Μη μου κουνάς την κοιλιά σου εμένα!
Τίτλος: Just Like a Woman
Κεντρικά πρόσωπα: Sienna Miller & Golshifteh Farahani (δυο γυναίκες)
Σκηνοθεσία: Rachid Bouchareb (..περιέργως άντρας!)
Είναι κρίμα στο imdb.com η ‘Ανοιχτή Καρδιά’ να έχει το 4.5/10 και αυτή η μετριότητα να έχει 5.5/10!
(για το ‘Ανοιχτή Καρδιά’ διαβάστε εδώ)
Ένας βασικός λόγος που είδα την ταινία ήταν η Golshifteh Farahani για την οποία τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση, ιδίως μετά τη φετινή ‘Πέτρα της Υπομονής’.
(για τη ζωή της και την ‘Πέτρα της Υπομονής’ διαβάστε εδώ)
Η Υπόθεση με δυο λόγια: Δυο γυναίκες, φίλες αλλά διαφορετικές μεταξύ τους, ζουν στο Σικάγο το δικό τους αποτυχημένο γάμο. Η μια με έναν τεμπέλη άντρα που της τρώει τα λεφτά και δε την αφήνει να ακολοθήσει το όνειρο της να γίνει χορεύτρια της κοιλιάς κι η άλλη μετανάστρια βιώνει τον ρατσισμό αλλά και την κακομεταχείρηση της πεθεράς της επειδή δε μένει έγκυος από τον άντρα της. Νιώθουν εγκλωβισμένες και ασφυκτιούν καθημερινά. Όταν το ποτήρι ξεχυλίσει θα ξεκινήσει ένα road trip (movie wanna be) με εναλλαγές συναισθημάτων και λίγο χορό της κοιλιάς.
Eίναι που είναι το θέμα χιλιοπαιγμένο κι η πλοκή αναμενόμενη, είναι κι η σκηνοθεσία του Rachid Bouchareb απρόσωπη και το όλο εγχείρημα δεν απογειώθηκε ποτέ. Πλάνα χιλιοειδωμένα στιλ 90’s που αρμόζουν στην καλύτερη σε τηλεταινία (χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν), αφού ακόμα και σε Low budget σιριαλ έχουμε δει καλές σκηνοθετικές λήψεις. Προβληματάκια με το χρονισμό των πλάνων, θα παρατηρήσετε τα αργά γυρίσματα από γενικό σε πρόσωπο, απέναντι σε κάτι ουδέτερο και μετά πάλι γενικό και πρόσωπο, λες και του έδωσαν πολλές κάμερες και δεν ήξερε στο μοντάζ τι να πρωτοδιαλέξει. Ιδίως στα εξωτερικά πλάνα το γύρισμα παραπέμπει σε ταινία δράσης, αν το έβαζε κανείς ff θα περίμενε ότι κάτι θα γίνει ξαφνικά. Μερικά πλάνα απλά μπαίνουν για να μπούν, έτσι να κυλήσει λίγο ο χρόνος, ο οποίος τουλάχιστον περνά γρήγορα και ανάλαφρα, ακόμα και στα σημεία που θα έπρεπε νιώσουμε λίγο τη φόρτιση του έργου. Αν το δείτε και σεναριακά η ταινία πήγε να γίνει το Θέλμα και Λουιζ της ανατολής με ολίγον από χορό της κοιλιάς για την τέρψη των θεατών. Δυο γυναίκες δραπετεύουν και προσπαθούν να σταθούν μόνες τους. Θα συναντήσουν διάφορους τύπους αντρών στην πορεία, τον κακό εκμεταλλευτή ή τον καλόψυχο. Χαρακτήρες αρκετά αναμενόμενους, αν εξαιρέσει κανείς τους τύπους από το τροχόσπιτο που έβαλαν λίγο αλατοπίπερο στο έργο, χωρίς φυσικά αυτό να αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα. Το ταξίδι έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον περισσότερο για το χαρακτήρα της Farahani, που δεν έχει φύγει ποτέ από το σπίτι της στο Σικάγο -πέρα από 2 τετράγωνα για χρόνια από τη στιγμή που έφτασε στην Αμερική. Έχει ουσία, λοιπόν, η φυγή της ως προς ένα ταξίδι προς την ελευθερία. Ο χαρακτήρας της Miller έχει να ταξιδέψει περισσότερο ψυχικά για την εσωτερική της ελευθερία. Την βάση εξάλλου μας την δίνει και ο τίτλος της ταινίας (just like a woman) ότι θα προσεγγίσει τους κεντρικούς χαρακτήρες με την γυναικεία ιδιότητα τους. Που αποβλέπει όμως αυτό; Ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει φιλική συμπάθεια μεταξύ τους απλά ταύτιση μέσα από τις καταστάσεις που ζούν. Εμένα μόνο προς τα εκεί μπορεί να πάει η σκέψη μου, καθώς το φίλμ δε μου επιτρέπει να αντιληφθώ οτιδήποτε άλλο.
Το εκφραστικό βλέμμα της Farahani έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σκληρό πρόσωπο της Miller (…αλλού αδιάφορο, αλλού υπερβολικό). Πείτε με προκατειλημμένο, αλλά και στο χορό, παρά την προσπάθεια της, νομίζω η πρώτη απέδωσε καλύτερα. Αν και αναγνωρίζω την προσπάθεια της δεύτερης να υποτάξει το δυτικό στιλ της στο ανατολίτικο, συχνά το θέαμα θύμιζε περισσότερο κολ-γκερλ παρά χορεύτρια.
Μου έκανε εντύπωση το πώς παρουσιάζεται ο ρατσισμός στις ΗΠΑ (βάζοντας σε όλους τους μετανάστες την ταμπέλα “νέγρε γύρνα στη χώρα σου”)! Θα μου πείτε, έτσι κι αλλιώς ο ρατσισμός από μόνος του δεν έχει νόημα, οπότε γιατί ψάχνω λογική μέσα του; Από την άλλη, βλέπουμε και πόσο εξωτικός φαίνεται ο χορός της κοιλιάς στους Αμερικάνους, ενώ σε πολλούς Έλληνες έχει γίνει μέρος της κουλτούρας τους και υφίσταται σχεδόν σε κάθε νυχτερινή έξοδο! Ίσως σκέφτηκαν ότι ο χορός είναι μόδα και πουλάει. Εξάλλου τόσες ταινίες έγιναν για το τανγκό, το φλαμένγκο, το μπαλέτο, το βαλς… Πρέπει μάλλον να κάνουμε κι εμείς καμία άλλη για το συρτάκι γιατί ο Ζορμπάς έχει αρχίσει να παλιώνει!
