμητες» συναντήσεις ανάμεσα στους παπαράτσι και στον Ιησού-Νταφόε με τσιγάρο στο στόμα.

Τάιλερ

O ρεαλιστικός Ιησούς

Jim Caviezel: The Passion of Christ (2004). Όταν ο Μελ Γκίμπσον επικοινώνησε με τον Caviezel για να αναλάβει τον ρόλο του Χριστού, στην ταινία που θα σκηνοθετούσε περίπου 10 χρόνια μετά το Braveheart, τον προειδοποίησε ότι μετά από αυτόν τον ρόλο δεν θα έβρισκε εύκολα ξανά δουλειά στο Χόλιγουντ. Ο βαθιά θρησκευόμενος Jim αγνόησε τις προειδοποιήσεις του ηθοποιού – σκηνοθέτη και δέχτηκε τον ρόλο, γιατί «ο κάθε ένας από μας πρέπει να σηκώσει τον σταυρό του». Τα Πάθη του Χρηστού (2004) συζητήθηκαν περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, με τις θρησκευτικές οργανώσεις να κατηγορούν τον Γκίμπσον για αντισημιτισμό. Οι κριτικές της ταινίας ήταν αμφιλεγόμενες, στην πλειοψηφία τους, όμως, αρνητικές κυρίως για την αλόγιστη χρήση βίας, η οποία αποπροσανατόλιζε από την ουσία της αφήγησης των τελευταίων 12 ωρών του Χριστού. Η ταινία του Γκίμπσον τελικά επιβίωσε και χρίστηκε εμπορική επιτυχία με εισπράξεις πάνω 600 εκατ. δολάρια παγκοσμίως. Επιπλέον, κατέκτησε τον τίτλο της πιο επιτυχημένης εμπορικά ταινίας που δεν είναι σε αγγλική γλώσσα, καθώς στην ταινία ακούγονται μόνο Αραμαϊκά και Λατινικά. Όσο για τον Jim, πέρασε τα δικά του Πάθη κατά την διάρκεια των γυρισμάτων με το πιο φημισμένο απ΄ όλα να είναι το περιβόητο χτύπημα από κεραυνό!

Είχε τελικά δίκιο ο Γκίμπσον για το μέλλον του Caviezel μετά τον ρόλο του Χρηστού; Σύμφωνα με μετέπειτα δηλώσεις του ηθοποιού, ναι! Ο, πριν τα Πάθη του Χριστού, Caviezel είχε μια σταθερά ανερχόμενη παρουσία στον χώρο του Χόλυγουντ με ρόλους σε ταινίες, όπως Pay It Forward, Angel Eyes, The Count of Monte Cristo και The Thin Red Line. Στην μετά Χριστό εποχή, θα λέγαμε ότι οι ταινίες που έχει συμμετάσχει δεν είναι ούτε πολλές ούτε άξιες αναφοράς, απ ‘ την άλλη, όμως, οι σειρές στο βιογραφικό του έρχονται να δώσουν ελπίδες για το μέλλον της καριέρας του. Το 2009 πρωταγωνίστησε με τον Ian McKellen στην επανεκτέλεση της σειράς των ‘ 60s, The Prisoner, και από το 2011 μέχρι σήμερα πρωταγωνιστεί μαζί με τον Michael Emerson (τον Μπεν του Lost) στο Person of Interest, μια σειρά με σταθερή τηλεθέαση 10 εκατομμύριων τηλεθεατών κάθε βδομάδα. Έτσι λοιπόν, από τον Ιησού στον αιματοβαμμένο σταυρό, το βαρύ μεικ απ των ειδικών εφέ και τα Αραμαϊκά ,ο Jim πλέον είναι o γοητευτικός πρώην πράκτορας John Reese, με το αισθησιακό ψιθύρισμα και το μαύρο κουστούμι που έχει σαν στόχο να προστατεύει ανυποψίαστους πολίτες. Τι και αν ήταν τότε 33 χρονών και τα αρχικά του J.C, τελικά ο Χριστός ήταν απλά ένας ρόλος για τον Jim Caviezel, που όπως δηλώνει δεν μετάνιωσε που ερμήνευσε!

Nemo