Το υπερθέαμα του Kon Tiki
Ένα υπερθέαμα ήχου και εικόνας. Το Kon-Tiki στέκεται επάξιο των προσδοκιών δείχνοντας τα δόντια της Ευρώπης στην άλλη όχθη (προς Χόλιγουντ-μεριά δηλαδή).
Κάν’το όπως οι Tiki: To Kon Tiki διηγείται την ιστορία που έγινε μύθος, το ταξίδι δηλαδή σε μια απλοϊκή σχεδία 5 Νορβηγών κι ενός Σουηδού, στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι οι ιθαγενείς Tiki έφτασαν στην Ινδονησία από τη Νότια Αμερική εκμεταλλευόμενοι τα θαλάσσια ρεύματα. Ως τότε όλοι πίστευαν ότι η αποίκηση της Ινδονησίας έγινε από την Ασία.Κεντρικό πρόσωπο και οραματιστής της ιδέας ο Thor Heyerdahl (1914-2002) εθνογράφος, με γνώσεις ζωολογίας και γεωγραφίας, ένας άνθρωπος πρωτοποριακός και επίμονος στις ιδέες του, που τις υποστήριξε με πάθος και προσωπικές θυσίες.Η ταινία ήταν υποψήφια για το ξενόγλωσσο όσκαρ στα φετινά 85α βραβεία (2013).
To σενάριο της ταινίας για τη Νορβηγία είναι μια σπουδαία υπόθεση και ο παραγωγός της, Jeremy Thomas, προσπαθούσε να την κάνει πραγματικότητα από το 1996. Μάλιστα είχε τα δικαιώματα από τον ίδιο τον Thor Heyerdahl πρίν τον θάνατο του, το 2002. Ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του φιλμ γυρίστηκαν εκτός των νορβηγικών και στα αγγλικά για να μπορέσουν να πετύχουν οι δημιουργοί διεθνείς χρηματοδοτήσεις.Το αποτέλεσμα πάντως σίγουρα τους βγάζει ασπροπρόσωπους.
Από την αρχή της κι όλας, η ταινία μαγεύει με την εικόνα της. Η πολύ προσεγμένη μεταφορά της εποχής του ’47, έχει ενσωματώσει όλη την ιστορία στην υπόθεση, χωρίς να χάσει την αρτιστική της σκηνοθετική ματιά. Η επιτυχία της είναι ότι δένει γραφικά και σκηνικά με τέτοιο τρόπο που μπαίνεις ασυναίσθητα στην εποχή χωρίς να αποσπάσει κάτι το βλέμμα ως αφύσικο ή παράτερο. Παρατηρείστε τους δρόμους, τα σπίτια τα αυτοκίνητα όταν ο Thor φτάνει στις ΗΠΑ. Η φωτογραφία είναι πολύ καλή και η χρωματική παλέτα χρησιμοποιεί ζωντανά χρώματα. Φυσικά η δημιουργία της ψευδαίσθησης 3D με την διχοτόμηση της θάλασσας στην αφίσσα όπως και σε διάφορα σημεία είναι άκρως εντυπωσιακή και πετυχημένη. Η μουσική συμβαδίζει με το ύφος της αφήγησης χωρίς να γίνεται κουραστική αν και θα ήθελα να είχαν βάλει ένα πιο ‘βίκινγκ’ στοιχείο κάπου. Εκεί που έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα όμως ήταν οι ήχοι. Μικρά τριξίματα, ήχος ανέμου ή θάλασσας, ακόμα και μπουρμπουλήθρες συνθέτουν την καλύτερη υπόκρουση για την ταινία.
Για την πλοκή αρχικά είχα τις ενστάσεις μου ότι θα δω απελπισμένους ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται, ή μια διαφορετική version της ζωής του Pi, (-χωρίς την τίγρη). Ο σκηνοθέτης, όμως, είχε άλλη άποψη και ψυχογράφησε όσο μπορούσε καλύτερα τους χαρακτήρες του. Ο πρωταγωνιστής, που με απογοήτευσε λιγάκι με τo Jesus Christ βλέμμα, κρατά καλά τον ρόλο του ιδεολόγου.Η αλήθεια όμως είναι ότι για να παρατήσει κάποιος την γυναίκα του και τα δυο παιδιά του και να πείσει άλλους πέντε ανθρώπους να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι σχεδόν αυτοκτονίας, χωρίς φαινομενικά μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας μόνο και μόνο βασισμένο πάνω σε μια θεωρία του -η οποία επιπλέον είχε απορριφθεί από τους επιστήμονες της εποχής- σίγουρα προαπαιτεί μια ισχυρή, ηγετική προσωπικότητα. Δεν θα είναι λίγες οι φορές που στην ταινία θα αναφωνήσετε “Μα είναι τρελοί αυτοί οι Νορβηγοί“!
Ο πιστός παιδικός του φίλος, σύμβολο σταθερότητας, ο ενθουσιώδης ακόλουθος, (κάτι σαν τον Σαμ με τον Φρόντο) -εδώ έχουμε ίσως ένα υποβόσκων ομοφυλοφιλικό υπονοούμενο-, οι ατρόμητοι «βίκινγκ» σύντροφοι, ο τρελάρας ντοκιμενταρίστας Σουηδός, όλοι μαζί συγκροτούν ένα δυναμικό σύνολο που με έκανε να προσκολληθώ στην εικόνα. Πάντα κάτι ενδιαφέρον γίνεται πριν η ταινία καταντήσει μονότονη ή κουραστική και επαναφέρει τις ισορροπίες. Παρόλο που η ταινία βασίστηκε σε άρθρα και εφημερίδες εποχής, συνεντεύξεις, φωτογραφίες και γραπτά των πρωταγωνιστών, στο κομμάτι των περιπετειών στην αυτοσχέδια σχεδία μάλλον έβαλαν κι άλλες “σάλτσες” με αποτέλεσμα τις αντιδράσεις ορισμένων συγγενών. Μάλιστα, η κόρη του Herman Watzinger ανέφερε ότι ο πατέρας της δεν ήταν ποτέ τόσο οξύθυμος ούτε φοβιτσιάρης. Οι συντελεστές της ταινίας ζήτησαν συγνώμη και είπαν ότι προστέθηκαν χαρακτηριστικά σε ήρωες για να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την πλοκή και στοιχεία περιπέτειας. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι κακό, μιας που η ταινία ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι είναι ντοκιμαντέρ.
