Περί original Πισίνας και αβάσταχτης γοητείας
Γράφει ο Γιώργος Παππάς
(Το κείμενο είχε πρωτοδημοσιευτεί στην ομάδα του facebook «4K»)
H Πισίνα/ La Piscine (1969) του Jacques Deray, με Alain Delon, Romy Schneider, Maurice Ronet, Jane Birkin
Ξανά επίκαιρο, με την διαφορετική ανάγνωση της υπόθεσης από το φετινό A Bigger Splash, πάντα επίκαιρο ουσιαστικά όταν μπαίνει καλοκαίρι, με την εικόνα του ήλιου που αντανακλά στα βρεγμένα κορμιά του Αλαίν Ντελόν και της Ρόμυ Σνάιντερ συνώνυμη της θερινής κάψας.
Δεν ξέρω αν αντικειμενικά η Πισίνα είναι καλή ταινία. Δεν με νοιάζει και πολύ. Είναι αναλλοίωτη στον χρόνο η λάμψη των προσώπων και της εικόνας, είναι μια καίρια στιγμή μετάβασης στην καριέρα μιας εκ των πλέον εκτυφλωτικών γυναικών που γνώρισε ο κινηματογράφος, είναι μια ξεδιάντροπη επίδειξη χλιδής και, ασύλληπτης, ομορφιάς, περιτυλιγμένη με στοιχειώδες μυστήριο μπουρζουάδικης ερωτικής ζήλιας (αλλά άνευ της σαρδόνειας κριτικής ενός Σαμπρόλ). Για να γινόμαστε χρηστικοί, για τους έχοντες χρήμα και ιδέες απόδρασης, η βίλα είναι στο Ramatuelle, δίπλα από το St. Tropez, με 517 Ευρώ το βράδυ λιάζεσαι εκεί που λιαζόταν η Ρόμυ, όποιος θέλει λεπτομέρειες να επικοινωνήσει, θα χρεώσω μικρή προμήθεια. Επίσης αυτό το ταπεινό που οδηγεί ο Maurice Ronet είναι Maserati Ghibli (πολύ πριν ο Μιγιαζάκι πάρει πένα στο χέρι του), το συγκεκριμένο μοντέλο το τράκαραν και έγινε παλιοσίδερα το 2002, να μην ψάχνετε δηλαδή.
Η υπόθεση γνωστή: η Ρόμυ και ο Ντελόν αποτραβηγμένοι σε εκθαμβωτική βίλα ζουν τον δυναμικό έρωτά τους, ώσπου εμφανίζεται από το παρελθόν (της Ρόμυ ιδιαίτερα) ο Μωρίς Ρονέ με την πρωτοεμφανιζόμενη κόρη του Τζέην Μπίρκιν, και σχηματίζονται οι αναπόφευκτες ερωτικές διασταυρώσεις με μοιραίο τέλος. Δεν ψάχνουμε κανέναν συμβολισμό για τα ατιμώρητα εγκλήματα της αριστοκρατίας, δεν εστιάζουμε καν στο αστυνομικό μέρος της ιστορίας, ο Ντερέ ατέλειωτα εστιάζει στον ερωτισμό που σταλάζει μεταξύ των πρωταγωνιστών. Κι είναι ευτυχισμένος που έχει αυτούς τους πρωταγωνιστές: ο Ντελόν είναι στην παντοδυναμία του, και εδώ πρωτοσυναντά έναν σκηνοθέτη με τον οποίο θα δουλέψουν άλλες 6 φορές στην συνέχεια. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε εκτός από το να χαμογελά κοιτώντας υπαινικτικά κάτω από το στυλάτο γυαλί ηλίου. Ο Ρονέ είναι αρκούντως τεράστια προσωπικότητα ώστε να μπορεί να αιτιολογηθεί η πιθανότητα να βάλει την γυναίκα του Ντελόν σε δίλημμα (και φυσικά, αναπόφευκτα η επιλογή του Ρονέ εναντίον του Ντελόν κλείνει το μάτι στο Γυμνοί στον Ήλιο, την πρώτη τους συνάντηση, με την Ρόμυ μάρτυρα επίσης). Η Μπίρκιν έρχεται να συμπληρώσει την χλιδή με μια ποπ αισθητική της εποχής (και ο Γκενσμπούρ κάπου πίσω από μια φυλλωσιά παρακολουθούσε με πανικό τα γυρίσματα).
Αλλά πάνω απ’όλα τα πρόσωπα είναι η Ρόμυ: Το 1968 η Ρόμυ είναι σε μια παράξενη φάση της καριέρας της. Η αγαπημένη όλων Πριγκίπισσα Σίσσυ έχει αποπειραθεί την διεθνή καριέρα με άνισα αποτελέσματα (άνισα φαινόταν τότε, μιλάμε για Δίκη του Orson Welles, What’s new pussycat, το τρίγωνο με Φιντς και Μελίνα, το σκετς του Βισκόντι στον Βοκάκιο, αλλά περσόνα συγκεκριμένη δεν είχε βγάλει). Με τον Ντελόν υπήρξαν ζευγάρι για 5 χρόνια, από το 58 που άγνωστος αυτός ήταν δίπλα της στο Christine, μέχρι το 63, που υπερδιάσημος πλέον αυτός ζήτησε συγγνώμη γιατί προτιμούσε μια άγνωστη τότε Τευτόνισσα ονόματι Νίκο. Η επανένωσή τους είχε μια εκπληκτική χημεία και φαινομενικά καθόλου απωθημένα (ίσως υπερβολικά εκπληκτική χημεία, ακόμη κι ο Ρονέ δύσκολα μπαίνει ανάμεσά τους). Κι εδώ είναι που για πρώτη φορά η Ρόμυ αναδεικνύει τον ερωτισμό της γυναίκας, όχι του γλυκύτατου κοριτσόπουλου. Κι ο Ντερέ δεν χάνει ευκαιρία να απαθανατίζει αυτόν τον πηγαίο ερωτισμό της. Η Ρόμυ με το μαύρο μαγιό, η Ρόμυ με το άσπρο μαγιό, η Ρόμυ γυμνή. Η Ρόμυ με το αισθαντικό βλέμμα, η Ρόμυ διάπυρη από πάθος. Περνάει και ο φίλος του Ντερέ, ο Κλωντ Σωτέ, από το μοντάζ, βλέπει πλάνα, παθαίνει σοκ, βρίσκει την πρωταγωνίστριά του για το Choses de la Vie, και εκεί γεννιέται ουσιαστικά η Ρόμυ της χρυσής σύντομης πενταετίας (άντε δωδεκαετίας), της πιο συντριπτικής ερωτικής θλίψης της ιστορίας του σινεμά (λέω εγώ). Με τον Ντελόν θα ξαναβρεθούν λίγα χρόνια αργότερα στην Δολοφονία του Τρότσκυ, αλλά η χημεία τους εκεί είναι δευτερεύον θέμα, έχει άλλα ωραία να πει ο Λόουζυ. Του οποίου Λόουζυ την αισθητική από το Accident την έχει δανειστεί λιγάκι ετούτη η Πισίνα, και καλά έκανε.
Μπορεί να είμαστε στο 1969, λίγους μήνες μετά τον Μάη, αλλά ο Ντερέ δε νοιάζεται. Μπορεί ο Ντελόν να βρίσκεται εν μέσω σκοτεινού σκανδάλου (η δολοφονία του σωματοφύλακά του, γυμνές φωτογραφίες της μέλλουσας κυρίας Προέδρου Πομπιντού, οι στενές σχέσεις του με την Κορσικάνικη μαφία στο μικροσκόπιο) αλλά η κάμερα δεν σκοπεύει να αναγνωρίσει πάνω του έναν ακόμη Τομ Ρίπλεϋ, κι ας τα φέρνει η εξέλιξη της ταινίας έτσι. Μπορεί για ταινία του Ντερέ να μην ξαναγράψουμε (είπαμε, καλά τα Μπορσαλίνο και τα Marginal αλλά ως εκεί). Μπορεί την όποια γοητεία της Μπίρκιν να συνεχίζουμε να την βρίσκουμε ακατανόητη. Αλλά κάθε φορά που θα πέφτει το βλέμμα στην ταινία, ο μύθος θα επικυρώνεται.
