Αλαντίν, οι νέες περιπέτειες

Ένας Άγιος Βασίλης αφηγείται ένα παραμύθι σε παιδάκια σε ένα εμπορικό κέντρο. Η ιστορία είναι ο Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι, αλλά είναι αρκετά… διαφορετική από αυτή που θυμόμαστε. Μία γαλλική «κάφρικη» κωμωδία που δυστυχώς στην Ελλάδα θα την δούμε μόνο μεταγλωττισμένη.

Είμαι πάντα της άποψης ότι κάθε τι στο οποίο έχουμε πρόσβαση (πληροφορίες, ταινίες, πίνακες ζωγραφικής, ταξίδια, στιγμές) σχετίζονται με τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Συγκεκριμένα για τις ταινίες παίζει σημαντικό ρόλο πότε θα δεις μια ταινία, πώς θα την δεις. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Αλαντίν, οι νέες περιπέτειες;

Είδα την ταινία σε μία γεμάτη με παιδιά αίθουσα των Αμπελοκήπων και όσο και να θες να μείνεις γκρινιάρης και ασυγκίνητος, ένα χαμόγελο δεν μπορείς παρά να το σκάσεις. Κι αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι προσωπικά βρήκα το χιούμορ αρκετά «φτηνό», αυτό δεν εμπόδισε τα παιδιά από το να γελάσουν σε αρκετές σκηνές της ταινίας, αναγκάζοντας και τους υπόλοιπους θεατές να το παρακολουθήσουν με μία πιο χαλαρή διάθεση.

Το Αλαντίν, οι νέες περιπέτειες δεν είναι ακριβώς μία παιδική ταινία (βασικά πολλά από τα αστεία του είναι αρκετά «ενήλικα» και μάλλον ακατάλληλα για ένα πολύ νεανικό κοινό). Αλλά ούτε ταινία για ενήλικες είναι ακριβώς. Είναι μία κάφρικη γαλλική κωμωδία, βασισμένη σε ένα παιδικό παραμύθι που έχει απ’ όλα: μάχες, ακριβά σκηνικά, εξωτικά ρούχα. Εντάξει, δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, αλλά προσφέρει ένα ενδιαφέρον δίωρο.

Ανάμεσα σε αυτά με τα οποία αστειεύεται η ταινία είναι και αρκετά φαινόμενα της ποπ κουλτούρας, όπως το Star Wars ή το Lord of the Rings (σε μία από τις πιο έξυπνες αναφορές), ενώ βλέπουμε τον Άγιο Βασίλη να περιγράφει μια εντυπωσιακή σκηνή μάχης (την οποία ποτέ δεν βλέπουμε επί της οθόνης) μόνο και μόνο για να ακούσουμε έναν χαρακτήρα να λέει: «Αν αυτή η ιστορία γυριζόταν ταινία, μία τέτοια σκηνή θα ήθελα να δω».

Κατά τα λοιπά, μην περιμένετε τίποτα εκλεπτυσμένα αστεία ή ανατρεπτικά μηνύματα. Ο Ζαν-Πολ Ρουβέ κρατά τον πιο ενδιαφέροντα ρόλο -εκείνον του βεζίρη-, ενώ μετά τον Ρόμπιν Γουίλιαμς όποιος και να κάνει το τζίνι θα είναι απλά αποτυχημένος (εδώ στον ρόλο βλέπουμε τον Ερίκ Ζουντόρ).

Εάν είχαμε τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουμε στα γαλλικά, σίγουρα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς η μεταγλώττιση είναι κακή. Μπορούμε να φανταστούμε ότι στην πρωταρχική της εκδοχή στόχος της ήταν να μοιάζει περισσότερο με τις ταινίες Αστερίξ. Μία ματιά του αποτελέσματος αυτού μπορούμε να ρίξουμε στο α λα Μπόλιγουντ μουσικό θέμα, το οποίο έχει μείνει στα γαλλικά.

Τελικά να τη δω;

Φτηνό χιούμορ, αλλά μία ταινία που σαχλαμαρίζοντας και με τα σκηνικά και τα κοστούμια καταφέρνει να σε κρατήσει για ένα δίωρο.

Fun trivia: Οι παγίδες στο κάστρο που μπαίνει ο Αλαντίν για να πάρει το λυχνάρι θυμίζουν αμυδρά τις ταινίες Ιντιάνα Τζόουνς.