60o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου: Ημερολόγιο #4
Αν νομίζετε ότι οι Ωμότητες (Raw) της Τζούλια Ντουκουρνάου, (που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και προβλήθηκαν και εδώ στο Λονδίνο), είναι από τις πιο σκληρές κινηματογραφικές εμπειρίες, τότε μάλλον πρέπει να δείτε (ή καλύτερα να μη δείτε) το τελευταίο δεκάλεπτο του πολωνικού Playground (Plac zabaw)!
O σκηνοθέτης Bartosz M. Kowalski, που προέρχεται και από τον κόσμο του ντοκιμαντέρ, μετά την προβολή μας μίλησε για την μεγάλη έρευνα που έκανε, σε ψυχολόγους, αστυνομία, για περιπτώσεις ανεξήγητης βίας παιδιών σε ζώα ή σε άλλα παιδιά, ως συναισθηματική αντίδραση σε αντίστοιχη είδηση στις ειδήσεις: Δεν τολμά καν να αναζητήσει αιτίες, μιας και κάποιες φορές όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν. Καθημερινά γινόμαστε όλο και πιο σκληρόπετσοι και αδιάφοροι σε τέτοιες ειδήσεις, είτε όπως παρουσιάζεται η βία μέσα από τις ταινίες, όπως π.χ. στο Χόλιγουντ. Έτσι, ενώ δεν είχε σκοπό να γυρίσει τέτοια ταινία, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία έπρεπε να ειπωθεί έτσι, χωρίς ωραίες λήψεις. Μόνη εξαίρεση στη ρεαλιστική κινηματογράφιση, η σκηνή στο δρόμο όπου όλοι οι περαστικοί σταματούν και κοιτούν τα παιδιά, με ένα μικρό συμβολισμό-παρέμβαση, σαν flash-forward.
Φυσικά η τελευταία σκηνή ήταν η πιο δύσκολη να γυριστεί, χρειάστηκε η βοήθεια εφέ, κούκλας και πράσινου πανιού, ενώ έπρεπε να είναι απόλυτα χορογραφημένη από τα παιδιά, τα οποία μας είπε ότι είχαν και υποστήριξη από ειδικούς ψυχολόγους κατά την περίοδο των γυρισμάτων και μετά. Πολύ χρόνο αφιέρωσε και στο casting, κοντά ένα χρόνο, μιας που δεν ήθελε τα παιδιά να είναι πριν την ταινία γνωστά από σειρές ή διαφημίσεις, ώστε το κοινό να μη τα έχει ταυτίσει με οτιδήποτε και να φαίνεται πιο ρεαλιστικό.
Lion:
Νικόλ Κίντμαν και Ντεβ Πατέλ βρέθηκαν στο Λονδίνο για την πρεμιέρα της ταινίας Lion που βασίζεται σε πραγματική ιστορία: την ιστορία ενός αγοριού που μπήκε καταλάθος σε ένα τρένο και δεν μπόρεσε να βρει τους γονείς του, υιοθετήθηκε από μία οικογένεια Αυστραλών και θέλησε στη συνέχεια να μάθει περισσότερα για τις ρίζες του. Σε ειδικό Screen Talk που διοργάνωσε το Φεστιβάλ, οι δύο σταρ μίλησαν για την καριέρα τους. Μεταξύ άλλων η Νικόλ Κίντμαν αναφέρθηκε στη συμμετοχή της στη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, λέγοντας ότι ο σκηνοθέτης της ζητούσε συνέχεια να βγάλει το κωμικό στοιχείο από μέσα της, αν και το σενάριο μπορεί να έμοιαζε μελοδραματικό. Αναφέρθηκε στην επιρροή που είχε πάνω της η συνεργασία με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ «τον καθηγητή των καθηγητών» όπως είπε και στη βράβευσή της με Όσκαρ που για εκείνη σηματοδοτούσε τη μοναξιά γιατί δεν είχε «κανέναν να μοιραστεί τη χαρά της μαζί του». Ο Πατέλ από την πλευρά του σημείωσε ότι όταν ήταν παιδί ήθελε να αποποιηθεί της κληρονομιάς του, αλλά τώρα σκέφτεται ότι πρέπει να μπεις στο καλούπι για να καταφέρεις να το σπάσεις.
Afternoon Teas:
To BFI οργανώνει τα περίφημα afternoon teas, όπου δημιουργοί και ανταποκριτές συναντιώμαστε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και συζητάμε για τις ταινίες τους, πίνοντας τσάι, ή ποτό και τρώγοντας εδέσματα, μια ευκαιρία για δημιουργικές συζητήσεις. Από τις συνεντεύξεις θα ανέβουν ξεχωριστά κείμενα εν καιρώ, αλλά θα σας δώσουμε μια πρώτη γεύση:
Μιλώντας με τον Gabe Klinger, σκηνοθέτη του «Porto», τελευταία ταινία του αδικοχαμένου Άντον Γέλτσιν, που θα δούμε φέτο και στο Φεστιβάλ Θεσ/κης και μου είπε ότι πρώτη του επιλογή ήταν όχι το Πορτο, αλλά η Αθήνα, αλλά η γραφειοκρατία, οι άδειες από αρχαιολογική και τα λεφτά που ζητούσαν δε το επέτρεψαν κι έτσι στράφηκε τελικά στην Πορτογαλία… Μπράβο Ελλαδίτσα!
Πίνωντας τσάι και μιλώντας για νεκτροτομεία, με τον Billy O’Brien, τον Ιρλανδό σκηνοθέτη του «I am Not a Serial Killer». Ο σκηνοθέτης μας είπε για την έρευνα που έκανε στις ΗΠΑ για νεκροτομεία που περιέργως είναι σε υπόγεια σπιτιών, όπου μπορεί να ζει από πάνω κανονικά μια οικογένεια, γεγονός που σόκαρε και τον ίδιο. Φυσικά, δεν μπορούσαμε να μη μιλήσουμε και για τη μεγάλη επιστροφή του Κρίστοφερ Λόιντ (ο τρελός επιστήμονας του Back to the Future), σε ρόλο έκπληξη.
Παλιός γνώριμος ο Mark Cousins, μας είχε χαρίσει πέρσι στη Θεσσαλονίκη μια υπέροχη ταινία το I Am Belfast και μια εξίσου ενδιαφέρουσα συνέντευξη και όπως ήταν λογικό δε μπορούσαμε να χάσουμε την ευκαιρία να τον ξανασυνατήσουμε. Μας θυμήθηκε και αμέσως ξεκίνησε η κουβέντα για την επόμενη ταινία του «Stockholm My Love», που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Λονδίνου, με πρωταγωνίστρια την γνωστή τραγουδίστρια Neneh Cherry. Ντοκιμαντέρ ή μυθοπλασία, ποίηση ή μουσική; Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, όπου ο δημιουργός μεταξύ άλλων παραδέχτηκε ότι η προηγούμενη ταινία του υποσυνείδητα έλυνε μητρικά ζητήματα ενώ αυτή πατρικά και μας αποκάλυψε ενδιαφέροντα στοιχεία.
Για την κρίση στο θεσμό της οικογένειας μιλήσαμε με τον Joachim Lafosse, σκηνοθέτη του οικογενειακού δράματος «After Love» (L’économie du couple), με την υπέροχη και πανέμορφη Μπερενίς Μπεζό (The Artist, Το Παρελθόν). O Γάλλος σκηνοθέτης μιλούσε λίγα αγγλικά, αλλά είχε δίπλα του και μεταφράστρια, παρόλα αυτά μας δώθηκε η ευκαιρία να φρεσκάρουμε λίγο τα γαλλικά μας. Μεταξύ άλλων μας είπε για τη διπλή σημασία της χρήσης των δίδυμων κοριτσιών στην ταινία, καθώς και για την επιλογή του να γυρίσει όλη την ταινία στο εσωτερικό ενός σπιτιού, χωρίς εξωτερικά πλάνα, ώστε να κρατήσει την ουσία και να μη χάνει χρόνο σε περιττά μεταφορές πλάνων.
Για την αξία της ζωής αλλά και την αξιοπρέπεια στο θάνατο, απέναντι στον οποίο είμαστε όλοι ίσοι, μιλήσαμε με τον καταλανό Albert Serra, σκηνοθέτη του ιδιαίτερου, παλιάς κοπής «La mort de Louis XIV». Ο εκκεντρικός δημιουργός που έφτασε με μεγάλη καθυστέρηση, την ώρα που οι περισσότεροι είχαν πλέον αρχίσει να αποχωρούν, ξεκίνησε εμφανώς άκεφα, αλλά τελικά του ήρθε η όρεξη και φάνηκε ότι ήθελε να μας πει πολλά. Από τον πρωταγωνιστή του, στυλοβάτη της Νουβέλ Βαγκ, Ζαν Πιέρ Λεό (τα 400 Χτυπήματα), μέχρι την σχεδόν θεατρική, στατική κινηματογράφιση του, σχεδόν επί δυο ώρες, καρφωμένη στο νεκροκρέβατο του μονάρχη.
