Jimmy’s Hall
Βασισμένος σε μία πραγματική -αλλά άγνωστη- ιστορία, ο Πολ Λάβερτι στο σενάριό του αφηγείται ένα τμήμα της ζωής του Τζίμι, ενός Ιρλανδού ακτιβιστή που μετά από δέκα χρόνια εξορίας στη Νέα Υόρκη επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου μετά από πιέσεις της νέας γενιάς (που έχει να αντιμετωπίσει την ανεργία και τη φτώχεια), αποφασίζει να ανοίξει μία αίθουσα τέχνης. Εκεί νέοι και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι μπορούν να τραγουδούν, να παίζουν μποξ, να διαβάζουν, να ζωγραφίζουν και κυρίως να χορεύουν. Η εκκλησία και οι προύχοντες, όμως, δεν επιτρέπουν στον Τζίμι να έχει την ευθύνη για την εκπαίδευση της νέας γενιάς και αποφασίζουν να τον πολεμήσουν με κάθε μέσο που διαθέτουν.
Είναι δύσκολο να κάνεις πολιτικό σινεμά, χωρίς να αποξενώσεις τον θεατή. Εάν κάτι έχει καταφέρει το δίδυμο Λάβερτι-Λόουτς όλα αυτά τα χρόνια, είναι να μας δώσει ταινίες βαθιά κοινωνικές και πολιτικές, οι οποίες διατηρούν το ανθρώπινο στοιχείο στον πυρήνα τους.
Το Jimmy’s Hall δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Ο Τζίμι είναι ένας επαναστάτης. Αλλά ένας επαναστάτης που περισσότερο από το να προσπαθεί να ηγηθεί με τα λόγια, προσπαθεί να ηγηθεί με το χορό. Να δείξει στους ανθρώπους που έχουν ήδη περάσει από έναν εμφύλιο πόλεμο ότι εκτός από τα βάσανα, υπάρχει ο χορός και το τραγούδι, υπάρχει η τζαζ. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος να ζεις.
Η ταινία είναι η αλήθεια δεν μας λέει κάτι καινούριο. Είναι πιστή στις αξίες της, όμως και στις αρχές της. Ο πρωταγωνιστής είναι καλός, αν και δεν γίνονται ακριβώς φανερές οι ποιότητες που τον κάνουν να εμπνέει τόσο πολύ κόσμο. Ίσως να φταίει ο ηθοποιός, ίσως κάτι έλλειπε στο σενάριο και δεν μπόρεσε αυτό να γίνει φανερό. Παράλληλα, και οι δεύτεροι ρόλοι περνούν μάλλον αδιάφοροι. Αυτός που πραγματικά ξεχωρίζει είναι ο ιερέας (Τζιμ Νόρτον), ο οποίος δεν είναι ο παραδοσιακός «κακός». Δεν ερμηνεύει τον ρόλο του ως καρικατούρα, αναγνωρίζει τα στοιχεία του χαρακτήρα του Τζίμι, τα σέβεται και παρ” όλο που δεν φτάνει μέχρι του σημείου να «μετανοήσει» διατηρεί το ρεαλισμό του.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει, επίσης, να γίνει και στο τεχνικό κομμάτι της ταινίας: Τη φωτογραφία του Ρόμπι Ράιαν (υπέροχα κινηματογραφημένη η ιρλανδική ήπειρος), τον ήχο (μικροί ήχοι που συνδράμουν στην κατασκευή της ατμόσφαιρας), καθώς και τα σκηνικά και τα κοστούμια αποτελούν έναν επιπλέον χαρακτήρα της ταινίας.
