Καύση

Ένα ζεστό διήμερο, όπου στο κέντρο της Αθήνας σημειώνονται ταραχές, πέντε άνθρωποι φτάνουν σε ένα σπίτι: ένας δικός τους έχει πεθάνει και καθώς ήταν άθεος καλούνται να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το πτώμα του. Θα το θάψουν ή θα το κάψουν; Δύο φίλοι, η γυναίκα του ενός από τους δύο, η σύντροφος του νεκρού και η αδελφή του θα κληθούν να λάβουν την απόφαση αυτή, ενώ παράλληλα θα συγκρουστούν και μυστικά θα έρθουν στο φως.

Είναι ενδιαφέρον το κείμενο του Στράτου Τζίτζη. Μετά το «45 Τετραγωνικά» και το «Σώσε Με», ο σκηνοθέτης στρέφεται σε πιο απαισιόδοξα μονοπάτια. Η Ελλάδα της κρίσης είναι εδώ αν και μπορεί να μη γίνεται συγκεκριμένη αναφορά σε πολιτικά πρόσωπα και πράγματα. Ένας αναρχικός που δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, ένας καθηγητής Πανεπιστημίου που δεν μπορεί να περιμένει να φύγει άρον άρον από την Ελλάδα, άνθρωποι θρησκόληπτοι ή αδιάφοροι που έχουν να πουν αρκετά πράγματα για την Ελλάδα του σήμερα.

Το πρόβλημα με την ταινία του Στράτου Τζίτζη είναι ότι δεν καταφέρνει να αποτινάξει τη θεατρικότητά της. Δεν είναι το θέμα το ότι εκτυλίσσεται σε έναν χώρο ή οι μονόλογοι με τους οποίους οι ήρωες απευθύνονται στον θεατή, αλλά εν μέρει το ίδιο το κείμενο. Όταν για παράδειγμα η Γωγώ Μπρέμπου μιλά προς τον θεατή στο τέλος της ταινίας, αισθάνεσαι ότι θα έπρεπε να είσαι μέσα σε μία θεατρική αίθουσα, ακούγοντας αυτόν τον -θεατρικό- μονόλογο.

Από την άλλη, πολλοί από τους χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται με τρόπο κινηματογραφικό. Αποσπασματικά μαθαίνουμε πράγματα για αυτούς και έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να μας είχαν δώσει πολλά περισσότερα εάν είχαν αναπτυχθεί και περισσότερο.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς μοιάζουν να αισθάνονται άνετα με τους χαρακτήρες τους (τους είχαν ερμηνεύσει άλλωστε και στο θέατρο). Προσωπικά ξεχώρισα την Γωγώ Μπρέμπου, καθώς θεωρώ ότι ο Τζίτζης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να προσεγγίζει τις ευαισθησίες των γυναικών ηρωίδων του.

Τελικά να τη δω;

Ενδιαφέρουσα ως αλληγορία για το τέλος μιας εποχής στην Ελλάδα, αλλά αρκετά θεατρική ως προς το στήσιμό της. Αυτή τη θεατρικότητα αδυνατεί να αποτινάξει η ταινία, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα μάλλον αμήχανο.

Fun trivia: Η Καύση είχε ανέβει την σεζόν 2012-2013 στο θέατρο Olvio, με τους ίδιους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.