Laura

Κλασικό φιλμ νουάρ, σε σκηνοθεσία Όττο Πρέμινγκερ. Βασισμένο σε μία πλοκή που θα ζήλευε η Άγκαθα Κρίστι, παρακολουθεί τις προσπάθειες ενός νεαρού αστυνομικού, του Μαρκ να εντοπίσει τον δολοφόνο της Λώρα Χαντ, μιας πανέμορφης γυναίκας που δολοφονήθηκε με σκληρό τρόπο. Ποιος από τους χαρακτήρες από το περιβάλλον της Λώρα έχει το κλειδί του μυστηρίου;

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Όττο Πρέμινγκερ (Ανατομία Ενός Εγκλήματος) που στήνει ένα αριστοτεχνικό who-dunnit, αλλάζοντας, όμως, στη μέση της ταινίας ευφυώς τους κανόνες του παιχνιδιού.

Είναι μία ταινία γεμάτη απολαυστικές παραδοξότητες: στους υπόπτους επιτρέπεται να ακολουθούν τον αστυνομικό καθώς αυτός ανακρίνει άλλους υπόπτους, η ηρωίδα είναι πεθαμένη για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας (στο πρώτο μέρος τη βλέπουμε σε μερικά flash-back) και ένα φονικό όπλο που ο αστυνομικός αφήνει πάλι στη θέση του «για να το πάρει το πρωί».

Παρ’ όλα αυτά είναι μία ταινία άκρως γοητευτική. Η φωτογραφία του Τζόζεφ ΛαΣαλ είναι εξαιρετική –η ταινία κέρδισε και Όσκαρ φωτογραφίας-, η μουσική του Ντέιβιντ Ράκσιν σχεδόν στοιχειωτική. Όταν κάποτε κάποιος ρώτησε τη Χέντι Λαμάρ γιατί ενώ της είχαν προτείνει τον ρόλο της Λώρα εκείνη τον αρνήθηκε, η Λαμάρ απάντησε: «μου έστειλαν το σενάριο, όχι τη μουσική».

Από άποψη σκηνοθεσίας ακολουθεί –ή μάλλον σε εκείνη την περίοδο χτίζει- τους κανόνες του φιλμ νουάρ. Ημιφωτισμένα πλάνα, νυχτερινές σκηνές κάτω από τη βροχή, έμφαση σε αντικείμενα-φετίχ.

Από άποψη ερμηνειών ο Ντέινα Άντριους είναι αξιοπρεπής, ο μέσος αστυνομικός, ο άνθρωπος που εξαιτίας μιας προηγούμενης υπόθεσης έχει «το πόδι του γεμισμένο με μολύβι». Στον ρόλο του μνηστήρα της Λώρα εμφανίζεται ο Βίνσεντ Πράις, ένα βουτυρόπαιδο που προσπαθεί να πείσει τον θεατή ότι είναι απατεώνας. Δεν τα καταφέρνει.

Απολαυστικός ο Κλίφτον Γουέμπ στον ρόλο του Γουάλντο Λάιντεκερ ενός μοναχικού άνδρα που γνωρίζει και έχει ως συντροφιά του τη Λάουρα. Ο Λάιντεκερ ερμηνεύει έναν μάλλον εστέτ κριτικό τέχνης που μονοπωλεί την προσοχή της Λώρα την οποία χρειάζεται να μοιραστεί με αρκετούς άνδρες.

Το βλέμμα, όμως, στέκεται όπως είναι φυσικό στην Τζιν Τίρνεϊ. Ο φακός τη λατρεύει και δεν μπορεί να παραμείνει μακριά από αυτήν για πολύ. Αν και δεν είναι η τυπική femme fatale, προκαλεί διάφορα προβλήματα με την ομορφιά της. Η  Τζιν Τίρνεϊ διαθέτει την εμφάνιση, αλλά όχι απαραίτητα και το πάθος που απαιτεί ο ρόλος της.

• Διαβάστε επίσης: Τζιν Τίρνεϊ, η βασανισμένη θεά της μεγάλης οθόνης

Αυτό καθόλου δεν πειράζει τον θεατή που δεν παίρνει ικανοποίηση από την ταινία εξαιτίας της πρωτοτυπίας (η λύση του μυστηρίου μετά τη μέση είναι μάλλον προβλέψιμη), αλλά επειδή διαθέτει γοητευτική ατμόσφαιρα και μια υπέροχη πρωταγωνίστρια.

Τελικά να τη δω;

Κλασικό φιλμ νουάρ που διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου. Ο Ότο Πρέμινγκερ σκηνοθετεί μια ταινία με εξαιρετική φωτογραφία, μουσική και ερμηνείες, αν και με μάλλον αδύναμο μυστήριο. Στα συν το γεγονός ότι αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού στα μέσα της ταινίας.