Kim Basinger σε 10 στάσεις

Με αφορμή τα γενέθλια της Kim Basinger (γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου) ο Γιώργος Παππάς γράφει. To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην κλειστή ομάδα του Facebook «…El Exilio…y…El Viaje…»:

Ντεμπούτο το 80 στο Hard Country, νεαρή χωριατοπούλα που θέλει να φύγει από την μιζέρια, ασήμαντο, όπως και το Mother Lode του 82, όπου σκηνοθετεί και παίζει διπλό ρόλο ο Τσάρλτον Ήστον, κάποιοι ιπτάμενοι ψάχνουν για θησαυρούς. Το 1983 διπλός σταθμός, πρώτα με το Τhe Man Who Loved Women, αποτυχημένο remake της ταινίας του Τρυφώ από τον Μπλέηκ Έντουαρντς, αλλά η Κιμ, με ωραιότατη κόμμωση ξεχώρισε ως σύζυγος εκκατομυριούχου που της αρέσει το παράτολμο παράνομο σεξ.

1983 και το Never Say Never Again, τα πλέον αγαπημένα James Bond αν και “παράνομο”, τι να πρωτοχαζέψεις εδώ γιατί έχει και την Barbara Carrera στην καυτή νιότη της, και φυσικά έχει την Κιμ όλο εκθαμβωτική αγνότητα, έχει και το αχτύπητο δίδυμο κακών Klaus Maria Brandauer και Max von Sydow, εδώ μπήκε για τα καλά στον χάρτη η Κιμ, και την επόμενη χρονιά δίπλα στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο Natural συζητήθηκε ακόμη και για τα Όσκαρ (όπου τελικά δεν πήγε, ούτε αυτή ούτε η Barbara Hershey, πήγε η Glenn Close από την ταινία, καιρό έχω να την δω αυτή).

1985, Εννιάμιση Εβδομάδες, η καθιέρωση ως σύμβολο του σεξ, μόνο συμπάθεια για την ταινία, έχει και τον Μίκυ, έχει και το ωραίο το soundtrack, καλαίσθητο είναι, αρνούμαστε να την κρίνουμε σοβαρά την ταινία, την αγαπάμε απλά. Την ίδια χρονιά, στο άλλο άκρο καλλιτεχνικά με το Fool for Love, από το θεατρικό του Σαμ Σέπαρντ, δίπλα στον Σέπαρντ, υπό την καθοδήγηση του Ρόμπερτ Ώλτμαν: έχει μια αστοχία η ταινία, το ύφος του Σέπαρντ δεν το έπιασε ποτέ ο Ώλτμαν και βγήκε λίγο κουρασμένο, οι στιγμές του παράτολμου πάθους μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι κατά καιρούς πολύ δυνατές άλλες φορές όμως κακοστημένες, ο Χάρυ Ντην Στάντον κρυμμένος στην γωνία, πολύ κόκκινη η φωτογραφία, τέλος πάντων, συγχωρείται ελέω Κιμ και Σέπαρντ.

1986, Νο Μercy, κούκλα δίπλα στον Ρίτσαρντ Γκηρ, κυνηγημένοι στις ζούγκλες της Λουιζιάνα, καλή περιπέτεια ήταν. Κακό ήταν το Blind Date, δεν της πήγαινε το καστανό μαλλί, δεν της πήγαινε κι ο Bruce Willis, δεν είχε και καμιά κωμική φινέτσα η Κιμ έτσι κι αλλιώς, το μόνο θετικό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αρχικά ήταν να το παίξουν το ζεύγος Sean Penn- Madonna, οπότε και θα έβγαινε σίγουρα πολύ χειρότερο. Tα ακριβώς αντίθετα στο Nadine, όπου δένει πολύ ωραία με τον Τζεφ Μπρίτζες ως πρώην ζεύγος που μπλέκει σε λάθος συνομωσίες, σκηνοθετεί με χάρη κι ο Ρόμπερτ Μπέντον, φωτογραφίζει όμορφα ο Αλμέντρος, παραγνωρισμένο είναι αυτό.

1988, Μy Stepmother is an Alien, χαζομαρούλα από αυτές τις κατά κόρον του Dan Aykroyd, αλλά του κάνει αξέχαστο στριπτήζ σε μια φάση το κορίτσι- 1989 Μπάτμαν, από τις τέσσερις πρωταγωνίστριες αυτού του πακέτου Μπάτμαν είναι η χειρότερη (σε σύγκριση με Πφάιφερ, Κίντμαν, Ούμα), μοιάζει να αισθάνεται εντελώς χαμένη, να ανήκει εντελώς αλλού, ξύλινη.

Το 1991 είναι σημαδιακό για την ίδια γιατί παίζει στο Marrying man με τον Alec Baldwin κι έρχεται ο μεγάλος έρωτας, το λανσάρανε ως απάντηση στο….Fabulous Baker Boys τότε, ότι και καλά αφού τραγουδάει η Μισέλ μπορεί και η Κιμ, καμία σχέση, κάκιστο παρά το ενδιαφέρον υποστηρικτικό καστ (Ασάντε, Λότζια, Ελίζαμπεθ Σου με παράξενο μαλλί), αλλά ήταν πολύ όμορφη εδώ. Το 1992 έκανε το αγαπημένο Final Analysis, από τα ωραιότερα Χίτσκοκ που δεν έκανε ο Χίτσκοκ (η πατρίδα ο Phil Joanou το έκανε), θάφτηκε τότε, κάποια στιγμή θα επανεκτιμηθεί ως μεγάλη ταινία, και με δύο femme fatale μάλιστα, γιατί έχει και Ούμα (κι έχει και Έρικ Ρόμπερτς ως Έλληνα). Μετά έπαιξε στο κάκιστο Cool World, του Ράλφ Μπάκσι, που ήθελε να είναι Ρότζερ Ράμπιτ αλλά ήταν τραγωδία, απ’όπου και να το πιάσεις, και ακολούθησε το Real McCoy όπου έκανε ληστείες με κάτι εφαρμοστά, κάτι που έκανε καλύτερα η Catherine Zeta στο Εntrapment μετά από λίγα χρόνια.

1997, ο θρίαμβος και το Όσκαρ του LA Confidential, μοιραία με αναφορά που την οικειοποιείται και την μεγεθύνει, από τα αδιαμφισβήτητα Όσκαρ του β’ γυναικείου την είχε αναλύσει αυτή την ουσία της βράβευσης ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης.

Mετά ψιλοχάθηκε είναι η αλήθεια, δεν ήταν και πολλά τα πετυχημένα της. Εκπληκτική ήταν δίπλα στον Αλ Πατσίνο στο υπέροχο People I Know, ταινιάρα με φοβερές ερμηνείες και των δυο, υπέροχα απελπισμένοι, όμορφα κουρασμένοι και εκπληκτική μουσική, στο Door on the Floor όπου ξανασυνάντησε τον Μπρίτζες παρά το ταίριασμά τους, δεν είχε και καμιά σοβαρή υπόθεση, μόνο κλάψα και την Μίμι Ρότζερς σε διαγωνισμό ώριμης σεξουαλικότητας, στο 8 Mile ως αλκοολική μάνα σκουπίδι του Εμινεμ ήταν εξαιρετική, στο Cellular έπαιξε με Στάθαμ, τρόπος του λέγειν, από τα χειρότερα και των δυό, α, και στο Grudge Μatch με Σταλόνε και ΝτεΝίρο έδενε υπέροχα και με κέφι.

Tο τελευταίο σημαντικό της ήταν το Burning Plain το 2008, αυστηρό ποίημα του Guillermo Arriaga, μόλις είχε χωρίσε καλλιτεχνικά αυτός από τον Ιναρίτου, ταινία που είχε την ευτυχία να έχει και την Basinger σε ωριμότητα, και την Σαρλίζ Θερόν στην ακμή της ως κόρη σε μέγιστη στιγμή της, και να κλέβει την παράσταση μια άγνωστη νεαρούλα ως Θερόν στα flashback, κάπου στα αραχνιασμένα αρχεία του facebook υπάρχει σχόλιο που λέει “αυτή η νεαρά ονόματι Jennifer Lawrence είναι εκπληκτική και αν συνεχίσει έτσι…”