Life
Η νέα ταινία του Anton Corbijn, Life, μας αφηγείται την σχέση του φωτογράφου Dennis Scott (Robert Pattinson) με τον James Dean(Dane DeHaan). Ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στην συντηρητική ακόμη τότε Αμερική, σε μια εποχή που όλοι εμείς των 30-40 χρόνων έχουμε αγαπήσει,όπως και τις δυο επόμενες δεκαετίες, χωρίς να τις εχουμε ζήσει, άσχετα με το αν λειτούργησε ποτέ σωστά ο μύθος και η αλήθεια των χρόνων εκείνων.
Ο Dennis ένας φωτογράφος “πνιγμένος” με τα οικογενειακά του φορτία θέλει να κάνει το επάγγελμα του μια ανώτερη τέχνη απ’οτι είναι και βρίσκει την ιδανική ενσάρκωση γι’αυτο στο πρόσωπο του σχεδόν άγνωστο έως τότε, αλλά ήδη επαναστάτη και αντισυμβατικό σε όλα James Dean.Ή μη απόλυτη ελευθερία τους, τα βάρη που κουβαλούν και οι δύο από τις οικογένειες τους αλλά και τα στεγανά της κοινωνίας γενικότερα είναι στοιχεία που μας τα δείχνει αρκετά ικανοποιητικά. Αν και υπάρχει μια γενιά που δεν ξέρει τον James Dean,o μύθος του που υπάρχει είναι ακόμη ακλόνητος.
Η ταινία μας δίνει μια αρκετά σωστή αναπαράσταση εποχής όσον αφορά τα κοστούμια, τα σκηνικά,την μουσική, τη φωτογραφία της,αλλά κάπου εκεί αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα της ταινίας. Είναι σαν να βλέπουμε ένα δίωρο ποπ ψυχολογίας εμπνευσμένο από κλασσικές φωτογραφίες. Ανευρο τελείως, λείπει η ζωντανια και οικειότητα όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα πλάνα του σκηνοθετη.
Η ταινια μοιάζει να ειναι μια εντελώς επιφανειακή εξέταση μιας περίπλοκης σχέσης των δύο αντρών. Το σενάριο πάσχει και προσπαθώντας να χωρέσει σε ένα ούτε δίωρο φιλμ, τόσο σημαντικά θέματα, όπως ένα γνήσιο καλλιτεχνικό ταλέντο που προσπαθεί να σηκώσει το βάρος ενός εμπορικού συστήματος όπως είναι το Hollywood, o μεγαλοπαραγωγος της Warner (εξαιρετικός ο Ben Kingsley στον ολιγόλεπτο ρόλο του), που θέλει να εκμεταλλευτεί τους πάντες γύρω του, οι φιλενάδες (αρπακτικά) του James Dean,ακόμη και οι πονηροί ελιγμοί του φωτογράφου Dennis Scott για να αυξήσει το δικό του επαγγελματικό προφίλ.
Ο Robert Pattinson προσπαθει να αποδώσει όσο μπορεί καλύτερά (βάσει ταλέντου) τον ρόλο του, ο Dane DeHaan επίσης προσπαθεί, αλλά περισσότερο μοιάζει στον Leonardo Di Caprio στο What’s eating Gilbert Grape, προσωπική άποψη κι είναι κάτι που μου συμβαίνει σπανιότατα δυσκολεύτηκα παρά πολύ να συμπάθησω κάποιον από τους δύο χαρακτήρες.
Θεωρώ ότι η ταινία παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά πολύ περισσότερο απ’οτι θα έπρεπε με μελοδραματικες κορώνες, ενώ θα μπορούσε να θίξει πιο ώριμα τα σημαντικά θέματα που είπαμε παραπάνω.
Ο σκηνοθέτης μας έχει δείξει στις προηγουμενες ταινιες του (Control, The american, A most wanted man), ότι έχει τον τροπο να κάνει άριστη ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων κάτι που εδώ δεν το πέτυχε.
Ουσιαστικά το φιλμ δεν σου βγάζει κανένα συναίσθημα κι αν είσαι λάτρης αυτών των μύθων θα είναι κάτι που θα σε πειράξει.Ίσως η ταινία να απευθύνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του James Dean.
