Λουλούδι του ονείρου

Ποιό είναι το βασικό γνώρισμα μιάς ταινιάρας; να σε γραπώνει απ΄το σβέρκο σαν ανυπεράσπιστο γατάκι, να σε μαγεύει και να αιχμαλωτίζει με τρόπο ακαταμάχητο.

Η ταινία–σκηνοθετικό ντεμπούτο  της Stephanie Di Giusto  LA DANSEUSE/ THE DANCER  (βασισμένη στο βιβλίο του Giovanni Lista Loie Fuller, danseuse de la Belle Epoque) σίγουρα κερδίζει τον θεατή. Η ταινία αφηγείται τη ζωή μίας Αμερικανίδας χορεύτριας η οποία προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στις αρχές του 20^ου αιώνα στο Παρίσι, και αποτέλεσε την ενσάρκωση της Art Nouveau. Η Μαρί- Λουίζ (aka Λόϊ) Φούλερ, ένα κορίτσι της αμερικάνικης επαρχίας που λάτρευε το διάβασμα, σχεδίαζε μανιωδώς και ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός, ξεκίνησε την καριέρα της στο χορό  εξαιτίας ενός σκηνικού ατυχήματος: η αμηχανία/πανικός  που την κατέβαλαν στην προσπάθειά της ν’ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου που υποδυόταν, όπλισαν την ευρηματικότητά της και το πρώτο βήμα είχε ήδη γίνει. Ποιός θα περίμενε ότι αυτό το αγχωμένο κορίτσι που λίγο αργότερα χόρευε στα Φολί Μπερζέρ, φορώντας ένα μακρύ, κατάλευκο σεντόνι και στροβιλιζόμενη  πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου που ανέβαζε τον Μάκβεθ, θα προκαλούσε τέτοιο ενθουσιώδες χειροκρότημα; Σίγουρα, ούτε και η ίδια. Η μεγάλη γοητεία αυτής της ταινίας είναι η εξαιρετική πρωταγωνίστριά της Soko (Γαλλίδα τραγουδοποιός- ηθοποιός), η πανέμορφη μουσική επένδυση, και οι υπέροχα χορογραφημένες σκηνές όπου η Φούλερ σαν ερωτευμένη λευκή καταιγίδα, πολύχρωμο λουλούδι, υπέροχος κύκνος, μαγεύει το κοινό της, μαζί κι εμάς.

Όσα κι αν προσπαθήσει να πεί κανείς για να μεταδώσει τα συναισθήματα συγκίνησης/έξαψης/χαράς που προκαλεί το πανέμορφο θέαμα που δημιουργούσε η Φούλερ στις παραστάσεις της, χωλαίνουν πιστεύω, ενώπιον της υπέροχης φράσης του Jean Lorrain που βλέπουμε μετά το φινάλε: «Ένα λουλούδι του ονείρου από το σκοτάδι είχε αναδυθεί», η οποία περιγράφει ακριβέστατα την ατόφια Ομορφιά  που δημιουργούσε αυτή η κοπέλα.

Η νεαρή Soko, χειμαρρώδης και παθιασμένη, πλάθει μία Φούλερ εντελώς δοσμένη στην τέχνη της, έχει τη δύναμη/αντοχή/πείσμα μιάς αθλήτριας και την ευαισθησία μιάς καλλιτέχνιδος. Ο συνδυασμός τους γεννάει μίας άκρως γοητευτική παρουσία. Δίπλα της, δύο φύλακες-άγγελοι την συντροφεύουν (άξιοι συμπρωταγωνιστές οι Melanie Thierry, Gaspard Ulliel). Η υπέροχη Thierry, και μόνο με το βλέμμα της, μας δείχνει την υπομονετική, διαρκή και τρυφερή συνδρομή που πρόσφερε στην καλλιτέχνιδα, ήταν η Γκαμπριέλ Μπλοχ, προσωπική βοηθός-γραμματέας της, η πρώτη που πρόσεξε και ενδιαφέρθηκε για τα σχέδιά της. Ο Ulliel απ’την άλλη, υποδύεται τον ιδιόρρυθμο (στα ερωτικά του) Κόμη ντ’ Ορσέ− δεν διευκρινίζεται αν είχε σχέση με το θρυλικό μουσείο− ο οποίος φαίνεται να την λατρεύει με τον τρόπο του (και το φρικτό τέλος του).

Η Φούλερ βλέπουμε να στροβιλίζεται στους ήχους της εξαίσιας μουσικής του Α.Βιβάλντι (ακούγονται οι 4 Εποχές του) αλλά το παραλήρημα που προκαλούσε στο κοινό της Belle Epoque το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά: φρικτοί πόνοι στην πλάτη της, και κίνδυνος να κάψει τα μάτια της λόγω της έκθεσής της σε πολύ δυνατούς προβολείς που χρησιμοποιούσε στην παράστασή της. Με κοστούμια και σκηνικό φωτισμό δικού της σχεδιασμού, δημιουργούσε ένα ονειρεμένο αποτέλεσμα.

Η ταινία της Giusto, με φοβερή αναβίωση της εποχής, γοητευτική πρωταγωνίστρια, πανέμορφη μουσική και χορογραφίες, είναι must-see για χορογράφους, χορευτές αλλά και…αδίστακτους φιλόδοξους (προσέξτε την Lily-Rose Depp, η κόρη του Johnny, υποδυόμενη την ανερχόμενη χορεύτρια και προστατευόμενη της Φούλερ, Ισιδώρα Ντάνκαν).

“Genius is ten per cent inspiration and eighty per cent perspiration” έγραψε κάποιος. Η Φούλερ που βύθιζε ανακουφισμένη τα  πονεμένα χέρια της σε παγάκια μετά από κάθε παράσταση, που φορούσε εκτός σκηνής, πάντα γυαλιά ηλίου για να μην της πληγώνει το φως τα μάτια, που υποκλινόταν κάθιδρη κι εξουθενωμένη, αποδεικνύει αυτό ακριβώς : ότι για να δημιουργήσεις Τέχνη υψηλής αισθητικής, θα (πρέπει να) καταρρακωθείς…

 

Trivia :

• Αρχικώς την Ισιδώρα Ντάνκαν επρόκειτο να υποδυθεί η Elle Fanning.
• Η χορογράφος Jodi Sperling – που έχει εμπνευστεί σε μεγάλο βαθμό απ΄τη δουλειά της Φούλερ−διετέλεσε χορογράφος και δημιουργική σύμβουλος στην ταινία, καθώς και προετοίμασε αποκλειστικά, την Soko για το ρόλο.
• Ο χορός της Φούλερ ονομάστηκε “The serpentine dance”, τα κοστούμια και σκηνικοί φωτισμοί που σχεδίασε,κατοχυρώθηκαν μ’ ευρεσιτεχνία.
• Σε σύντομο ρόλο, εμφανίζεται και η Amanda Plummer υποδυόμενη τη μητέρα της Φούλερ.