Σε λάθος χρόνο (Locke)

Πόσο συναρπαστική μπορεί να είναι μία ταινία που εκτυλίσσεται ολόκληρη μέσα σε ένα αυτοκίνητο, χωρίς να είναι περιπέτεια;  Πολύ είναι η απάντηση.

Ακολουθώντας την παράδοση ταινιών όπως το Buried και το All Is Lost, η ταινία του Στίβεν Νάιτ ακολουθεί την ιστορία ενός μόνο άνδρα σε μία στιγμή κρίσης. Δεν είναι μια ταινία επιβίωσης, αλλά μια ταινία προσωπικών αποφάσεων.

Ο Άιβαν Λοκ (από εκεί και ο λιτός τίτλος της ταινίας) είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στο Λονδίνο, φεύγοντας τη στιγμή που όλοι τον περιμένουν: τη στιγμή που στο σπίτι οι δύο γιοί του και η γυναίκα του έχουν ετοιμάσει μια βραδιά για να δουν τον αγώνα, μία κρίσιμη στιγμή στη δουλειά του όταν μπαίνουν τα θεμέλια ενός τεράστιου κτιρίου στο οποίο είναι υπεύθυνος. Η ζωή του είναι έτοιμη να καταρρεύσει, αλλά εκείνος επιμένει, κοιτά μόνο τον δρόμο. Γιατί; Τι είναι αυτό που τον κάνει να θέλει να συνεχίσει στην πορεία που έχει σχεδιάσει;

Αυτή είναι η συναρπαστική ιστορία που αφηγείται ο Στίβεν Νάιτ. Η ιστορία ενός άνδρα στην πιο μεγάλη κρίση της ζωής του.

Αυτό που παρακολουθούμε είναι τουλάχιστον πρωτοποριακό: ένας μόνο ηθοποιός, ο οποίος περιστρέφεται από μία σειρά προσώπων τα οποία δεν βλέπουμε, αλλά τα αναγνωρίζουμε μόνο από τη φωνή τους, καθώς μιλούν συνεχώς στο τηλέφωνο με τον Άιβαν Λοκ. Και όμως. Δεν βαριέσαι ποτέ. Ο Νάιτ βρίσκει συνεχώς νέες λήψεις, καινούριες οπτικές γωνίες, ενώ η φωτογραφία του Χάρη Ζαμπαρλούκου είναι εξαιρετική (και μάλιστα υπό δύσκολες συνθήκες, καθώς η ταινία είναι γυρισμένη βράδυ σε έναν αυτοκινητόδρομο της Αγγλίας).

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι, φυσικά, ο Τομ Χάρντι. Εξαιρετικός ηθοποιός έτσι και αλλιώς, αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι δεν φοβάται να πάρει το ρίσκο και να σηκώσει στους ώμους του έναν ρόλο που θα τρόμαζε πολλούς. Ξανά χαμαιλεοντικός, αλλάζει εμφάνιση και φωνή για να ερμηνεύσει τον Άιβαν Λοκ και δίνει πνοή όχι μόνο στον δικό του χαρακτήρα -που βλέπουμε-, αλλά και στους άλλους που δεν βλέπουμε. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι αυτή: ότι καταφέρνει να χτίσει στην φαντασία του θεατή ολόκληρους κόσμους και καταστάσεις που δεν βλέπουμε. Και ότι καταφέρνει να μας κάνει συμμέτοχους στο πρόβλημά του.

Με μικρές κινήσεις και εκφράσεις, κληθείς ουσιαστικά να παίξει από τη μέση και πάνω, ο Τομ Χάρντι θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για Όσκαρ. Θα ήθελες να υπάρχουν κάποιες σκηνές σιωπής, αλλά δεν μπορεί κάποιος να βρει ψεγάδι στην ερμηνεία του. Η απλότητα στις κινήσεις του αποδεικνύει την εσωτερική ένταση του Άιβαν Λοκ με τρόπο μοναδικό.

Η ένταση αυτή φαίνεται, φυσικά, και από τον τρόπο που ο Στίβεν Νάιτ, ο οποίος έχει γράψει τα σενάρια των Dirty Pretty Things και Eastern Promises, έχει αναπτύξει τον χαρακτήρα του.

Και μπορεί να μην είναι η μόνη ταινία που είναι γυρισμένη σε αυτοκίνητο (άλλο παράδειγμα είναι το Ten του Αμπάς Κιαροστάμι), σίγουρα όμως θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις καλύτερες.

Τελικά να τη δω;

Οπωσδήποτε. Πρωτοποριακή και ενδιαφέρουσα, με μία ερμηνεία – πρότυπο από τον Τομ Χάρντι, το Locke παραμένει συναρπαστικό αν και έχει γυριστεί εξολοκλήρου σε ένα αυτοκίνητο.