Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ

Ο Λουίς Μπουνιουέλ, ένας από τους σημαντικότερους σουρεαλιστές στην ιστορία του κινηματογράφου, με τη μεγαλύτερη επιρροή στην τάση του συγκεκριμένου κινηματογραφικού κινήματος, παραμένει ιδιαίτερα αγαπητός από την AMA Films, που σε κάθε της αφιέρωμα φροντίζει να προβάλλει κάποια από τα ιδιαίτερα, μα σπουδαία έργα του. Αυτή τη φορά, πρόκειται για ψηφιακή επανέκδοση μιας από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του, η οποία όμως διαθέτει παρόμοια θεματική με αυτές που μας έχει συνηθίσει. Μέσα από ρεαλιστικούς χαρακτήρες, αλλά στήνοντας μια φορτωμένη, φανταστική ατμόσφαιρα, ξεσκεπάζει ανθρώπινες αδυναμίες, αποκαλύπτει με πνεύμα σατιρικό τα ελαττώματα και τις αντιφάσεις που διέπουν την ανθρώπινη φύση.

Ο Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ, ένας άνθρωπος με ευχάριστη, καλοπροαίρετη όψη, πηγαίνει στο δικαστή και αρχίζει να εξομολογείται τα «εγκλήματά» του. Είναι εγκλήματα της φαντασίας του, εγκλήματα που ο ίδιος θα ήθελε να είχε διαπράξει, μα πάντα εμφανιζόταν κάποιος παράγοντας να τον διακόψει. Μικρός παρακολούθησε το φόνο της νταντάς του, την οποία δε συμπαθούσε, κι έτσι ξεκίνησε η εμμονή του με το έγκλημα.

Κάθε φαντασίωση, συνοδευόμενη από καπνούς και φλόγες, σύμβολο μιας εσωτερικής κόλασης, όπου η ενοχή και η συνείδηση τον οδηγούσαν να καταδικάζει τον εαυτό του. Στοιχεία όπως η κούκλα, το ομοίωμα της γυναίκας που του αρέσει, εκφράζουν την εσωτερική του κενότητα, την αδυναμία του να φερθεί ανθρώπινα και την τάση του να υπερβεί τη φύση του και να φτάσει στην εμμονή της βαναυσότητας.

Το κωμικό στοιχείο κυριαρχεί καθ’ όλη τη διάρκεια, με τη συνηθισμένη μπουνιουελική διακριτικότητα, έτσι ώστε να αντισταθμίζει και να αποφορτίζει το δράμα. Συνυπάρχει ο ρεαλισμός με τη φαντασίωση, η σάτιρα με τη δραματικότητα, και αντίστοιχα το καλό στη φύση του Αρτσιμπάλντο, που αναζητά από μέσα του το κακό για να ισορροπήσει και να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος.

Το τέλος έρχεται με άκρως ειρωνικό τόνο να ανατρέψει την όποια δραματουργική σοβαρότητα είχε χτιστεί. Ο Αρτσιμπάλντο φαντασιωνόταν τη δολοφονία γυναικών, μα δεν μπορεί να σκοτώσει μια ακρίδα σε ένα δέντρο. Αδυνατεί να ξεπεράσει τη μικροπρέπεια της φύσης του. Έτσι, μόλις επιτέλους το συνειδητοποιεί, πετάει το μπαστούνι της υποκρισίας, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από το βάρος της προσπάθειάς του να τον ξεπεράσει, να βγάλει προς τα έξω κάτι που μέσα του δεν υπάρχει. Πιάνει την κοπέλα από το χέρι και φεύγουν μαζί. Δεν είναι πλέον μόνος του.