Ο Λαβύρινθος της Σιωπής

Ενδιαφέρουσα αν και αρκετά mainstream, η ταινία του Τζούλιο Ρικιαρέλι αναφέρεται σε μία μεταστροφή της γερμανικής κοινωνίας. Τη στιγμή που το γερμανικό σύστημα δικαιοσύνης αποφάσισε να πάψει να κάνει τα στραβά μάτια στα εγκλήματα των Ναζί και να τους κυνηγήσει, παρά το ότι πολλοί από αυτούς ήταν επιφανή μέλη της γερμανικής κοινωνίας.

Ένας νέος εισαγγελέας είναι ο μόνος που αποφασίζει να ασχοληθεί με την υπόθεση, έχοντας τη στήριξη του προϊσταμένου του. Είναι μία περίοδος όπου ελάχιστοι Γερμανοί γνωρίζουν τι σημαίνει Άουσβιτς. Όσοι γνωρίζουν θεωρούν ότι πρόκειται για προπαγάνδα, ενώ άλλοι απλά κάνουν τα στραβά μάτια. Εκείνος προσπαθεί να τους κυνηγήσει βρίσκοντας τους υπαίτιους και συγκεντρώνοντας εκατοντάδες μαρτυρίες από επιζώντες του μαρτυρικού στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Έχοντας στο επίκεντρο την ιδέα ότι «όλοι γνώριζαν και σχεδόν όλοι εμπλέκονταν», η ταινία προσπαθεί να δείξει πως ένα ολόκληρο έθνος προχωρά με την ιδέα ότι κάποτε διέπραξε ένα τόσο φριχτό έγκλημα.

Είναι περισσότερο «κλινική» στην προσέγγισή της, επιλέγοντας να βασιστεί στα όσα ο θεατής γνωρίζει παρά να τον υποβάλλει σε φρικιαστικές ιστορίες από το Άουσβιτς. Βέβαια, σε μία ταινία για την αποκατάσταση της αλήθειας, θα περίμενες τουλάχιστον να δοθεί λόγος στους ανθρώπους που υπέφεραν.

Αντί γι’ αυτό το βάρος δίνεται στον «ήρωα» εισαγγελέα, ο οποίος έκανε απλώς τη δουλειά του!

Είναι η δεύτερη ταινία με το ίδιο θέμα σε μικρό χρονικό διάστημα, ταινία που επιχειρεί να συμφιλιώσει τη Γερμανία με το παρελθόν της (η άλλη είναι το People VS Fritz Bauer που είναι χειρότερη από τούτη εδώ.

Τελικά να τη δω;

Υπέροχη αναβίωση της εποχής, σκηνικά και κοστούμια, και ένα ενδιαφέρον θέμα, αν και δεν ξεφεύγει από κλασικά μονοπάτια.

Fun trivia: Η ταινία ήταν η φετινή επιλογή της Γερμανίας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.