Κορίτσι (Girl)
H 15χρονη Λάρα θέλει να γίνει μπαλαρίνα. Με τη στήριξη του πατέρα της αρχίζει να φοιτά σε μια σχολή χορού. Οι δυσκολίες του μπαλέτου ενισχύονται από το γεγονός ότι η Λάρα είναι ένα αγόρι που θέλει να γίνει κορίτσι και να ολοκληρώσει τη μετάβαση με μια εγχείρηση αλλαγής φύλου.
Η βραβευμένη στις Κάννες ταινία -στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα- του Λούκας Ντοτ είναι μια σπουδή πάνω στο φύλο και το σώμα. Η Λάρα συνεχώς ξεπερνά τα όριά της: πληγώνει τα πόδια της στον χορό και τυλίγει το πέος της με ταινία καθώς περιμένει την πολυπόθητη για αυτήν επέμβαση -την οποία της αρνούνται συνεχώς καθώς θεωρούν ότι δεν είναι αρκετά δυνατή για να μπορεί να διαχειριστεί. Η επιμονή της στην πραγματοποίηση της επέμβασης μοιάζει σχεδόν παθολογική: αρνείται να ακούσει τις συμβουλές του υπομονετικού και τρυφερού πατέρα της, αλλά ούτε και τις συμβουλές των γιατρών της. Ο δε ψυχολόγος της της λέει ότι μπορεί να επιλέξει τη ζωή της πριν από την επέμβαση με βάση την επιλογή του φύλου που έχει κάνει, κάτι που η ίδια απορρίπτει: έχει βάλει τη ζωή της on hold και μοναδικό της ενδιαφέρον φαίνεται να είναι η θέλησή της να γίνει μπαλαρίνα -και άρα γυναίκα καθώς η μπαλαρίνα αποτελεί την απόλυτη έκφραση της θηλυκότητας.
Είναι πρωτότυπος ο τρόπος που ο σκηνοθέτης ξεπερνά κάποια κλισέ: δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πιεστικό πατέρα για παράδειγμα, αλλά με ένα υπόδειγμα κατανόησης και αγάπης. Ο Λούκας Ντοτ στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία προσηλώνει το βλέμμα του στον καθημερινό αγώνα της ηρωίδας του και στη σχέση της με το σώμα της. Πολύ συχνά είναι τα πλάνα με την ηρωίδα να κοιτάζεται στον καθρέφτη, συνήθως απορρίπτοντας το είδωλό της.
Με σχεδόν συγκλονιστικό τρόπο ο Βίκτορ Πόλστερ ερμηνεύει τη Λάρα. Δικαίως βραβεύτηκε για τη δουλειά του στις Κάννες: η ερμηνεία του είναι συγκρατημένη και διαθέτει ρυθμό και υπόγεια ένταση.
Μεγάλη ένσταση για το φινάλε της ταινίας. Είναι σχεδόν «μόδα» πλέον να επιλέγεται η λύση μιας μη απαραίτητης βίας, ανεξαρτήτως από το εάν εξυπηρετεί την ίδια την ταινία ή όχι. Προσωπικά δεν με πείθει η επιλογή αυτή, κυρίως γιατί ο σκηνοθέτης με το τελευταίο πλάνο της ταινίας μοιάζει να την δικαιολογεί, υπονομεύοντας ουσιαστικά όλη την καλή δουλειά που έχει κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
