Η τελευταία φάρσα
O Ηλίας, ο Παύλος, ο Νίκος και η Σοφία είναι τέσσερις νέοι επιστήμονες που συμμετέχουν σε μια σημαντική επιστημονική έρευνα. Το αγαπημένο τους χόμπι είναι να ξεσκεπάζουν ψευδοπροφήτες, δήθεν θεραπευτές και λοιπούς τσαρλατάνους, δημοσιεύοντας τα κατορθώματα σε μια ιστοσελίδα που έχουν στο διαδίκτυο. Ο Ηλίας μπαίνει στο κοινόβιο του Ίκαρου, ενός θεραπευτή που ισχυρίζεται ότι μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο. Γνωρίζει την Δώρα που πάσχει από λευχαιμία και αρχίζει να τη ερωτεύεται, γεγονός που τον κάνει να αρχίζει να αναρωτιέται κατά πόσο έχει δικαίωμα να διαλύσει μια «θεραπευτική αυταπάτη.
Το σενάριο της ταινίας κρύβει μια μεγάλη δραματική έκπληξη που θα σας κάνει να αλλάξετε διάθεση απέναντι στην πλοκή. Ο Βασίλης Ραΐσης και ο Γαβριήλ Ευσταθίου έχουν πολύ καλές σεναριακές ιδέες που κατορθώνουν να εκμεταλλευτούν για να παρασύρουν το κοινό στην ροή της ταινίας. Το κωμικό στοιχείο,που είναι κάπως λίγο άνισο, μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τους τέσσερις νέους επιστήμονες και να ξεχωρίσουμε τον Ηλία που είναι ο πιο ευαίσθητος . Τον ακολουθούμε στην είσοδο του στο θεραπευτικό κοινόβιο όπου γνωρίζει την Δώρα και την ερωτεύεται. Ο έρωτας χρησιμοποιείται από τους σεναριογράφους ως μέσο μετάβασης από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο, κάνοντας ανεπαίσθητη την αλλαγή στην πλοκή, γεγονός που δεν ξενίζει τον θεατή. Το τρίτο μέρος της ταινίας είναι αρκετά συγκινητικό καθώς οι σκηνές που παρουσιάζονται θα μας φέρουν στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις από στιγμές που έχουμε περάσει με αγαπημένα πρόσωπα.
Η σεναριακή δομή της ταινίας είναι τέτοια που να επιτρέψει στον σκηνοθέτη να χειριστεί τα θέματα που θέλει να θίξει όπως την διαφορά ανάμεσα στον πραγματισμό της επιστήμης και την ανάγκη του ανθρώπου για ελπίδα, την θέληση για ζωή και την ανάγκη για ένταξη σε μια ομάδα. Ο Ηλίας, λίγο απόμακρος στην αρχή, μέσω του ερωτικού συναισθήματος εντάσσεται στην ζωή του κοινοβίου και αλλάζει συμπεριφορά πριν καταλήξει ξανά στην αγκαλιά της πρώτης του ομάδας, των επιστημόνων και φίλων. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και με καλοβαλμένο χιούμορ αλλά και με κάποιες βαρύγδουπες φράσεις που όμως δεν επηρεάζουν την συνολική εικόνα του σεναρίου, οι χαρακτήρες καλογραμμένοι χωρίς τις συνηθισμένες υπερβολές άλλων σεναρίων. Παράδειγμα ο γκουρού Ίκαρος που είναι απλός και γήινος χαρακτήρας και δεν σκιαγραφείται χοντροκομμένα όπως οι χαρακτήρες του Παύλου, του ματσό της παρέας, που κρύβει την ευαισθησία του κάτω από μια σκληρή μάσκα και του Νίκου, του συμπαθητικού και αστείου συναδέρφου.
Στο επίπεδο της σκηνοθεσίας ο Βασίλης Ραΐσης δημιουργεί την ατμόσφαιρα που θέλει σε κάθε σκηνή με τα πλάνα του να είναι συμμετρικά άψογα σε ορισμένες σκηνές. H σκηνοθεσία δεν προδίδει τις διαθέσεις του σκηνοθέτη και , παρά την μεγάλη διάρκεια ορισμένων πλάνων, κρατάει ένα ρυθμό και μια φρεσκάδα που δεν απογοητεύουν το θεατή. H μουσική εξυπηρετεί την ταινία και υπογραμμίζει τα συναισθήματα των ηρώων. Οι ηθοποιοί δίνουν αξιοπρόσεκτες ερμηνείες με τους Γιώτα Αργυροπούλου, Νίκο Μοναστηριώτη και Μιχάλη Καλιότσο να είναι πολύ καλοί στο ρόλο των συναδέρφων και να ισορροπούν σωστά ανάμεσα στο κωμικό και δραματικό στοιχείο. Ο Ανδρέας Μαριανός είναι πειστικός και αποτελεσματικός στο ρόλο του Ίκαρου τον οποίο ερμηνεύει με απλότητα και μέτρο αποφεύγοντας κάθε είδους υπερβολή. Η Μαρίνα Καλογήρου είναι φρέσκια και ερμηνεύει με ζωντάνια το ρόλο της Δώρας ενώ ο Νικόλας Πιπεράς, παρά κάποιες άνισες στιγμές, κατορθώνει να μας μεταδώσει τα συναισθήματα και τις αλλαγές του χαρακτήρα του.
Συμπέρασμα; Παρά τις κάποιες ατέλειες της, μια ταινία ανεπιτήδευτη, φυσική με όλες τις έννοιες του όρου, με καλογραμμένους χαρακτήρες και σεναριακές εκπλήξεις.
