Οι Αόρατες (Les Invisibles)
Με απόφαση του Δήμου, το κέντρο υποδοχής άστεγων γυναικών Envol πρόκειται να κλείσει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν μόνο τρεις μήνες στη διάθεσή τους για να επανεντάξουν στην κοινωνία, με κάθε τρόπο, τις γυναίκες που έχουν στη μέριμνά τους: πλαστογραφούν, καταφεύγουν στο ψέμα και προσπαθούν να βρουν οποιοδήποτε «μέσο» για να ανασταλεί η απόφαση. Για αυτό το διάστημα, τα πάντα επιτρέπονται, αρκεί οι γυναίκες να «σωθούν»!
Η κωμωδία του Λουί-Ζουλιέν Πετί, επίκαιρη όσο ποτέ, συνδυάζει το καυστικό κοινωνικό σχόλιο με το γέλιο, επιλέγοντας αληθινές άστεγες γυναίκες να συμπρωταγωνιστήσουν με την αφρόκρεμα του γαλλικού σινεμά.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ…
ü ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ: Τον Αύγουστο του 2014 η Κλερ Λαζενί, που σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ για τις άστεγες γυναίκες («Αόρατες γυναίκες, ζώντας στους δρόμους») μου έδωσε το βιβλίο που είχε γράψει προκειμένου να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ της. Εκεί καταγράφονται οι συναντήσεις της Κλερ με κοινωνικές λειτουργούς και άστεγες γυναίκες, οι έρευνές της, οι εκπλήξεις που βίωσε κατά τη διάρκεια των ερευνών όπως και η γνωριμία και η σχέση της με τις γυναίκες αυτές. Το βιβλίο με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν είχε καμία σχέση με τον πραγματολογικό, κοινωνιολογικό και βαρύ τόνο που περίμενα πως θα έχει, λόγω του θέματος. Αντιθέτως, με συνεπήρε η πολύ ανθρώπινη ιστορία που έχει μέσα της όλα τα στοιχεία της ιλαροτραγωδίας. Οι γυναίκες αυτού του βιβλίου ήταν εξαιρετικά πολυεπίπεδες, συγκινητικές και ενίοτε αστείες, παρά την τραγική τους πορεία. Ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου μέσα σε δύο ώρες, νιώθοντας ταυτόχρονα τόσο προβληματισμένος όσο και χαρούμενος που, άμεσα, ζήτησα από την παραγωγό μου να ζητήσει τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου. Ήμασταν πεπεισμένοι πως αυτές οι γυναίκες, οι τόσο εύθραυστες και αγωνιστικές συνάμα, θα αποτελούσαν το ιδανικό θέμα μιας ταινίας. Ανάμεσά τους βρίσκουμε γυναίκες όπως η Κατρίν, που έχει περάσει τα 50 και κοιμάται οπουδήποτε και η Ζουλί, που στα 25 της, αρνείται να αποδεχθεί την κατάστασή της.
