Το πρόσωπο πίσω απ’ το πρόσωπο

Υπάρχουν μυριάδες τρόποι για ν’ αφηγηθείς,θίξεις, κάποιο “ακανθώδες” ζήτημα, ενοχλητικό, αμφιλεγόμενο και πάει λέγοντας. Ο Pedro Almodovar ,επιλέγει, απ’ όσο εχω καταλάβει τόσα χρόνια, την κατά μετωπο επίθεση γαρνιρισμένη με μπόλικη θεατρικότητα, ευφάνταστα και εξωφρενικά πλαίσια δράσης. Διπλές μανάδες, αδέλφια που αγνοεί το ένα την ύπαρξη του άλλου, παθιασμένες συνερεύσεις, πολυτελείς κατοικίες, πολυτελή αξεσουάρ, ωράιες γυναικες και φόνοι. Η αλάνθαστη συνταγή για την παρασκευή μιάς πετυχημένης σαπουνόπερας.
Πως γίνεται όμως να κράζουμε-όσοι το κάνουμε- τις σαπουνόπερες, και να λατρεύουμε- όσοι πάλι το κανουν- τις ταινίες του Almodovar; Γίνεται, οταν έχεις ένα ιντριγκαδόρικο σενάριο, ένα μυσρικό του οποίου η αποκάλυψη μπορεί να προκαλέσει σεισμο στα σωθικά σου, όταν εχεις μία ΘΕΑ ονόματι Elena Anaya για πρωταγωνίστρια( η μυστηριώδης και πανεμορφη Βέρα), εναν ώριμο πρωταγωνιστή ονόματι Antonio Banderas ( ο μεγαλογιατρός Ρομπερτ) και μια οικονόμο η οποία ακροβατεί στο σκοινί του κωμικοτραγικού ( η Marisa Paredes).
H ταινία του Almodovar La Piel Que Habito(βασισμένη στο βιβλιο του Τhierry Jonquet, MYGALE) θα μπορούσε να ερμηνευθεί, εκτός απο μία αρρωστημένη περίπτωση τιμωρίας και εκδίκησης, και ως ένα πολύ έξυπνο πλασσάρισμα των ζητημάτων της φυλετικής ταυτοτητας(του φύλου), του σεξ ( άπαιχτη η σκηνή με την περιγραφή των “κολποκών διαστολέων”),της κατάχρησης ιατρικής εξουσίας, του κατηγορικού ή μή χαρακτήρα που εχει πάνω μας η βιολογική μας συγκρότηση.
Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως η ταινία του Ισπανού μοιάζει με φανταιζί τρενάκι του τρόμου. Γιαυτο πριν ταξιδέψουμε μαζί του, πρέπει να εχουμε φάει πολύ ελαφρά και να είμαστε χαλαρωμένοι. Διότι η ναυτία παραμονεύεισε καθε στροφή…

Φράνσις