Βγήκε το τρέιλερ του Last Days in the Desert και ο ΜακΓκρέγκορ ως Ιησούς
Από την ιστορία του Ιησού, γνωρίζουμε από τις Γραφές τα πάντα, εκτός από τις 40 ημέρες που περιφερόταν στην έρημο. Η ταινία του Ροντρίγκο Γκαρσία εμπνέεται από αυτό το αφηγηματικό κενό και έρχεται να το γεμίσει, περιγράφοντας την εσωτερική πάλη της ανθρώπινης με την θεϊκή πλευρά του Ιησού καθώς και μιας έντονης κόντρας με τον διάβολο.
Στον απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο, βρίσκουμε τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, ο οποίος επίσης ενσαρκώνει και τον διάβολο. Διπλός ρόλος – πρόκληση, λοιπόν, για τον σκωτσέζο ηθοποιό, ο οποίος τα τελευταία χρόνια προτιμάται για ρόλους του λεγόμενου «μέσου ανθρώπου» και εδώ περνά στο εντελώς άλλο άκρο, δηλαδή αναλαμβάνει την μεγάλη κεντρική ερμηνεία, που ή θα σηκώσει όλη την ταινία μαζί του ή θα την παρασύρει μαζί του.
Ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι στη διεύθυνση φωτογραφίας βρίσκουμε για άλλη μια φορά τον, επί τρεις φορές συνεχόμενο νικητή Όσκαρ, Εμμάνουελ Λουμπέζκι (Gravity, Birdman, the Revenant).
Σήμερα, προ ολίγης ώρας, κυκλοφόρησε το τρέιλερ της ταινίας. Ας του ρίξουμε μια ματιά:
Η ταινία είναι μυθοπλασίας. Ήπιων τόνων θρησκευτικό δράμα με έντονα όμως αλληγορικά στοιχεία. Ένας περιπλανώμενος ασκητής, ένας “Άγιος άνθρωπος” που αναζητά την μεσσιανική του ταυτότητα, σε ένα γυμνό τοπίο, εγκλωβισμένος ανάμεσα στη γήινη υπόσταση και τη θεική του αποστολή, βρίσκει (με τη μορφή μιάς ζωντανής παραβολής που αντανακλά την δική του κατάσταση στον κόσμο) κάτω από μια απομονωμένη οικογενειακή σκηνή την πρόκληση (από τον Σατανά) για να δοκιμαστεί (συμμετέχοντας βιωματικά) και να αποδείξει ποιός πραγματικά είναι, λύνοντας τον γρίφο-πρόβλημα της οικογένειας. Έναν γρίφο-πρόβλημα με κεντρικό θεματικό πυρήνα την συνεκτικότητα της οικογένειας που απειλείται από την ενηλικίωση του παιδιού και την ανίατη ασθένεια της μητέρας, την εναλλαγή εξουσίας μέσα από τη σύγκρουση των γενεών, την ψυχολογική σχέση και επικοινωνία πατέρα-γιού και το ηθικό καθήκον του γιού απέναντι στις προσδοκίες του πατέρα.
Συγκρατημένη, αργή και πολύ εγκεφαλική η σκηνοθεσία του Γκαρσία που χειρίζεται τα θέματα του με αποστασιοποιημένη λεπτότητα, σεβασμό και ευαισθησία, εξερευνά το χώρο ανάμεσα στην αμφιβολία και την μεταφυσική πίστη και δίνει συνεχώς την αίσθηση οτι κάτι (ελάχιστο) της λείπει, για να απογειώσει αυτήν την (πολύ καλών προθέσεων) ταινία σε ενα κινηματογραφικό αριστούργημα. Εξαιρετικά υποβλητική φωτογραφία από τον μαίτρ πιά του είδους Λουμπέζκι, που μετά από τα Gravity (αχανές διάστημα), Birdman (εσωτερικοί χώροι), The Revenant (άγρια φύση) έρχεται να ξαναφήσει το στίγμα του με μιά μνημειώδη σπουδή -αυτή την φορά- των τοπίων της ερήμου.
Χρησιμοποιώντας έναν απόκοσμα λυρικό αν και στριφνό (σε πρώτο άκουσμα) μινιμαλιστικό κώδικα, οι συνθέσεις για έγχορδα των Jurriaans/Bensi δημιουργούν μια μουσική επένδυση με ένα ελεγειακό ύφος που συμβαδίζει απόλυτα με τις εναλλαγές της δραματουργίας, την απλότητα των ερμηνειών και δένει εκπληκτικά με τη φωτογραφία των ερημικών τοπίων.
Λιτές και διακριτικές αλλά δουλεμένες σε βάθος και ουσιώδεις, οι ερμηνείες των ηθοποιών. Ενδιαφέρων από δραματουργικής και ψυχολογικής απόψεως ο διπλός ρόλος του Μακ-Γκρέγκορ. Γεμάτος άγνοια, σύγχυση, προβληματισμούς αλλά και ακλόνητη πίστη, ο πολύ ανθρώπινος (κρυώνει, διψάει, πονάει, πέρδεται(!)) χαρακτήρας του “Γέσουα”, όπως επίσης ο με ενοχικές αδυναμίες, στιγμές αυτολύπησης, αλλά και εξάρσεις ειλικρίνειας χαρακτήρας του Σατανά ως αντεστραμένο (ηθικά και μεταφυσικά) είδωλο του “Γέσουα”.
Αν είστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις, “ψαγμένοι” θεατές και σας αρέσει το δημιουργικό σινεμά, η ταινία θα σας ικανοποιήσει.