H Οικουγένεια (La Ch’tite Famille)
Το διάσημο ζευγάρι της αρχιτεκτονικής Valentin D και Constance Brandt, θα έρθει αντιμέτωπο με την οικογένεια του Valentin που θα εμφανιστεί απρόσκλητη στο κοσμοπολίτικο γκαλά που έχει διοργανωθεί επ’ ευκαιρία της έκθεσης της δουλειάς των δύο αρχιτεκτόνων. Που είναι το πρόβλημα; Ότι o Valentin ισχυρίζεται στους δημοσιογράφους ότι είναι ορφανός, ενώ η οικογένεια του προέρχεται από την επαρχία με ό,τι αυτό συνεπάγεται – με κυριότερο χαρακτηριστικό απ’ όλα, την βαριά προφορά. Μετά από μια τρελή νύχτα που ακολουθεί, ο Valentin καταλήγει στο νοσοκομείο χτυπημένος στο κεφάλι. Την επόμενη ξυπνά έχοντας ξεχάσει πλήρως το κοσμοπολίτικο παρόν του και, χρησιμοποιώντας και εκείνος την βαριά προφορά της καταγωγής του, επιστρέφει από άποψη αναμνήσεων στην ηλικία των 17 ετών.
Ο Daby Boon, ιδιαίτερα αγαπητός στην Γαλλία, πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί και συμμετέχει στο σενάριο της Οικουγένειας. Μ’ ένα δυναμικό και ταλαντούχο καστ, ο Βοοn στήνει τον κόσμο του Valentin. O βασικός άξονας πάνω στον οποίο προσπαθεί να κινηθεί το σενάριο για να προκαλέσει το γέλιο είναι η άξεστη προφορά – και ίσως συμπεριφορά- του χωριάτη σε σχέση μ’ αυτή του πρωτευουσιάνου. Όσο ενοχλητικό και αν μοιάζει ως αρχική ιδέα η γελοιοποίηση μιας κοινωνικής-πολιτισμικής κοινότητας μιας χώρας, θα λέγαμε ότι δεν λείπει από καμία κινηματογραφική κουλτούρα. Και σε ελληνικές ταινίες, παλαιότερες και σύγχρονες, έχουμε δει τον λεγόμενο βλάχο να αποτελεί περίγελο. Παραγκωνίζοντας τους αρχικούς ενδοιασμούς κατά το πόσο μπορεί να συνεχίζουν να αποτελούν αστείο οι ιδιαιτερότητες που αποκλίνουν από την συνηθισμένη συμπεριφορά, θα λέγαμε ότι η Οικουγένεια έχει και πρακτικά προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά αφορούν την μετάφραση. Τέτοιου τύπου αστεία, που βασίζονται κυρίως στην γλώσσα, είναι πιο σαφή όταν κατανοείς πλήρως τον χειρισμό της γλώσσας και λιγότερο όταν την διαβάζεις υποτιτλισμένη (παρ’ όλο που η προσπάθεια της μετάφρασης είναι αξιοπρεπής στην συγκεκριμένη περίπτωση).
Αν κάπου τελικά κερδίζει η Οικουγένεια, είναι στην ερμηνευτική ικανότητα του Daby Boon πουναι μεν σε κάποια σημεία είναι υπερβολικός και τα αστεία βεβιασμένα αλλά τελικά με τους μορφασμούς του και την κίνηση του σώματος του καταφέρνει να πείσει τον θεατή να χαλαρώσει και σε κάποιο βαθμό να απολαύσει την φαρσοκωμωδία που εκτυλίσσεται στην οθόνη.
