SMAC
Ο κόσμος της Ελένης, μιας μεσήλικης ομοφυλόφιλης γυναίκας που ζει μόνη της, κλονίζεται όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Παράλληλα, έρχεται κοντά με έναν άστεγο της γειτονιάς της, τον οποίο και αποφασίζει να φιλοξενήσει για λίγες μέρες. Αυτή η παράδοξη συγκατοίκηση, γεμάτη τραγελαφικές καταστάσεις, θα προσφέρει τελικά και στους δυο. Η γυναίκα προσπαθώντας να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου, σύντομα θα καταλάβει ότι δεν είναι ο θάνατος αυτό που φοβάται περισσότερο…
Το SMAC ήταν από τις ελληνικές ταινίες που ξεχωρίσαμε, στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ η πρωταγωνίστρια του, Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, απέσπασε για την ερμηνεία της στην ταινία το α’ βραβείο γυναικείου ρόλου, στα βραβεία IRIS της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. To SMAC κέρδισε τις εντυπώσεις και το Βραβείο Κοινού τόσο του Outview όσο και και του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Κύπρου.
H νέα ταινία του Ηλία Δημητρίου αποτέλεσε για εμένα μια ευχάριστη έκπληξη, κυρίως για το έξυπνο σενάριο της και το πως χειρίζεται το θέμα της, σε πρώτο και δεύτερο επίπεδο. Διότι έχουμε δει πάμπολλες ταινίες τελευταία για τον καρκίνο, αλλά με μόνη εξαίρεση ίσως το Me and Earl and the Dying Girl, όλες κατέληγαν ένα ψυχοπλακωτικό μελόδραμα…
Αυτό το πρόβλημα, το SMAC το αποφεύγει αριστοτεχνικά, περιλαμβάνει και χιούμορ και γρήγορο ρυθμό, ενώ ασχολείται και με άλλα θέματα, όπως των σημερινών αστέγων, της εργασίας στην κρίση, των παράνομων μεταναστών. Διότι το βασικό θέμα της ταινίας είναι οι καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις, ο αλτρουισμός κόντρα στον φόβο. Το SMAC παίρνει ένα φανάρι και αναζητά την καλοσύνη στους σύγχρονους συμπολίτες μας, την ώρα που η μεγαλούπολη βυθίζει τους πάντες στην πεζή καθημερινότητα και τις τυπικές σχέσεις.
Ο καρκίνος κάνει τη μοναχική Ελένη να δει με άλλο βλέμα τη ζωή. Ο φόβος του θανάτου τελικά ξεπερνά και τελικά σβήνει το φόβο προς τον άστεγο μεσήλικα, ή τους αφρικανούς παράνομους μετανάστες. Το κάνει όμως κρατώντας τις ισορροπίες, ούτε ωραιοποιεί ούτε χαρίζεται. Βλέπουμε επίσης, ένα σημαντικό στοιχείο να αντικατοπτρίζεται, το στοιχείο ότι πολλοί σημερινοί άστεγοι είναι μορφωμένοι και γλυκομίλητοι. Αυτοί είναι οι «νέοι άστεγοι» της πρώην μέσης τάξης που συνέτριψε η κρίση.
Ισορροπίες κρατά η ταινία και στην ελπίδα και την απογοήτευση, στην αλήθεια και το ψέμα. Διατηρεί το μεγάλο προτέρημα της, το ρυθμο χωρίς κάποια μεγάλη κοιλιά και τους ζεστούς και με χιούμορ διαλόγους, να έρθουν να κοντραριστούν στο μυαλό μας έναντι των αργόσυρτων μελοδραματικών που συνηθίζονται σε αντίστοιχες ελληνικές (και όχι μόνο) ταινίες. Υπάρχουν σημεία που ο σκηνοθέτης τα κινηματογράφησε με μαεστρία, αλλά δυστυχώς και κάποια πιο «τηλεοπτικά», που κάνουν την ταινία προσιτή και σε μεγαλύτερες ηλικίες, που θα μπορούσαν να ήταν φρέσκα στη ματιά. Παρόλα αυτά, το SMAC παραμένει μια από τις καλύτερες φετινές ελληνικές ταινίες και αξίζει τον κόπο το κοινό να την ανακαλύψει και να την αγκαλιάσει, για να πάμε όλοι μαζί ένα βήμα μπροστά, προς ένα απλό αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικό είδος κινηματογράφου που μας αξίζει.
>> Διαβάστε επίσης: τη συνέντευξη μας με τον σκηνοθέτη, Ηλία Δημητρίου για την ταινία
