Ο Ήχος της Σιωπής (Louder than Bombs)
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο μιας διάσημης φωτορεπόρτερ που εργαζόταν σε εμπόλεμες ζώνες, ένα μουσείο ετοιμάζει μια αναδρομική έκθεση στο έργο της. Αυτό το γεγονός, καθώς και ένα αποκαλυπτικό άρθρο για τις συνθήκες του θανάτου της, αναγκάζουν τα τρία μέλη της εναπομείνασας οικογένειας -τον πατέρα και τους δύο γιους- να έρθουν αντιμέτωποι με τις αναμνήσεις τους και την τραγωδία.
Ο Γιοακίμ Τρίερ (Όσλο, 31 Αυγούστου) σίγουρα αποτελεί πολλά υποσχόμενο ταλέντο. Εδώ οι ιδέες είναι ενδιαφέρουσες, αλλά η εκτέλεση… πάσχει. Η απώλεια, η απομάκρυνση, ο θάνατος, η μοναξιά, ο φόβος αποτελούν μερικές από τις θεματικές της ταινίας. Η σύγχρονη, επιθετική και ταυτόχρονα λυρική προσέγγιση μιλά για ένα αμερικάνικο όνειρο που καταρρέει. Οι ομοιότητες με το American Beauty αρκετές: ο θάνατος ενός κεντρικού προσώπου, η απιστία, η ομορφιά που αναζητά κανείς στα μικρά πράγματα, η μόνιμη οργή για μια οικογένεια που καταρρέει…
Η παρουσία και ο ρόλος της Ιζαμπέλ Ιπέρ αποτελεί τον καταλύτη για να δούμε τις σχέσεις των άλλων χαρακτήρων να εξελίσσονται. Κατά κάποιο τρόπο τα δικά της διλήμματα και ανησυχίες δεν αφορούν ιδιαίτερα τον θεατή. Το ίδιο θα μπορούσε κανείς να πει και για την ιστορία του Τζέσε Άιζενμπεργκ. Πέρα από το γεγονός ότι μοιάζει αδιάφορη και αποκομμένη από το υπόλοιπο κομμάτι της ταινίας (ένας νέος πατέρας που αποφεύγει να επιστρέψει στην σύζυγό του), ο Άιζενμπεργκ ερμηνεύει εδώ έναν ρόλο που τον έχουμε δει να ερμηνεύει αρκετές φορές. Με τον ίδιο τρόπο ερμηνεύει σχεδόν τα πάντα: από τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ μέχρι τον Λεξ Λούθορ. Ένα μείγμα αμηχανίας και σκληρότητας που γνωρίζει πώς να προσεγγίζει, αλλά που μάς έχει κουράσει. Αν κάποιος ξεχωρίζει, είναι ο μικρός γιος της οικογένειας (Ντέβιν Ντρούιντ), δική του περιπλάνηση και η σχέση με τον πατέρα. Εξαιρετικός ο Γκάμπριελ Μπερν σε έναν ρόλο που μου θύμισε αρκετά εκείνον στην τηλεοπτική σειρά In Treatment.
Παρά τις επιμέρους ενδιαφέρουσες σκηνές (όπως για παράδειγμα το κείμενο του πιτσιρικά), η ταινία δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της και τον «εγωκεντρισμό» της. Επιστρατεύει τη σοβαροφάνεια, εκεί που θα αρκούσε η απλότητα. Και, τελικά, δημιουργεί ένα φλύαρο και αμήχανο σύνολο.
Τελικά να τη δω;
Καλές οι προσθέσεις, ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική ματιά του Γιοακίμ Τρίερ, αλλά… άνισο το τελικό αποτέλεσμα.
Fun trivia: Ο Κόνραντ και ο Τζόνα βλέπουν στον υπολογιστή μία σκηνή από μία παλιά ταινία όπου υποτίθεται ότι πρωταγωνιστεί ο πατέρας τους. Η σκηνή είναι αληθινή και προέρχεται από την ταινία Hello Again (1987), στην οποία πρωταγωνιστούσε η Σέλεϊ Λονγκ και φυσικά ο Γκάμπριελ Μπερν.
