Μαθήματα Οδήγησης (Learning to Drive)

H Γουέντι μια μεσήλικη κριτικός λογοτεχνικών έργων, που ο σύζυγος της μόλις την εγκατέλειψε για μια νεότερη γυναίκα, αποφασίζει να αρχίσει μαθήματα οδήγησης. Δάσκαλος της ο Νταρβάν, ένας χαμηλών τόνων Ινδός ταξιτζής που προσπαθεί να κερδίσει λίγα έξτρα χρήματα. Ανάμεσα τους θα γίνει μια άτυπη ανταλλαγή γνώσεων. Ενώ ο Νταρβάν προσπαθεί να μάθει στην Γουέντι πως να κρατά το τιμόνι, εκείνη θα του μάθει πως να προσεγγίζει τις γυναίκες.

Μια γλυκανάλατη ρομαντική κομεντί, που έχει ως θέμα της το αισιόδοξο μήνυμα ότι ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή στη ζωή μας. Αποφεύγοντας να εστιάσει στα συναισθήματα, παρά στην παρουσίαση καταστάσεων, μοιάζει να αντιμετωπίζει λίγο αποστασιοποιημένα τα θέματα που θίγει. Ίσως επειδή στη Νέα Υόρκη οι «πολιτισμένοι» χωρισμοί είναι πιο συνηθισμένοι από τα υπόλοιπα διαζύγια. Η ινδική κοσμοθεωρία συγκρινόμενη με τη σύγχρονη ζωή στις ΗΠΑ νικά κατά κράτος κι έτσι αυτά που τελικά θα φανεί να «παίρνει» ο Νταρβάν από την Γουέντι είναι ελάχιστα. Οι αχρείαστες πιο ερωτικές σκηνές της ταινίας, μας κάνουν να λυπόμαστε τους συμμετέχοντες, παρά εμπεριέχουν χιούμορ. Παράλληλα, κάνει μια μικρή νίξη στα προβλήματα των μεταναστών, χωρίς ούτε εκεί να εμβαθύνει.

Κρίμα που η φυσιογνωμία του συμπαθέστατου Μπεν Κίνγκσλεϊ τον αναγκάζει να παίζει συνέχεια σε τέτοιους ρόλους. Τουλάχιστον, ο ηθοποιός μας ανταμοίβει παίζοντας αρκετά καλά, από τον Γκάντι, στον αιγύπτιο ιερέα ή τον χιουμοριστικό Ταλιμπάν αντάρτη του Ironman. Αποτυπώνει τόσο την ανατολική φιλοσοφία, όσο και την ινδική προφορά στο παίξιμο του. Ο χαρακτήρας του Νταρβάν όμως περνάει σεναριακά σε δευτερεύουσας σημασίας, έναντι της Γουέντι, ενώ δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός ως ρόλος για τον Sir Μπεν Κίνγκσλεϊ.

Από την άλλη, η συμπρωταγωνίστρια Πατρίτσια Κλάρκσον, είναι μια πιο μελοδραματική και ήπια έκδοση της Μπλάνσετ του Blue Jasmine. Πληγωμένη και αδύναμη, μια γυναίκα που ξαφνικά χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Αυτό συμβαίνει όταν χάνει τον σύντροφο της, τον οποίο παραμελούσε για την αφοσίωση της στη δουλειά της, ίσως τελικά επειδή δε τον αγαπούσε και ιδιαίτερα. Η Κλάρκσον είναι μια ηθοποιός που συνήθως συναντάμε σε δεύτερους ρόλους. Ενώ το βαρύ, κουρασμένο παίξιμο στην αρχή υποστηρίζει το ρόλο, η γουντιαλενική -σχεδόν χωρίς συναίσθημα και βασισμένη περισσότερο στο διάλογο- ανάπτυξη του χαρακτήρα της κρατά δυστυχώς και την ταινία σε μίζερα επίπεδα.

Στο ρόλο της κόρης της Γουέντι, βρίσκουμε άλλη μια φορά την ανερχόμενη Γκρέις Γκάμερ, κόρη της Μέριλ Στριπ και φυσικό κλώνο της εμφανισιακά. Την είδαμε πρόσφατα στην τηλεοπτική σειρά Extant, όπως και παλιότερα στα Frances Ha, Homesman, Margin Call, χωρίς να έχει ως τώρα ξεδιπλώσει αντίστοιχα ταλέντα της μητέρας της.

Τελικά να τη δω; Σίγουρα οι Έλληνες οδηγοί θα είχαν πολλά να μάθουν από τα μαθήματα ηρεμίας και διαχείρισης θυμού του Μπεν Κίνγκσλεϊ. Μια ταινία που έχει περισσότερο ενδιαφέρον στα σημεία χωρίς διαλόγους. Ξεχωριστή μνεία στο trippy μιξ κομμάτι Mathar (Original Indian Vibes), που ήταν στα φόρτε του το 1968-1969 και αναβίωσε πρόσφατα από τη διασκευή των Thievery Corporation.

Fun Trivia: Στο πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο η Πατρίτσια Κλάρκσον δήλωσε ότι επί εννέα χρόνια που η ταινία παρέμενε ως σχέδιo, ήταν σταθερή στη διεκδίκηση του ρόλου γιατί της άρεσε πολύ το σενάριο. Οι δυο πρωταγωνιστές (Κίγκνσλεϊ – Κλάρκσον) είχαν ξανασυνεργαστεί παλαιότερα στο Elegy (2008).