Ο πάτος έφτασε στην κορυφή
Στυλάτη, πολύ αστεία (για την ακρίβεια τη διατρέχει κατάμαυρο χιούμορ, δεδομένου του θέματός της), μ΄εξαιρετικό soundtrack και φοβερή αναβίωση του Λονδίνου των ‘60s, είναι η ταινία του Brian Helgeland με τίτλο LEGEND, μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου του Jihn Pearson THE PROFESSION OF VIOLENCE: The Rise And Fall Of The Kray Twins η οποία ασχολείται με τους διαβόητους «πρίγκιπες γκάνγκστερ» Ρέτζι και Ρόναλντ Κρέη, δίδυμα αδέλφια που με την συμμορία τους προσπαθούσαν να ηγηθούν του Λονδρέζικου υποκόσμου τη δεκαετία του ’60, και συγκεκριμένα στην περιοχή του East End, όπου όπως χαρακτηριστικά λέει ο επιθεωρητής Ρηντ σε συνάδελφό του: «εδώ δεν μιλάνε ποτέ σε μπάτσο, αλλά φιλάνε έναν γκάνγκστερ».
Ηγεμονικό ρόλο στην ταινία έχει ο υπέροχος Tom Hardy σε διπλό ρόλο (αφού υποδύεται τους διδύμους), χαρίζει άφθονο γέλιο με την ερμηνεία του και δεσπόζει σε κάθε πλάνο είτε ως ψύχραιμος, ευγενικός και «ευϋπόληπτος» επιχειρηματίας Ρέτζι, είτε ως βίαιος, παράφρων (με ψυχιατρική βούλα), ογκώδης και με μεγάλη αδυναμία στους άντρες, Ρόναλντ/Ρόνι, ένα ούγκ με γυαλιά μυωπίας και γραβάτα, είρων και χιουμορίστας , ο οποίος κυριολεκτικά γαμάει και δέρνει. Ο Ρέτζι, πρώην πυγμάχος, ήταν ο μεγάλος έρωτας της Φράνσις Ση η οποία τον παντρεύτηκε στα 1965. Αυτοκτόνησε μετά από 2 χρόνια έγγαμου βίου και υποσχέσεων του Ρέτζι ότι θα παρατήσει το γκανγκστεριλίκι και θα ζήσουν νόμιμα∙ τη δική της φωνή ν’ αφηγείται τα κατορθώματα των φοβερών αδελφών Κρέη, ακούμε σ’ όλη την ταινία— τη Φράνσις υποδύεται η πολύ καλή στο ρόλο της και κουκλίτσα μέσα στα ‘60s ρούχα, Emily Browning.
Η ταινία είναι απολαυστική και αυτό οφείλεται τόσο στην καλοφτιαγμένη παραγωγή, όσο, και κυρίως, στις εξαιρετικές ερμηνείες όχι μόνο του Hardy αλλά και της άπαιχτης πεντάδας των Eccleston, Thewlis, Bettany, Anderson, Spruell. Ο Christopher Eccleston είναι πολύ αστείος ως «ξινός» επιθεωρητής Ρηντ της Scotland Yard , χαρακτηριστικός τύπος νομοταγούς υπαλλήλου με ταπεινή καταγωγή, που κατάφερε ν’ ανέβει επαγγελματικά , έχει όμως την κρυφή ζήλεια για τα κωλόπαιδα τούς Κρέη που βουτάνε στο εύκολο χρήμα και θέλει λυσσασμένα να τούς χώσει στη φυλακή.
Η πεντάδα πλαισιώνει επιτυχέστατα το εγκληματικό δίδυμο που τηρούσε απαρεγκλίτως την αρχή: «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος»… Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι ο ίδιος ο Ρέτζι θεωρεί πως δεν είναι γκάνγκστερ, παράνομος κ.λ.π. Όταν τον ρωτάει η Φράνσις στις αρχές της γνωριμίας τους, αυτός της απαντάει προσβεβλημένος τάχα μου « μα δεν είμαι γκάνγκστερ, είμαι επιχειρηματίας», το οποίο είναι εν μέρει αληθές αφού είναι ιδιοκτήτης ενός νυχτερινού κέντρου (κορυφαία σαρκαστική είναι η σκηνή όπου τα μέλη της συμμορίας των Κρέη φέρνουν τις εισπράξεις απ΄τις άλλες, παράνομες, δραστηριότητες κι ακουμπάνε τα λεφτά μέσα στο νεροχύτη— πόσο πιό κραυγαλέο να γίνει το υπονοούμενο γιά ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Ας πούμε εδώ ότι οι αδελφοί Κρέη τελικά συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη στα 1969. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δύο συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν γι’ ανθρωποκτονίες που διέπραξαν (ο Ρέτζι για τη δολοφονία του Τζακ Μακβίτι και ο Ρόνι για τη δολοφονία του Τζωρτζ Κορνέλ) και όχι γιά τα υπόλοιπα αδικήματα που είχαν διαπράξει («λαδώματα» ενόρκων, αστυνομικών, εκβιασμούς κ.λ.π.) όπως ο διαβόητος Αλ Καπόνε συνελήφθη για φοροδιαφυγή και όχι για τα υπόλοιπα εγκλήματα που φέρεται να είχε τελέσει.
Ο Ρέτζι πέθανε από καρκίνο το 2000 ενώ ο Ρόνι από καρδιακή προσβολή το 1995. Για τη μητέρα τους (τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται στην ταινία) οι Κρέη ήταν νομιμότατοι ή εν πάσει περιπτώσει τελούντες σε μόνιμη ασυλία∙ σε μία σκηνή λέει χαρακτηριστικά η κυρία Κρέη προς τον Ρέτζι για τον προβληματικό αδελφό του: «ό,τι κι αν κάνει , είναι αδελφός σου» , σκοτώνει ο ευέξαπτος Ρόναλντ; είναι αδελφός σου, το αίμα σου, εξαπατάει ο Ρόναλντ; είναι ο αδελφός σου. Ο Ρόναλντ φαίνεται ν’ απολαμβάνει μια ασυλία λόγω της εγνωσμένης ψυχασθένειάς του ίσως, είχε λόγο και επιρροή στους κόλπους της συμμορίας, προκαλούσε τρόμο επίσης, στις αντίπαλες συμμορίες όπως ήταν η «Συμμορία των Βασανιστών» με αρχηγούς τ’ αδέλφια ‘Εντι και Τσάρλι Ρίτσαρντσον, αλλά παραμένει αδιευκρίνιστο αν τα υπόλοιπα μέρη της συμμορίας σέβονταν/φοβόνταν ή απλώς τον ανέχονταν λόγω της συγγενικής του σχέσης με τον Ρέτζι.
Η διαφορά μεταξύ Ρηντ και Κρέη ήταν ότι «κι εγώ μποξέρ ξεκίνησα αλλά δεν έγινα κλέφτης» όπως παρατηρεί πικρόχολα ο Ρηντ στον Ρέτζι. Κλέφτες κι αστυνόμοι στις φτωχικές συνοικίες του Λονδίνου, εκεί όπου οι Κρέη ανακάτευαν εγκληματίες μ’ αριστοκράτες και τα κατακάθια ενώνονταν με την αφρόκρεμα όσο διαρκούσε το πρόγραμμα στο κλαμπ του Ρέτζι. Ο Tom Hardy μ’ αυτόν το διπλό ρόλο αποδεικνύει νομίζω γι’ άλλη μιά φορά (μετά το Lockie) ότι δεν υποδύεται απλώς ωραίους άντρες που δέρνουν, αλλά έχει την ικανότητα να ενσαρκώσει και πιο σύνθετους χαρακτήρες, ή έστω διαφορετικούς απ’ του απλού μασίστα-καβγατζή. Πάντως, μιά φράση της Φράνσις εξομοιώνει αριστοκράτες μ’ εγκληματίες και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη: «οι εγκληματίες κι οι αριστοκράτες έχουν πολλά κοινά: είναι κι οι δυό εγωϊστές, βαριούνται εύκολα και έχουν πρόσβαση σε χρήμα που δεν απέκτησαν με θεμιτά μέσα».
Το πολύ ταιριαστό τραγούδι των τίτλων τέλους Whole Lotta Love το ερμηνεύει η Duffy. Πολύ αστείος, επίσης σε σύντομη εμφάνιση, είναι και ο Nicholas Farrell (ο Μόνταγκιου του θρυλικού Charriots Of Fire) υποδυόμενος τον ψυχίατρο Δρ. Χάμφρις.
